Month: December 2020

श्रीमती उज्ज्वला केळकर

☆ जीवनरंग ☆ आय लव्ह यू फ्लाय बॉय (पूर्वार्ध) (अनुवादीत कथा) ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर☆

27 जानेवारी : जम्मू-नगरौटा दरम्यान एका ठिकाणचे सैन्याचे हेलीपॅड

दुपारचे चार वाजले आहेत.  दिवसभराची धावपळ झाल्यानंतर, धुकं चिरत सूर्यदेव शेवटचं स्मितहास्य करत आहेत. आपलं हेलीकॉप्टर घेऊन, आर्मी एव्हिएशनचे दोन पायलट, एक मेजर आणि एक कॅप्टन, इथल्या हेलीपॅडवरून, मध्य काश्मीरमधील एका भागात असलेल्या आपल्या एव्हिएशन बेसकडे जाण्यासाठी आपल्या कडक, स्मार्ट युनिफॉर्ममध्ये सज्ज आहेत. इथल्या हेलीपॅडपासून ते एव्हिएशन – बेसपर्यंतचा प्रवास सव्वा तासाचा आहे. हे अ‍ॅडव्हान्स लाइट हेलीकॉप्टर ‘ध्रुव’ घेऊन, पीरपंजालची बर्फमय शिखरांची साखळी ओलांडत परवाच तर दोघे इथे आले होते. 26 जानेवारीला मिळालेल्या अनेक धमक्यांना अनुलक्षून अतिरिक्त सुरक्षा देण्यासाठी ते इथे आले होते.

हेलीकॉप्टरचे पंखे हळू हळू गती घेऊ लागले आहेत. मेजर वर्मा सगळीकडे धावती नजर टाकून कॉकपीटमध्ये येऊन बसले आणित्यांनी हलकेच मान हलवत कॅप्टनला इशारा दिला. कॅप्टनच्या उजव्या हाताचा जॉय- स्टिकवरचा दबाव त्यांनी वाढवला. फूल थ्रॉटल. धुळीची वावटळ उठली.  पंखांची फिरण्याची गती, एका मिनिटाला तीनशे पंधरापर्यंत पोचली, तेव्हा ते मोठसं पाच टनी वजन असलेलं हेलीकॉप्टर पृथ्वीच्या गुरुत्वाकर्षणाला वाकुल्या दाखवत हवेमध्ये उचललं गेलं.

थोड्याशा खालच्या बाजूला रेंगाळणारी भटक्या ढगांची टोळी, मेजर वार्मांच्या कपाळावर आधीच उठलेल्या आठयांमध्ये आणखी एक दोन आठयांची भर घालते. भटक्या ढगांशी खेळ करत हेलीकॉप्टरचे पंखे आता हेलीकॉप्टरला एका सुरक्षित उंचीवर घेऊन येतात… दूरच्या क्षितिजावर क्षणोक्षणी जवळ येणारी पीरपंजालची शुभ्रशी शिखरे दिसू लागतात. बस! एवढी शिखरं पार केली की झालं. मग पुढचं व्हॅली फ्लॉवरचं उड्डाण म्हणजे मुलांचा खेळ. तिकडे पीरपंजालवर लटकलेल्या ढगांची गर्दी जशी काही कुठल्याशा षड्यंत्रात सामील होऊन, येणार्‍या हेलीकॉप्टरकडे बघत हसते आहे. कॅप्टन काहीसा बेफिकीर आहे. या बाजूचं त्याचं बहुतेक पाहीलंच उड्डाण आहे.

मेजरच्या ललाटावर इथे तिथे पसरलेल्या रेषांवर उमटलेले घामाचे बिंदू वेगळंच काही तरी सांगताहेत. धुकं आणि ढग यांच्यामुळे हेलीकॉप्टरची गती अगदी कमी आहे. आदेशानुसार संध्याकाळी साडे पाचपूर्वी बेसवर पोचणं जरूरीचं आहे.  या काकडणार्‍या थंडीत दिवसाला लवकर पळून जाण्याची घाई असते आणि रात्र तर जशी कंबर कसून बसलेली असते. सहा वाजतात न वाजतात, तोच येऊन धडकते. म्हणण्यापुरतं हे अ‍ॅडव्हान्स हेलीकॉप्टर आहे, पण रात्री उडण्याची याची क्षमता शून्याबरोबर आहे.

