Tag: #मराठी-कविता

सौ. पल्लवी ऋषिकेश कुलकर्णी

 कवितेचा उत्सव 

☆ एकांत… ☆ सौ. पल्लवी ऋषिकेश कुलकर्णी ☆

(आनंदकंद – गागालगा लगागा । गागालगा लगागा)

एकांत हा मिळावा कोणास ना कळावा

वाटेवरी खुणांचा कोणी न माग घ्यावा

आपापल्या मनाचा घेण्यास ठाव यावा

साकारल्या क्षणांना वेळीच वेळ द्यावा

पाणावल्या सुखांचा आवेग ओळखावा

वाटेवरी खुणांचा कोणी न माग घ्यावा

धास्तावल्या मनाचा हातात हात घ्यावा

हातातल्या उबेचा आधार त्यास व्हावा

त्याच्यातल्या भयाचा अंधार ओसरावा

वाटेवरी खुणांचा कोणी न माग घ्यावा

झोक्यावरी झुलावा वाऱ्यासही छळावा

हा कोणत्या जगाचा कोणास ना कळावा

माझ्यातल्या खट्याळा आनंद हा मिळावा

वाटेवरी खुणांचा कोणी न माग घ्यावा

डोहात डोकवावे  साक्षात मी दिसावे

त्याच्या तळात माझे स्वातंत्र्य मी पहावे

तो शांत डोह आता माझ्या मनी वसावा

वाटेवरी खुणांचा कोणी न माग घ्यावा

मी सावल्या पहाव्या मोठ्या लहान व्हाव्या

त्यांच्यासवे सुखाने खेळास रंग यावा

माझ्याच या सुखाचा सूर्यास मोह व्हावा

वाटेवरी खुणांचा कोणी न माग घ्यावा

काठावरी विसावा अंती असाच घ्यावा

पाठी वळून सारा तोंडी हिशोब द्यावा

सुखावल्या क्षणांना साभार देत यावा

वाटेवरी खुणांचा ठेवा सुरेख व्हावा

© सौ. पल्लवी ऋषिकेश कुलकर्णी 

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

श्री तुकाराम दादा पाटील

 कवितेचा उत्सव 

☆ गाठा पैलतीर ☆  श्री तुकाराम दादा पाटील ☆ 

देह देत चाले हाच समाचार

गुणदोष यांचे भरले कोठार

जनन मरण घडे निरंतर

जन्मजात येथे चाले व्यवहार

मोहमायाजाळ लटका संसार

आशा मनशेचे लाडके माहेर

सुखदुःख येथे आहे सारासार

मन काळाच्याही धावते समोर

बहूकष्टता ही तुटेना अंतर

गाठायाचा कसा सांगा पैलतीर

घडोघडी मिळे लटका आधार

नित्यसत्य  आहे प्रपंचाचा सार

येणे जाणे येथे साधची करार

परंपरा थोर जन्म हा संस्कार

बंदिवान आहे जन्मता पामर

मोक्ष हीच आशा मरणा नंतर

कुळ धर्म पाळा पाळा कुळाचार

निर्मळ मनाने करा उपकार

करा शुद्ध मन सोडा अहंकार

खरा हाच आहे “सहज”विचार

© श्री तुकाराम दादा पाटील

मुळचा पत्ता  –  मु.पो. भोसे  ता.मिरज  जि.सांगली

सध्या राॅयल रोहाना, जुना जकातनाका वाल्हेकरवाडी रोड चिंचवड पुणे ३३

दुरध्वनी – ९०७५६३४८२४, ९८२२०१८५२६

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

श्री आनंदहरी

 कवितेचा उत्सव 

 ☆ खरंच सांगा… ☆  श्री आनंदहरी  ☆ 

माझा माझा म्हणतो देश हा

मी देशाचा आहे काय ?

 देशासाठी आपण आपुल्या

खरंच सांगा करतो काय ? !!

स्वातंत्र्यासाठी कितीक वीरांनी

प्राणांचीही दिली आहुती

आज आपणा स्वातंत्र्याची त्या

सांगा जाणीव आहे किती ?

हक्क सांगतो सदैव आपण

कर्तव्याला स्मरतो काय ?      ।।

कधी बंद,कधी मोर्चे काढता

शांततेचाच असतो नारा

कुठून कसा हो शिरतो त्यात

हिंसेचा मग विनाश वारा ?

मालमत्ता ही आपुली सारी

सांगा आपण राखतो काय ?  ।।

भारत माझा देश आहे

प्रतिज्ञा नितदिन म्हणतो आपण

सर्व धर्म समभाव हा असता

दंगली का हो करतो आपण ?

