Tag: #मराठी-कविता

श्री तुकाराम दादा पाटील

 कवितेचा उत्सव 

☆ पडझड… ☆ प्रा तुकाराम दादा पाटील ☆

☆

वा-यावरती भरकटलेला पतंग धरणे अवघड आहे

नकाच समजू कधी कुणीही बाब जराशी वरकड आहे

*

सुटले वादळ तुटला परिसर नियंत्रणाचा उपाय सरला

खूप साजवल्या  इमारतीची झाली सगळी पडझड आहे

*

भ्रमात अविरत वावरताना ताल तोलही उरला नाही

दुसरे तिसरे नाही कारण विचारातली  गडबड आहे

*

मीच जगाचा शककर्ताया अशी भावना कशी ठेवता

वा-यावरती विरणारीही उगीच फुसकी बडबड आहे

*

प्रवासातल्या वाटा चुकल्या कळले तेव्हा पडला चकवा

आता सोबत काळजातली सतावणारी धडधड आहे

*

चुकून चुकले आणि हबकले मन झुरणारे छळू लागले

हाती केवळ क्षमायाचना करणारीही धडपड आहे

*

आशादायी असतो मानव संधीचे पण सोने करण्या

पकडायाची नजाकतीने तिला चालली  धडफड आहे

*

काळ यायचा तसाच आला रंग उधळुनी निघून गेला

उदासवाण्या आयुष्याची उरली मागे धडपड आहे

*

गणगोतांचा प्रकाश गेला काळोखाचा पडला विळखा

विसकटलेल्या घरट्यामधल्या व्यर्थ पिलाची फडफड आहे

☆

© प्रा. तुकाराम दादा पाटील

मुळचा पत्ता  –  मु.पो. भोसे  ता.मिरज  जि.सांगली

सध्या राॅयल रोहाना, जुना जकातनाका वाल्हेकरवाडी रोड चिंचवड पुणे ३३

दुरध्वनी – ९०७५६३४८२४, ९८२२०१८५२६

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर ≈

श्री प्रसाद जोग

 काव्यानंद 

☆माती सांगे कुंभाराला… कवी मधुकर जोशी ☆  रसग्रहण.. श्री प्रसाद जोग ☆

जीवनाचे अंतिम सत्य सांगणाऱ्या  माती सांगे कुंभाराला या मधुकर  जोशी यांच्या गीताविषयी :

संत कबीरांच्या “माटी कहे कुम्हार को” या भजनावरून. मधुकर जोशी  यांना जे गाणे सुचले. त्याला श्री. गोविंद पोवळे यांनी सुंदर  चाल लावून म्हटले आहे.

माती सांगे कुंभाराला पायी मज तुडविसी

तुझाच आहे शेवट वेड्या माझ्या पायाशी !

जेव्हा एखादा कुंभार मातीची भांडी बनवत असतो त्यावेळेस त्याआधी तो त्या मातीला तुडवून घडण्या योग्य बनवत असतो. त्यानंतर तिला फिरत्या चाकावर ठेवून आपल्या हातांनी आकार देण्यास सुरुवात करतो. कालांतराने ती माती एका सुंदर वास्तूच्या रुपात सगळ्यां समोर येते. सगळे तिच कौतुक करू लागतात आणि  त्याच वेळेस त्या मातीला आकार देणाऱ्या कुंभाराचा अहं देखील हळूहळू वाढू लागतो. या सगळ्याचा कर्ता “मी” आहे ही भावना दिवसेंदिवस त्याच्या मनात रुजू लागते आणि त्याच वेळेस त्याच्या अहंकाराच्या फुग्याला वेळीच फोडण्यासाठी कवी त्याला .वरील ओळींच्या माध्यमातून  सावध करण्याचा प्रयत्न करतो आहे. थोडक्यात तो परमेश्वर / निसर्ग माणसाला वेळोवेळी अप्रत्यक्षपणे सूचित करीत असतो की तू कितीही फुशारक्या मारल्यास, कितीही यश मिळवलेस, तरी तुला या सगळ्याचा त्याग करून माझ्यातच समाविष्ट व्हायचे आहे.

मला फिरविशी तू चाकावर

घट मातीचे घडवी सुंदर

लग्‍नमंडपी कधी असे मी, कधी शवापाशी !

या ओळींमध्ये मातीच्या माध्यमातून कवी सुचवतो की, कित्येक वेळेस ज्ञानाच्या जोरावर आपल्या इच्छाशक्तीने तू काही काळापुरता जय मिळवतोस आणि समजतोस की हेच अंतिम सत्य आहे.पण प्रत्यक्षात मी अनादी अनंत आहे.  एखादवेळेस तुझ्या लग्न मंडपात असणारा मी उद्या तुझ्या शवापाशी देखील असणार आहे.

वीर धुरंधर आले, गेले

पायी माझ्याइथे झोपले

कुब्जा अथवा मोहक युवती, अंती मजपाशी !