27 जानेवारी :  पीरपंजालच्या खाली द्क्षिण काश्मीरमधील एक जंगल   सकाळचे साडे नऊ वाजले आहेत. पीरपंजालच्या घाटीमधील या जंगलाचा एक भाग अचानक गोळ्यांच्या धमाक्याने गुंजत उठलाय. आदल्या दिवशी रात्री जवळच्याच राष्ट्रीय राइफल्स बटालियनला चार आतंकवादी जंगलात लपून बसल्याची पक्की खबर मिळाली होती. सूर्यदेवाचं पहिलं दर्शनच चकमकीचा बिगुल वाजवत होतं. दोन आतंकवादी मृत झाले आहेत आणि दोघांचा शोध सुरू आहे. ही सगळी कार्यवाही होता होता सात तास होऊन गेले आहेत. आता पाठलाग करणारी सैन्याची एक तुकडी जंगलाच्या खूप आतापर्यंत पोचलीय. उरलेल्या दोघांपैकी आणखी एक आतंकवादी मारला गेलाय. दुसर्‍याची मात्र कुठे चाहूल लागत नाहीये. तुकडीचा लांस नायक जखमी झालाय. त्याला पोटात गोळी लागलीय. प्राथमिक उपचारानंतर रक्त वाहणं थांबलय, परंतु त्याला लवकरात लवकर हॉस्पिटलमध्ये पोचवणं गरजेचं आहे. सगळ्यात जवळच्या रस्त्यापर्यंत जायचं झालं, तरी कमीत कमी चार तास लागतील. एव्हिएशन बेसला लवकरात लवकर हेलीकॉप्टर पाठवण्याविषयी वायरलेसवरून संदेश पाठवला गेलाय.

उत्तरार्ध – उद्याच्या अंकात

मूळ कथा –   आय लव यू फ्लाय ब्वाय     मूळ लेखक – गौतम राजऋषि

भावानुवाद – श्रीमती उज्ज्वला केळकर

176/2 ‘गायत्री’, प्लॉट नं 12, वसंत साखर कामगार भवन जवळ, सांगली 416416 मो.-  9403310170

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

सौ. अमृता देशपांडे

 ☆ काव्यानंद ☆ सेतू – कवी: वसंत बापट ☆ सौ. अमृता देशपांडे ☆ 

रसग्रहण:

कोवळ्या हिरव्यागार गवताच्या फुलांवर ठिबकलेले दवबिंदू,  समोर दाटलेला धुक्याचा तलम झिरमिरित पडदा, ताजातवाना,  थंड सुखद गारवा.  शरद ऋतुतल्या अशा पहाटवेळी श्री वसंत बापट यांनी कवीमनाला मुक्त केले आहे.

” अशी ही शरद ऋतुतील तरणीताठी पहाट समोर आहे, जणु उषेनं हिरवागार चुडा दोन्ही हातात भरलाय,  तशी रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला हिरवळ आहे. गवतपातीच्या नाजुक तनुवर दवाचं चमकणारं कणीस खुलून दिसतंय.

जणूकाही अष्टदिशा तिच्या दासी होऊन तिला न्हाऊ घालत आहेत. आणि अशा राजविलासी थाटात नुक्ते स्नान करून आलेली पहाट आपली आरसपानी कांती न्याहाळत  आहे. तितक्यात कुणाच्या तरी चाहुलीनं ती थबकली. चटकन आपल्या विवस्त्र देहलतेवर हात उंचावून रवि-रश्मी चं सोनेरी वस्त्र ओढून घेतलं. अंगाशी हात लपेटून लाजेनं ओठंगुन ती  क्षणभर उभी राहिली.

ओलसर पाय अलगद उचलून ती चालू लागली. नटखट वारा अवतीभवती रुंजी घालतच होता.  नजर पुढे जाताच तिला दिसला निळाशार तलाव. त्या निळ्या दालनात कुणी असेल का? तिचं पाऊल क्षितिजाशीच थबकलं.

माथ्यावरच्या तलम निळ्या ओढणीतून तिच्या गालावरचा,  फुलाच्या स्पर्शाने उमटलेला व्रण लक्ष वेधून घेत आहे. एक एक पाऊल अलगद टाकत ती येत आहे.

तिच्या नाजुक तनुवर लगडलेले केशरी गेंदेदार झेंडू  आणि सोनेरी शेवंती असे रंग गंधाचे गहिरेपण बघून गुलाबाच्या मनात ईर्षा उत्पन्न झाली आणि झेंडू-शेवंतीच्या टपो-या, टंच रुपाच्या बरोबरीने तोही मुसमुसून बहरला.