देशातील साऱ्या बांधवांशी

खरंच समतेने वागतो काय ? ।।

आपुल्यासाठीच असे कायदा

सांगा आपण किती पाळतो ?

देश आपुला आहे तर मग सांगा

भ्रष्टाचार हा का बोकाळतो ?

कितीही गरजलो शब्दांतुनी तरी

आपण एकचि असतो काय ?  ।।

माझा माझा म्हणतो देश हा

मी देशाचा असतो काय ?

देशासाठी आपण आपल्या

खरंच सांगा करतो काय ?  ।।

© श्री आनंदहरी

इस्लामपूर जि. सांगली

८२७५१७८०९९

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

सुश्री वृंदा (चित्रा) करमरकर

 कवितेचा उत्सव 

☆ कान्हा💦 सुश्री वृंदा (चित्रा) करमरकर ☆

नभात दाटून आला

घनची हा सावळा

तूच असशी कि

हसे श्रीहरी निळा

पसरली भवती माया

गर्द नभाच्या खाली

अंतर्बाह्य अशी का

शाल निळी पांघरली

हरी दिसला आणि

भवती जादू  निळी

मुखावरी तेज विलसे

दिठी भासली निळी

करांगुलीत धरली

बासुरी अधरावरी

रंगल्या सुरावटी कि

मीच झाले बासुरी

वदनावरी नजर एकटक

हास्य मधाचे पोळे

सौंदर्याचा पुतळा हा

भवती सुगंध मळे

अंतरात आनंद अनावर

हरीच उत्सव व्हावा

अंतर्गर्भी गूढ नाद अन्,

नीलवर्ण मी  ल्यावा

काय बोलू सुचेना

भूल निळी मनाला

देहभान विसरले,कान्हा

अंतर्गर्भी झिरपत गेला

© वृंदा (चित्रा) करमरकर

सांगली

मो. 9405555728

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

 कवितेचा उत्सव 

☆ उमेद— ☆ प्रस्तुती – सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे☆

रोजचा दिवस नवा, रोजची रात्रही नवी 

रोज नव्याने उगवायची रहात नाही 

तसंच अगदी तसंच — मीही रोज नव्याने जगणं सोडत नाही —

थंडीचा जाच, उन्हाचा कांच, पावसाचं झोडपणं संपत नाही 

पण म्हणून दिवस-रात्र उगवायचे थांबत नाहीत 

अन मीही रोज नव्याने जगणं सोडत नाही —

किती दुःखं अन किती सुखं, रहाटगाडग्याची ही गाडगी 

पण दुःखानंतर सूखच येणार, देवाकडेही पर्याय नाही 

म्हणूनच रोज नव्याने जगणं, मी काही सोडत नाही —

व्याप-ताप-काळज्या-प्रश्न, मागेमागेच करत असतात 

सारखं लक्ष वेढ्यात असतात, पण मी दखल त्यांची घेतच नाही 

अन रोज नव्याने जगणं मी काही थांबवत नाही —

रुसणं-फुगणं-मानापमान, अन धुसफूस-कुरकुर-कुरबुर करणं 

माणसं काही थांबवत नाहीत, पण त्यानेही माझं भान सुटत नाही 

आणि माझं रोज नव्याने जगणं, मी काही सोडत नाही —

दुखणं,यातना अन सारख्याच वेदना, या ना त्या अवयवाची सततची काही याचना 

पण त्यांचे लाड पुरवतांना, मी मुळी कधी थकतच नाही 

आणि रोज नव्याने जगणं, मी काही थांबवत नाही —

सोबतीचे सख्खे सांगाती अचानक हात सोडून जातात, दुःख मागे ठेवून जातात 

पण माझ्या मनातल्या त्यांच्या अढळ स्थानाला, तेही धक्का लावू शकत नाहीत 

म्हणूनच मग मीही पुन्हा रोज नव्याने जगणं थांबवत नाही —

माहितीये आज ना उद्या जायचंच आहे, जे अटळ आहे ते टळणार नाही 

पण त्या अटळ उद्यासाठी, मी आजच रडायला लागणार नाही 

अन तो दिवस उगवेपर्यंत, माझं रोजचं फुलणं मी सोडणार नाही 

— अन तोपर्यंत माझं रोज नव्याने जगणं मी थांबवणार नाही 

— माझं रोज नव्याने जगणं मी कधीच सोडणार नाही …

©  मंजुषा सुनीत मुळे

९८२२८४६७६२