श्री मकरंद पिंपुटकर
🌸 जीवनरंग 🌸
☆ स्पीड लिमिट… ☆ श्री मकरंद पिंपुटकर ☆
माने हवालदार, एका गुन्ह्याच्या तपासासाठी, इन्स्पेक्टर भोसले यांना घेऊन पुणे शहराबाहेर दौंडच्या दिशेने गेले होते. काम संपवून दोघे पुन्हा त्यांच्या पुण्यातील दगडूशेठ गणपतीजवळील फरासखाना पोलीस स्टेशनला परतत होते.
अचानक एक लाल रंगाची 2 सीटर मर्सिडीज गाडी वाऱ्याच्या वेगाने त्यांना ओव्हरटेक करून झपकन पुढे निघून गेली. आज भोसल्यांकडे वाहतूक शाखेतल्या त्यांच्या एका मित्राची स्पीड गन होती. त्यांनी सहज त्या मर्सिडीजचा स्पीड तपासला, आलेला आकडा पाहून त्यांचे डोळे विस्फारले.
“साहेब, स्पीड बघितला का त्याचा ? घ्यायचा का याला खोपच्यात ?” ॲक्सीलरेटरवर पाय दाबत माने विचारते झाले.
“माने, खरंतर, तीन कारणांनी आपल्याला असं काही करता येणार नाही. एक म्हणजे आपण वाहतूक पोलीस नाही, दुसरं म्हणजे सकाळी येताना मी पाहिलं होतं, यवतपासून दौंडपर्यंत, महामार्गाच्या दोन्ही बाजूला वेग मर्यादा दाखवणारे फलक नाहीत, किंवा असले तरी पडलेले आहेत.
आणि सगळ्यात महत्त्वाचं तिसरं कारण म्हणजे, त्याला पकडण्यासाठी, आपण त्याला गाठणार कसं ?” भोसले.
आपल्या प्रश्र्नातील फोलपणा मान्यांच्या लक्षात आला, ते मुकाट्याने गाडी चालवू लागले. पण ते एक दोन किलोमीटर गेले असतील, नसतील, त्यांचं लक्ष डावीकडच्या “कांचन” हॉटेलकडे गेलं, आणि त्यांचे डोळे लकाकले.
ती लाल मर्सिडीज तिथे उभी होती.
“साहेब, चान्स आहे. सोडू नकोया. ” भोसले काही बोलायच्या आत मान्यांनी गाडी मर्सिडीजच्या मागे थांबवलीच.
बाकी काही नाही तर केवळ ती सुंदर तितकीच पॉवरफुल गाडी जवळून बघण्यासाठी भोसले खाली उतरले.
“माने, मर्सिडीजची AMG GT आहे ही. जवळजवळ ४ लिटरचे इंजिन आहे. आपल्या स्कॉर्पिओच्या साधारण दुप्पट ताकदीचे. ० ते १०० किलोमीटर स्पीड ३ सेकंदात घेते हे गाडी, आहेस कुठे ?”
“कितीला भेटते हो, साहेब ? आणि average काय आहे हिचा ?”
“माने, काय पुढच्या पगारात दोन चार विकत घेताय की काय ? दोन कोटींच्यावर किंमत आहे गाडीची. एका लिटरला बारा किलोमीटरचा average देते, पण जो दोन कोटींची गाडी घेतो, तो असले हिशेब करत असेल, असं वाटत नाही.”
त्यांचं हे बोलणं चाललं होतं, तेवढ्यात एक अठरा एकोणीस वर्षांचा पोरगेलासा तरुण साधारण त्याच्याच वयाच्या, फॅशनेबल तोकडे कपडे घातलेल्या, त्याच्या मैत्रिणीसोबत आला. गाडीजवळ पोलीस पाहून तो हसला, “काय मामा, काय झालं ? स्पीड लिमिट तुटली का ?” थोड्याशा उर्मटपणे विचारत, तो बोलू लागला.
“हो, गाडी खूपच भरधाव चालली होती. ” भोसले.
“तरी किती ? १५० होता का स्पीड ?”
“नाही, १४६ होता. “
“श्या. लास्ट टाईम १५० क्रॉस केला होता आपण. बेब, तू असलीस ना की गाडी चालवण्यावर लक्ष नाही रहात माझं. ” तिला कोपरखळी मारत, या दोघांकडे पूर्ण दुर्लक्ष करत त्या हिरोची टकळी सुरू होती.
“गाडीचं RC Book, तुझं लायसन्स पाहू. ” भोसले.
त्याने बेफिकिरीने ती दोन्ही कार्ड्स भोसल्यांकडे दिली.
मान्यांना वाटलं की RC book पाहून भोसल्यांच्या चेहऱ्यावर अस्फुट स्मित उमटलं, का तो भास होता ?
