तुझा भावला स्पर्श श्वासातला
जपू छान ठेवा प्रवासातला
तुझ्या प्रीतिचा परिघ मोठा जरी
दिसेना कुठे टिंब व्यासातला
मरूही सुखाने मला देइना
तुझा रेशमी दोर फासातला
खरी गोष्ट का ही तुला पाहिले ?
पुन्हा चेहरा तोच भासातला
फुलातील गंधात न्हातेस तू
कळे अर्थ आता सुवासातला
© अशोक भांबुरे, धनकवडी, पुणे.
मो. ८१८००४२५०६, ९८२२८८२०२८
श्रीमती रंजना मधुकरराव लसणे
किळस
(श्रीमती रंजना मधुकरराव लसणे जी हमारी पीढ़ी की वरिष्ठ मराठी साहित्यकार हैं। मैं विस्मित हूँ उनकी इस रचना को पढ़ कर। आज कितने ऐसे कवि या साहित्यकार हैं जिन्होने समाज के उस अंग के लिए लिखा है जिसे घृणा (किळस) की दृष्टि से देखा जाता है। उस अंग के लिए जिनका जीवन ही श्राप समान है। श्रीमती रंजना जी की कविता अनायास ही बाबा आमटे जी की याद दिला देता है जिनका सारा जीवन ही कुष्ठ रोगियों की सेवा में व्यतीत हो गया। ऐसे विषय पर इस अभूतपूर्व भावुक एवं मार्मिक रचना के लिए श्रीमती रंजना जी आपको एवं आपकी लेखनी को नमन।)
नाही किळस वाटली त्यांना अंगावरच्या जखमांची.
आणि झडलेल्या बोटांची….
पांढरपेशी सुशिक्षित आणि स्वतःला….
सर्जनशील सुसंस्कृत समजणाऱ्या समाजाने बहिष्कृत केलेल्या कुष्ठरोग्यांची ….
धुतल्या जखमा केली मलमपट्टी घातली पाखरं मायेची….
अंधकारात बुडलेल्या जीवांना दिली उमेद जगण्याची …..
पाहून सारा अधम दुराचार असह्य झाली पीडा अंतःकरणाची ..!
हजारोच्या संख्येने जमली जणू फौजच ही दुखीतांची.,
रक्ताच्या नात्यांनाही नाकारले
तीच गत समाजाची . …
कुत्र्याचीही नसावी…. इतकी ! लाही लाही… झाली जीवाची.
दुखी झाली माई बाबा ऐकून आमच्या कहानी कर्माची …..
पोटच्या मुलांनाही लाजवेल .,…!
अशी सेवा केली सर्वांची…..
माणसं जोडली….. सरकारानेही दिली साथ मदतीची …..
स्वप्नातीत भाग्य लाभले…
आणि उमेद आली जगण्याची.
आमच्यासाठी आनंदवन उभारले .. अन्
माणसं मिळाली हक्काची……
आता अंधारच धुसर झाला …..
प्रभात झाली जीवनाची . …
देवालाही लाजवेल अशीच
करणी माई आणि बाबांची .,…..
खरंतर आम्हालाच किळस येते
आता तुमच्या कुजट विचारांची….
तुमच्या कुजट विचारांची….
तुमच्या कुजट विचारांची
© रंजना मधुकर लसणे
आखाडा बाळापूर, जिल्हा हिंगोली
9960128105
सुश्री ज्योति हसबनीस
? सूर्यास्त ?
का भिडतो हा अस्त जिवाला
नित्य पडते कोडे मनाला
का घ्यावा अस्ताचा ध्यास
अन का रूजवावा मनी ऊर्जेचा -हास
सतत तळपत्या सूर्यालाही
का बघावे होतांना म्लान
क्षितिजाआड दडणा-या बिंबाचे
का ऐकावे मूक गान
मूक गहिरी रंगछटा
व्यापी भूतल, चराचरास
आसमंती अन् जळी घुमती
भैरवीचे सूर उदास
चैतन्याच्या ह्या सम्राटाचे
घायाळ करी अस्तास जाणे
सांजसावल्यांसवे कातरवेळीचे
मंदमंद पदरव हे जीवघेणे
उदयास्ताची मैफल
अनोख्या रंगात रंगलेली
जन्ममृत्युच्या अटळतेची
कहाणी क्षितिजावर कोरलेली
© सौ. ज्योति हसबनीस
सुश्री ज्योति हसबनीस
? प्रेमाला उपमा नाही ?
प्रेम करावे भरभरून , जीव ओवाळून , कधी कधी स्वतःत रमतांना स्वतःला विसरून !