अशी रंग गंधात चिंब भिजलेली पहाट हलकेच फुलांची हनुवटी कुरवाळीत चालली आहे.  गवतफुलांच्या,  तृणपात्यांच्या कानात हळुच कुजबुजत चालली आहे. पण हे प्रेम वात्सल्य ममता वगैरे काही नाही हं! हे आहेत तारुण्याचे विभ्रम.  यौवनातील प्रेमाचे लडिवाळ क्षण आहेत. असे हे इशारे सराईताला सुद्धा कसे कळावे?

अशी ही सुखद रोमांचित पहाट कवी मनाला जास्तच रोमॅटिक करते. नावात वसंत, पहाट शरदातली,  आणि आश्विनातली पुष्पसृष्टी. अशी ऋतु-मास मीलनाने बहरलेली पहाट.

कवी वसंत बापट यांचा सेतु हा 1957 सालचा काव्यसंग्रह. ते स्वातंत्र्य संग्रामाच्या काळातले कवी. अत्यंत संवेदनशील अशा कविमनावर राजकीय,  सामाजिक घडामोडींचा परिणाम होणे अपरिहार्य होते. स्वांतः सुखाय हे तत्व बहुजन हिताय या तत्वाने झाकून टाकले. त्या काळी वसंत बापट हे पोवाडे लिहिणारे व गाणारे म्हणून नावाजलेले होते. त्यांचा संयुक्त महाराष्ट्राचा पोवाडा,  शिंग फुंकलेे रणी वाजतात चौघडे सज्ज व्हा उठा चला सैन्य चालले पुढे’ अशी स्फुरणदायी कवने खूप गाजली. शूरत्वाला आव्हान देणारी, पारतंत्र्याची लाचारी मानसिक दैन्य याने खचलेल्या अचेतन जनतेला गदागदा हालवून जागं करणारी त्यांची तेजस्वी धारदार लेखणी तळपत होती. वसंत बापटांनी  दुस-या एके ठिकाणी म्हटले आहे, ” संघर्ष,  लोभीपणा, मानसिक सुस्तपणा या आवर्तात सापडल्यामुळे जीवनातील मूलभूत आनंदाला आपण मुकतो. ” ह्याचा प्रत्यय म्हणजे

नंतरच्या काळात त्यांच्या लेखणीने नवे रुप धारण केले.  कोमलतेला हलकासा स्पर्श करणारी, सृष्टीसौंदर्य शब्दात उलगडून मन ताजेतवाने करणारी कोमल कलम तारुण्याला साद देत होती.  निसर्गाच्या स्पंदनांची जाणीव,  मनाच्या अनेक स्मृती,  अनुभव  यांचे आगळे वेगळे रसायन त्यांच्या नंतरच्या कवितांतून आढळते. याचेच उत्कृष्ट उदाहरण म्हणजे ” सेतु” ही कविता.

फुलातील फूलपणा तर आहेच, पण त्या बरोबर त्याच्याशी संलग्न अशी जाणीव मनात घर करते.

कवितेत शब्द सहज समजणारे. वाचताना जाणवते की, ” ह्या जागी हेच शब्द,  ह्यापेक्षा दुसरा चपखल शब्द असूच शकत नाही “. बघा ना!……’तरणीताठी पहाट ‘, ‘राजविलासी स्नान’ , ‘ आरसपानी कांती ‘, ‘ ओठंगुन उभी ‘, ‘ वारा नखर’, ‘ फलचुखिचा व्रण’, ‘ गुलाब ईर्षेने मुसमुसले’, अशी सुंदर शब्द रर्त्ने. इतके तरल आणि पारदर्शी शब्द,  असं वाटतं की, लिहिताना पेनातून शाईऐवजी दवबिंदू तर टपकत नाहीत ?

प्रत्येक ओळीतून एकेक भावनावस्था प्रकट होते. अरूणोदय हा नेहमीच पूज्य, आराध्य वाटतो.उगवते सूर्यबिंब दिसताच नकळत हात जोडले जातात.पण इथे तर कवीने हाच अरूणोदय इतक्या नर्म,  संयमी,शृंगारिक भावनेने व्यक्त केला आहे. शृंगार रसाला एका उच्च आणि स्वच्छ,  शुद्ध पातळीवर नेऊन ठेवलं आहे.  हेच या कवितेचे मर्म आहे.