या ओळींमधून कवी  माणसाला आठवण करून देतो कि, जसा आज तू स्वतःला कर्ता समजत आहेस तसेच यापूर्वीही अनेक जण होऊन गेले आहेत. अनेकांनी अनेक राज्ये स्थापिली, अनेक मान सन्मान मिळवले, अनेक पराक्रम गाजवले पण शेवटी त्यांना देखील माझ्यातच विलीन व्हावे लागले. माझ्या दृष्टीने सगळेच समान आहेत. मी कुणातही भेदाभेद करत नाही. माझा न्याय हा सगळ्यांसाठी सारखाच आहे. ज्यावेळेस तुमची माझ्यात विलीन होण्याची वेळ येते त्यावेळेस मग ती व्यक्ती कुरूप असो वा रुपगर्विता, राजा असो वा पराक्रमी सरदार… या गोष्टींचा माझ्यावर काहीही परिणाम होत नाही.

गर्वाने का ताठ राहसी ?

भाग्य कशाला उगा नासशी ?

तुझ्या ललाटी अखेर लिहिले मीलन माझ्याशी !

या कडव्यात कवी माणसाला सांगतो, उगाच वृथा अभिमान बाळगून का राहतोस? या गर्वाचा काहीही उपयोग होत नाही. झाला तर फक्त तोटाच होईल. एक लक्षात ठेव शेवटी  तुला माझ्यातच विलीन व्हायचे आहे. त्यांमुळे गर्व सोड

मनुष्य स्वभावर भाष्य करणारे मधुकर जोशी यांचं हे गाणं ऐकून सारेच अंतर्मुख झाले असतील .

मधुकर जोशी यांना विनम्र अभिवादन.

©  श्री प्रसाद जोग

सांगली

मो ९४२२०४११५०   

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

 वाचताना वेचलेले 

☆ फांदीवरची पिवळी पाने – कवी : श्री.  के. यशवंत ☆ प्रस्तुती – श्रीमती प्रफुल्ला शेणॉय ☆

फांदीवरच्या पिवळ्या पानांना तोडू नका,

एक दिवस ती आपोआप गळून पडतील.

 

बसत जा घरातील वडीलधारी मंडळींबरोबर, बोलत राहा,

एक दिवस ती आपोआप शांत होतील.

 

होऊ द्या त्यांना बेहिशेबी, खर्चू द्या, मनासारखं वागू द्या,

एक दिवस ती आपोआप तुमच्या साठी इथेच सर्व सोडून जातील.

 

नका टोकू त्यांना सारखं सारखं, तेच तेच बोलत राहतात म्हणून,

एक दिवस तुम्ही तरसून जाल, त्यांचा आवाज ऐकायला, जेव्हा ती अबोल होतील.

 

जमेल तेवढा आशिर्वाद घ्या त्यांचा, वाकून, पाया पडून,

एक दिवस ती आपोआप जातील वर तसबीर बनून,

अर्थ नाही मग तुमच्या माफीला, नतमस्तक होऊन, कान धरून.

 

नका बोलू चार चौघात त्यांना,

खाऊ दे थोडं मनासारखं,

मग बघा येणार पण नाहीत जेवायला,

भले करा श्राद्ध, सारखं  सारखं.

कवी: श्री.  के.यशवंत

प्रस्तुती : श्रीमती प्रफुल्ला शेणॉय

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

श्री दयानंद घोटकर

 कवितेचा उत्सव 

☆ दोहे… ☆ श्री दयानंद घोटकर☆

(दोहे (प्रेरणा कबीर))

☆

अडीच अक्षरी प्रेम शब्द

यात जीवनाचे सार आहे

पोथी, पूजा, कर्मकांडे सारी

हे सारे व्यर्थ आहे…

*

मुखी भाषा हवी,स्वच्छ

फक्त निर्मळ प्रेमाची

प्राण्यांनाही कळते भाषा

प्रेमळ स्पर्शाची…

*

सततच्या नामस्मरणात

दंग राहिल्याने काय होते

सुख दुःखा पलिकडचे

समाधान ते मिळते…

*

तिळ,मोहरी,शेंगदाणे

यामधे तेल असते

प्रत्येकाच्या हृदयात

तसेच प्रेम असते…

*

मन शांत असेल

हृदय क्षमाशील असेल

तर शत्रुच उरणार नाही

तो ही तुमच्यावर प्रेम करेल..

*

प्रेम करणे म्हणजे

भक्ती करण्यासारखेच आहे

मन आणि ध्यान,चिंतन

दोन्हीकडे आहे…

*

मंदिरात न जाताही

पूजा करता येते

गुरुकृपा होताच

जीवन धन्य होते…

*

हवा, पाणी ऊन

सारे असले तरी

ऋतु बदलल्यावरच

फुले, फळे येतात खरी….

*

कावळा आवडत नाही

पण कोकीळ आवडतो

हा आवाजाचा,परिणाम

नम्र माणूस सर्वांनाच हवासा

वाटतो….

*

श्रद्धा, पूजा-अर्चा ठिक आहे

जो मी पणाचा त्याग करुन

गुरुला शरण जातो

तोच खरा भक्त होऊ शकतो..