प्रेम करावे तृणपात्याच्या दंवबिंदूवर
प्रेम करावे उषःकालच्या क्षितिजावर
प्रेम करावे किलबिलणा-या पाखरांवर
प्रेम करावे गंधित वायुलहरींवर
प्रेम करावे शहारणा-या जललहरींवर
प्रेम करावे रविकिरणांच्या ऊर्जेवर
प्रेम करावे चांद्रकालच्या भरतीवर
प्रेम करावे सांध्यकालच्या ओहोटीवर
प्रेम करावे सृष्टीच्या अथक सृजनावर
प्रेम करावे पहाडाच्या उंचीवर
प्रेम करावे सागराच्या अथांगतेवर
प्रेम करावे आकाशाच्या असीमतेवर
प्रेम करावे आईच्या निरंतर वात्सल्यावर
प्रेम करावे बाल्याच्या निर्व्याज हास्यावर
प्रेम करावे दोस्तीच्या निखळ नितळपणावर
प्रेम खळाळत्या बालपणावर करावे
प्रेम सळसळत्या तारूण्यावर करावे
प्रेम शांत समंजस वानप्रस्थावर करावे
सर्व चराचर व्यापून असलेल्या चिरंतनावर तर प्रेम करावेच करावे
© सौ. ज्योति हसबनीस
कधी रिमझिम पाऊस धारा
कधी टपटप नाचती गारा
कोंब फुटतील असे तरांरा
अंगावरती जणू शहारा
आनंदुन हे मोर नाचती
फुलून गेला नवा पिसारा
नजर ना लागो या शिवारा
कणीसभर तो मोतीचारा
पक्षी घिरट्या घालत आले
गोफण हाती खडा पहारा
पक्षांची या चिवचिव दारा
आसमंत हा भरेल सारा
या धरतीने त्या गगनाने
कशा छेडिल्या सप्तक तारा
© अशोक भांबुरे, धनकवडी, पुणे.
मो. ८१८००४२५०६, ९८२२८८२०२८
श्री संतोष ज्ञानेश्वर भुमकर
कोणी आले पोटासाठी कोणी आले प्रेमासाठी,
कोणी कुटुब जगविण्यासाठी तर कोणी देशभक्तीसाठी.
नऊ महीने पोटात वाढला, नऊ महीने मैदानात झिजला,
खडतर प्रशिक्षण पुर्ण करुनी तो झुजण्या पोलीस झाला.
जनसेवाची नशाच चढली आठवण कुटुबाची मनातच विरली.
कधीखुन कधीदरोडा तर कधी दगलीत दगड अंगावर आली.
भिती त्याच्या ना डोळ्यात ना मनात कर्तव्यतही ना दिसली.
करीता तपास त्याची लेखनी अन काया नाही कधी दमली.
चौकीलाच घर माने जनतेतच मायबापाचा शोध असे डोळी.
मुला बाळाची आठवण येता ना आश्रु ढाळी आनंदानी गिळी.
पत्नीच्या विरहात जरी त्याची जात असे रोजच रात्र काळी.
तरीही जोमाने कार्यास लागे रविच्या साक्षीने रोज सकाळी.
तो यंत्र आहे का देव कसला हा अजब मानव प्रश्न मज पडे
कीती प्रकारची कामे करती त्याचे मोजमाप नाही कोणाकडे.
करता तपास रात्रदिनी कोणी बंदोबस्तात सदैव असते व्यस्त.
कोणी नक्षल्याची झुजते त्याच्या कामाला कधीच नाही अस्त.
कोणी जखमी दगड फेकीत कोणी अतंकवाद्याच्या गोळ्यात,
कोणी भुसुरुगात गेले गाडुन कोणी नक्षल्याच्या चकमकीत,
तरीही त्याची माघार नसे कर्तव्यत दुःख लपवत अश्रु गिळत,
जनतेसाठी भावनांचे बलिदान देत आनंदाने होतो तो शहीद.
ज्यांच्या बलिदानावर कुटुब आपले सुरक्षित आम्ही जगतो.
त्याच्याच त्यागाच्या अश्रुवर आम्ही सणवार साजरे करतो.
आपण मात्र सुखात आपल्या ते बलिदान क्षणात विसरतो.
तो मात्र हा विचार नकरता विरहातही कार्यतत्परतेने करतो.
राज्या राखीव बल असो वा गडचिरोलीचा जहाबाज पोलीस.
मुबईचा असो वा रेल्वे, ग्रामीण, माझा महाराष्ट्रचा तो पोलीस.
प्रत्येकाचे आहे बलिदान मोठे, आम्हासाठी दुसरा पर्याय कुठे,
‘सदरक्षणाय खल निग्रहनाय’ हे ब्रीद त्याचे आचारातही वठे
क्षणा क्षणाला मी त्याचे हे बलीदान खाकीत स्वताही स्मरतो.
खाकीलाच शान मानतो जनतेसाठी, तिरंग्यासाठी जीव देतो.
माझा असे त्रिवार मुजरा धन्यावाद त्याचे व देवाचे मानतो.