रात्र संपून पहाट होता होता एक सौंदर्याकृती आकाराला येते.एक निसर्ग चित्र तयार होते आणि कलमरूपी कुंचला खाली ठेवता ठेवता कवीला ती पूर्वस्मरणीय घटना वाटते, आणि चित्रच बदलून जाते. एक सजीव सौंदर्य डोळ्यासमोर येते आणि कवीमन थबकते.  डोळे विस्फारून पहाटेकडे अनिमिषतेने बघतच रहाते.अशाच पहाटे ” तिला” पाहिले होते. क्षणभरात पहाटेचे ते दवांनी भिजलेले गारव्याचे स्मृतिक्षण रोम रोम पुलकित करतात आणि शब्द उतरतात,

” ही शरदातिल पहाट? …..की…….ती तेव्हाची तू?

तुझिया माझ्या मध्ये पहाटच झाली सेतु?”

एका झंझावाती, मर्द मनाच्या कवीची अगदी नाजुक आणि सुंदर कविता ” सेतु ”

श्री संजय भारद्वाज 

प्रो चित्र भूषण श्रीवास्तव ‘विदग्ध’ 

(आज प्रस्तुत है गुरुवर प्रोफ. श्री चित्र भूषण श्रीवास्तव जी  की  डॉ राजेंद्र प्रसाद जी के जन्मदिवस पर एक विशेष कविता  डॉ राजेंद्र प्रसाद –  भारत के प्रथम राष्ट्रपति।) 

☆ सन्दर्भ: एकता शक्ति ☆  डॉ राजेंद्र प्रसाद –  भारत के प्रथम राष्ट्रपति ☆

 ग्राम जीरा देई प्रांत बिहार जन्म स्थान

रहकर कोलकाता में पाया ऊंचा ज्ञान

देश सेवा में रहे रत गांधी जी के साथ

सरल जीवन कितना कठिन अनुमान

 

बुद्धि में अतुलित प्रखर युग के बड़े विद्वान

स्वार्थ रहित विनम्र निश्चल छात्र गुणवान

राष्ट्रपति पद पर प्रतिष्ठित सरल निराभिमान

जैसे कि भारत का हो ग्रामीण कोई किसान

 

जिन्हें छू न पाया जीवन भर कभी अभिमान

जिन्हें था संप्राप्त भारत रत्न का सम्मान

थे प्रसिद्ध वकील अपने समय के विख्यात

उन्हीं के नेतृत्व में बना भारतीय संविधान

 

जो बिहार प्रदेश के जन जन के थे प्राण

सदाकत आश्रम का जिन्होंने करवाया निर्माण

देश के जो राष्ट्रपति पद पर रहे दो दो बार

कोई दिखता नहीं उन सा शांत और महान

 

उस विमल व्यक्तित्व की कर्म याद साभार

करते विनत प्रणाम सब मिल आज बारंबार

 

© प्रो चित्र भूषण श्रीवास्तव ‘विदग्ध’ 

ए १ ,विद्युत मण्डल कालोनी , रामपुर , जबलपुर

vivek1959@yahoo.co.in

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडल (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’/श्री जय प्रकाश पाण्डेय  ≈

श्री अमरेंद्र नारायण

(ई-अभिव्यक्ति पर एक अभियान की तरह समय-समय पर  “संदर्भ: एकता शक्ति” के अंतर्गत चुनिंदा रचनाएँ पाठकों से साझा करते रहते हैं। हमारा आग्रह  है कि इस विषय पर अपनी सकारात्मक एवं सार्थक रचनाएँ प्रेषित करें। आज प्रस्तुत है श्री अमरेन्द्र नारायण जी का डॉ राजेंद्र प्रसाद जी के जन्मदिवस पर एक विशेष आलेख अनमोल रत्न : देशरत्न।)

☆  सन्दर्भ: एकता शक्ति ☆ डॉ राजेंद्र प्रसाद जन्मदिवस विशेष – अनमोल रत्न:देशरत्न ☆