“एक काम करा सर, तुम्ही आता. तुम्ही आता आमच्या गाडी मागोमाग तुमची गाडी घ्या. आम्ही तुम्हाला तुमच्या घरी सोडतो. ओव्हरटेक करून भरधाव गाडी चालवू नका आणि मध्येच कुठे कलटी मारू नका. असं केलंत, तरी, तुमची तुमच्या घरी भेट होईपर्यंत मी तुमच्या घरी थांबणार आहे, एवढं लक्षात ठेवा. “
“Whatever. तुला माहित असेलच की तू माझ्याविरुद्ध गुन्हा नोंदवू शकत नाहीस, एकतर तू ट्रॅफिक पोलीस नाहीस आणि दुसरं म्हणजे या स्ट्रेचला कुठेच स्पीड लिमिटचा बोर्ड नाही. मी कायद्याने सज्ञान आहे आणि कोणतेही नशापाणी न करता गाडी चालवत आहे. ” तो बेफिकिरीने बोलत होता, “आणि गाडी स्लो नेली तर मला तेवढाच जास्त वेळ बेबला देता येईल. “
भोसल्यांचा एकेरी उल्लेख ऐकून मान्यांचा पारा चढू लागला होता, भोसल्यांनी खुणेनेच त्यांना शांत केलं.
“आपला कायद्याचा अभ्यास कौतुकास्पद आहे, सर. या आता आमच्या मागोमाग. ” भोसल्यांनी विषयावर पडदा टाकला.
रमतगमत माने आणि त्यांच्या मागे ती मर्सिडीज, यांची वरात, सदाशिव पेठ, पुणे – ३० इथे एका बंगल्यासमोर थांबली. गाडी जशी बंगल्याजवळ येऊ लागली, तशी भोसल्यांच्या सांगण्यावरून, मान्यांनी गाडीचा सायरन, लाइट्स सुरू केले होते.
बंगल्याबाहेरील नावाची पाटी बघून माने चपापले. ” साहेब, हा तर हायकोर्टाच्या निवृत्त न्यायाधीश मॅडमचा बंगला आहे. ” सायरन बंद करण्यासाठी हात पुढे करत माने म्हणाले.
भोसल्यांनी त्यांना थांबवलं, सायरन चालूच ठेवला. सदाशिव पेठेच्या नीरव शांततेत तो आणखीनच भेदक वाटत होता. मर्सिडीजमधून उतरून तो तरुण सायरन बंद करायला सांगत होता.
आवाज चालूच राहिल्याने काय गडबड आहे ते पाहायला आजूबाजूच्या बंगल्यातील लोक दारात येऊ लागले होते. अखेर न्यायाधीश महोदया यांनी दार उघडलं आणि त्या बंगल्याच्या दरवाज्यात आल्या.
भोसल्यांनी सायरन बंद केला, आणि विनम्रतेने तो तरुण आणि ती मुलगी यांना एस्कॉर्ट करत ते न्यायाधीश मॅडमपर्यंत पोचले. मॅडमना कडक सॅल्युट ठोकला.
“ऑफिसर, काय तमाशा आहे हा ?”
“नाही, काही नाही, मॅम. ” तो तरुण काहीतरी सांगायचा प्रयत्न करत होता. त्याच्याकडे आणि विशेषत: तोकड्या कपड्यातल्या त्या तरुणीकडे जळजळीत कटाक्ष टाकून मॅडमने त्याला गप्प केलं. आणि प्रश्नार्थक नजर भोसल्यांकडे वळवली.
“मॅडम, तमाशा काही नाही. सर गाडी खूप वेगात चालवत होते, मी त्यांच्यावर आरोपपत्र दाखल करू शकत नाही, हे त्यांनी सप्रमाण सिद्ध केलं, मॅडम. त्यांना सुरक्षित घरी सोडावं, केवळ म्हणून त्यांच्याबरोबर आलो, मॅडम. ” भोसले निवांतपणे सांगत होते. आणि मॅडमचा चेहरा लाल पिवळा होत होता, बहुधा गाडी बेफाम चालवण्याची त्याची ही पहिली खेप नव्हती.
“तुला फार कायदा कळतो का रे ?” त्या मुलाला उद्देशून विचारत होत्या, आणि मुलगा त्यांची नजर चुकवत होता. “गाडी माझ्या नावावर आहे. माझी परवानगी घेतली होती का ? गाडी चोरीला गेली म्हणून तक्रार केली मी तर काय होईल कल्पना आहे का ?”
आपण तिऱ्हाईतासमोर आपल्या मुलाशी बोलत आहोत याचं भान त्यांना आलं आणि त्या थांबल्या. “ऑफिसर, तुम्ही जा आता. तुम्ही अतिशय योग्य काम केलं आहेत.”
भोसल्यांनी पुन्हा कडक सॅल्युट ठोकला, आणि ते बाहेर जाऊ लागले. “सर, हे माझं कार्ड ठेवा. कधीही काही अडचण आली तर आवर्जून फोन करा. तुमच्यासारख्या सज्जनांच्या रक्षणासाठी आम्ही कटिबद्ध आहोत, सर. “
हसत हसत भोसले बंगल्याबाहेर पडले, आणि तो तरुण न्यायाधीश आईच्या कचाट्यात सापडला.
स्पीड लिमिट तोडणे तर दूरच, पण आता कित्येक दिवस ती मर्सिडीज त्याच्या हाती लागणंही आता कठीण दिसत होतं.
© श्री मकरंद पिंपुटकर
चिंचवड
मो ८६९८०५३२१५
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
जीवनरंग 
जीवनरंग 
जीवनरंग 