या जन्मी मला तु केला पोलिस पुढिल जन्माची वाट पाहतो.
© संतोष ज्ञानेश्वर भुमकर.
पोमके सावरगाव.
सुश्री ज्योति हसबनीस
? अनोखे नाते ?
(संभवतः विश्व में ऐसा कोई भी मनुष्य नहीं होगा जिसका पुस्तकों से परोक्ष या अपरोक्ष न रहा हो। सुश्री ज्योति हसबनीस जी e-abhivyakti के प्रारम्भिक साहित्यकारों में से एक हैं, जिनका साहित्यिक सहयोग अविस्मरणीय है। आपकी यह कविता हमें बचपन से हमारे पुस्तकों से निर्बाध सम्बन्धों का स्मरण कराती हैं।)
पुस्तकांशी नातं लहानपणीच जडलं
चांदोबा वेताळ कुमार ने घट्ट घट्ट केलं
पऱ्यांच्या राज्यात मुक्त संचार
तर कधी जादुच्या सतरंजीवर होऊन स्वार किर्र जंगल घातले पालथे तर ऐटीत चढलो डोंगरमाथे ,
कधी मैफल जमली हिमगौरी अन् सात बुटक्यांची
तर चाखली गंमत फास्टर फेणेच्या सायकल शर्यतीची
तिरसिंगरावाच्या कुस्तीत हरवून गेलो
तर मॅंड्रेकच्या संमोहनात हरखून गेलो
ब. मों. नी साकारलेल्या शिवशाहीने मोहून गेलो
तर ह. ना. आपटेंच्या सूर्यग्रहणाने दु:खी झालो
बोकिल द. मांच्या मिष्कीलीत खळाळून हसलो तर पुलंच्या हसवणूकीत पार विरघळलो
विंदा, बोरकर, शांताबाईंच्या कवितेचे सूरच आगळे होते
कुसुमाग्रजांच्या कुंचल्याचे देखील आगळेच रूप होते
पुस्तकांतलं जग, जगातल्या जाणीवा
झिरपत झिरपत तनामनात रूजल्या
चराचराशी अनोखं नातं जोडत्या झाल्या
आजही माझ्या एकांती मी एकटी कधीच नसते
पुस्तकाची मला लाखमोलाची सोबत असते
तीच माझा सखा सोबती प्रियकर होतात
आणि जीवनाचे अनोखे धडे मला देतात
माझे अश्रू, माझे हास्य,
माझे कुतूहल, माझी खळबळ
सारं काही ह्या पुस्तकांभोवतीच
माझी जिज्ञासा, माझी ज्ञानलालसा
माझा लळा, माझा विरंगुळा
सारं काही ह्या पुस्तकांच्या संगतीच
अंतरीचे मळभ असो,
की मनमोराचा झंकार
पुस्तकांचा त्यांस तत्पर रूकार
वाटते ही सोबत जन्मजन्मांतरी लाभावी
पुस्तक वाचता वाचता पल्याडची हाक यावी ….!
© सौ. ज्योति हसबनीस
श्रीमति सुजाता काले
अळवाचं पाणी
(प्रस्तुत है श्रीमति सुजाता काले जी की एक भावप्रवण कविता अळवाचं पाणी ।)
प्रिये,
तू चांदणी चमचमणारी !
मी टिमटिमणारा तारा ….
तू वादळ घोंघावणारं !
मी मंद वाहणारा वारा …..
तू धुक्यातील सकाळ,
मी दवबिंदू गवतावरचे….
तू मोती शिंपल्यातील,
मी पाणी अळवावरचे…!!
© सुजाता काले …
माझ्याच सावलीला फसतो कधी कधी
पाहून सूर्य मजला हसतो कधी कधी
हा आरसा बिलोरी मज सत्य सांगतो
मी चेहर्‍यात माझ्या नसतो कधी कधी
बाहेर चांदणे हे आहे टिपूर पण
नाराज चंद्र घरचा असतो कधी कधी
टाळून संकटांना जाणार मी कुठे
त्यांच्याच बैठकीला बसतो कधी कधी
पाऊल शेपटीवर पडले चुकून तर
मी साप पाळलेला डसतो कधी कधी
© अशोक भांबुरे, धनकवडी, पुणे.
मो. ८१८००४२५०६, ९८२२८८२०२८
*उन्हाळी सुट्टी*
(प्रस्तुत है कविराज विजय यशवंत सातपुते जी द्वारा रचित e-abhivyakti में प्रथम बाल गीत *उन्हाळी सुट्टी* प्रस्तुत है। मुझे पूर्ण विश्वास है कि आपको भी अपनी गर्मियों की छुट्टी याद आ ही जाएगी। इस बालगीत के लिए हम कविराज विजय यशवंत सातपुते जी के हृदय से आभारी हैं।)
© विजय यशवंत सातपुते, यशश्री पुणे.
मोबाईल 9371319798