☆

© श्री दयानंद घोटकर

संपर्क – तावरे काॅलनी.सातारा रोड.पुणे

मो 9822207068

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

सौ.वनिता संभाजी जांगळे

  कवितेचा उत्सव 

जांभुळवाडी-पेठ, ता. – वाळवा, जिल्हा – सांगली

संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ.उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

श्रीमती उज्ज्वला केळकर

वाचताना वेचलेले

☆ “आम्ही दोघे…” – कवी : अज्ञात ☆ प्रस्तुति – सौ. उज्ज्वला केळकर ☆

मुलगी आमची युरोपात असते

आणि मुलगा यूएसमध्ये असतो

इथे मात्र आम्ही दोघेच असतो

 

मुलगा,जावई आॅफिसात राब राब राबतो

मुली,सुनेचाही कामाने पिट्टया पडतो

मदतीला या मदतीला या

दोघींचाही आग्रह असतो

चतुराईने आम्ही टाळतो कारण

इथे मात्र आम्ही एन्जॉय करत असतो !

 

हिच्या खूप हॉबीज आहेत

दुपारचा वेळ तिचा तिकडे जातो

मला कसलीच आवड नाही

मी राहिलेल्या झोपा पूर्ण करून घेतो

कारण आम्ही दोघेच

असतो !

 

कधी संध्याकाळी आम्ही सिनेमाला जातो

येताना बाहेरच जेवून येतो

रोज रात्री मनसोक्त टीव्ही बघत

चवीचवीने जेवण करतो

कारण आम्ही दोघेच असतो !

 

एकदा मुलाचा फोन येतो

एकदा मुलीचा फोन येतो

वेळ नाही अशी तक्रार करतात

आमचाही उर भरून येतो

तुम्हीही नंतर एन्जॉय कराल

असा त्यांना धीर देतो

कारण आम्ही दोघेच असतो !

 

नव्या नवलाईने सगळीकडे जाऊनही आलो

स्वच्छ सुंदर सगळं पाहूनही आलो

इकडचं – तिकडचं

दोन्ही जगं एन्जॉय करतो

कारण आम्ही  दोघेच असतो !

 

नाही जबाबदारी  कसलीच इथे

आणि नाही कसली तक्रार तिथे

नाही कसली अडचण सुखाची

मस्त लाईफ एन्जॉय करतो

कारण आम्ही दोघेच असतो !

 

भांडण तंटे आमचेही खूप होतात

नसते तिला स्मरण नि मला आठवण

खरे तर काहीच नसते वादाचे कारण

वाद विसरून गट्टी करतो

कारण आम्ही दोघेच असतो !

 

तिला मंचुरीयन आवडते

तेही ठराविकच हॉटेलात मिळते

नेहमीच ते मिळते असे नाही

पण ते असले की मी नक्की आणतो

घरच्या स्वैपाकाची कटकट नाही

कारण आम्ही दोघेच असतो !

 

मरणाच्या गोष्टी आम्ही करत नाही

पार्ट्या करतो ट्रिपा काढतो

हाताशी आता पैसे आहेत

वेळ अन मित्रही भरपूर आहेत

मुलांच्यामुळे अडकायचे दिवस संपले

हे जाणून मनोमनी खूश होतो

कारण आम्ही दोघेच असतो !

 

मुलांना हेवा वाटायला नको

त्यांच्यापासून ही मौजमस्ती लपवून ठेवतो

 

संगनमताने तीही हसते .. साथ देऊन मीही हसतो

कारण आम्ही दोघेच असतो ! 

कारण आम्ही दोघेच असतो !

☆

कवी :अज्ञात

संग्राहिका – सौ उज्ज्वला केळकर 

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर ≈

सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

 कवितेचा उत्सव 

☆ “अडाणी —” ☆  सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे  ☆

☆

स्वामी तुमची मी

एक अडाणी भक्त

काहीतरी सारखे मागणे

हेच माहिती फक्त ।।

फुले आणुनी तुम्हा सजवते

निगुतीने अन दीप लावते

सोपस्कारही सारे करते

मन दंग परी इतरत्र

मी एक अडाणी भक्त ।।

सवयीनेच  मी पूजा करते

काम समजुनी कधी उरकते 

वळतच नाही जरी मज कळते

संसारी मन आसक्त

मी खरीच का हो भक्त ?

भक्ती कशी ती जरी न कळते

तरीही का त्या पूजा म्हणते

भक्त स्वतःला म्हणत रहाते

परंपराच ही का फक्त

नावापुरती का मी भक्त ?

हे रोज रोज खटकते

परि काय करू ना कळते

ऐहिकाची बेडी खुपते

जी सतत ठेवी व्यस्त

मी एक संभ्रमित भक्त ।।

पूजेत कमी जे पडते

ते मन मी शोधत जाते

अन् आता एक जाणवते

हवे तेच तर फक्त

मी खरंच अडाणी भक्त ।।

परि आता तुम्हा विनवते

हे मन चरणी वाहते

स्वामी एकच अन् मागते

चरणी जागा द्या मज फक्त

मी तुमची अडाणी भक्त ..

मी तुमची अडाणी भक्त।।

☆

©  सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