देशरत्न डाॅ.राजेन्द्र प्रसाद एक अनमोल रत्न थे। वे  प्रखर  प्रतिभाशाली थे और उनकी स्मरण शक्ति अद्भुत थी।  देश प्रेम,सादगी और कर्तव्य परायणता से ओत- प्रोत उनका जीवन एक तपोनिष्ठ कर्मयोगी का जीवन था। वे अपने विद्यार्थी जीवन से ही देश सेवा से सम्बंधित कार्यों में संलग्न थे। वे चम्पारण सत्याग्रह में गांधी जी के निकट सम्पर्क में आये और उनके जीवन भर अनन्य सहयोगी बने रहे।  उन्होंने अपनी मुद्रा वर्षिणी वकालत छोड़ दी और स्वतंत्रता संग्राम में ऐसे समय में कूद पड़े जब त्यागी और मनसा-वाचा-कर्मणा समर्पित देश प्रेमियों की देश को बहुत आवश्यकता थी। चाहे सेवा कार्य हो या रचनात्मक कार्यक्रम का नेतृत्व करना हो, शिक्षा का प्रसार करना हो, कांग्रेस संगठन के कार्य हों,  सरकार में मंत्री का दायित्व संभालना हो या आगे चलकर संविधान सभा के अध्यक्ष का अत्यंत महत्वपूर्ण उत्तरदायित्व वहन करना हो-उन्होंने अपनी कर्तव्य परायणता और कार्य कुशलता से सभी दायित्वों का अत्यंत सफलता पूर्वक निर्वाह किया।

यह हमारा सौभाग्य था कि वे देश के प्रथम राष्ट्रपति के रूप में प्रतिष्ठित हुये।

उनके विषय में सरोजिनी नायडू ने लिखा था:  “मुझे कुछ दिनों पूर्व राजेन्द्र बाबू पर एक वाक्य लिखने को कहा गया था।  मैंने उत्तर दिया था कि मैं वैसा तभी कर सकती हूं जब मेरे हाथों में शहद की दावात में डूबी सोने की कलम हो क्योंकि विश्व की सारी स्याही उनके गुणों का वर्णन और उनके प्रति आभार प्रगट करने के लिए पर्याप्त नहीं होगी। “

लेकिन आज  उनके महान व्यक्तित्व के कई पहलुओं से बहुत  लोग अपरिचित से हैं। उनके योगदान को उचित  सम्मान नहीं मिल पाया है। यहां तक कि संविधान निर्माण में उनकी अत्यंत महत्वपूर्ण भूमिका का उल्लेख नहीं होता, पटना में उनकी समाधि उपेक्षित सी है और उनके जन्म दिवस एवं उनकी पुण्य तिथि पर मात्र औपचारिकता का निर्वाह कर दिया जाता है।

यह हमारा कर्तव्य है कि हम देशरत्न के विलक्षण व्यक्तित्व से लोगों को परिचित करायें और उनसे प्रेरणा लें। उनकी अद्वितीय प्रतिभा के सम्मान में उनके जन्म दिवस को राष्ट्रीय मेधा दिवस के रूप में मनाया जाये और प्रतिभाशाली छात्र-छात्राओं का सम्मान किया जाये,स्वतंत्रता आन्दोलन और संविधान निर्माण में उनकी अत्यंत महत्वपूर्ण भूमिका और राष्ट्रपति के पद पर उनके योगदान से लोगों को अवगत कराया जाये। विद्यालयों के पाठ्यक्रमों में उनके जीवन चरित को सम्मिलित किया जाये।

आईये, उनके महान व्यक्तित्व से प्रेरणा लेकर हम देशरत्न के प्रति अपनी श्रद्धांजलि अर्पित करें।

©  श्री अमरेन्द्र नारायण 

शुभा आशर्वाद, १०५५ रिज़ रोड, साउथ सिविल लाइन्स,जबलपुर ४८२००१ मध्य प्रदेश

दूरभाष ९४२५८०७२००,ई मेल amarnar @gmail.com

श्रीमती छाया सक्सेना ‘प्रभु’

( ई-अभिव्यक्ति संस्कारधानी की सुप्रसिद्ध साहित्यकार श्रीमती छाया सक्सेना ‘प्रभु’ जी द्वारा “व्यंग्य से सीखें और सिखाएं” शीर्षक से साप्ताहिक स्तम्भ प्रारम्भ करने के लिए हार्दिक आभार। आप अविचल प्रभा मासिक ई पत्रिका की प्रधान सम्पादक हैं। कई साहित्यिक संस्थाओं के महत्वपूर्ण पदों पर सुशोभित हैं तथा कई पुरस्कारों / अलंकरणों से पुरस्कृत / अलंकृत हैं।  आपके साप्ताहिक स्तम्भ – व्यंग्य से सीखें और सिखाएं  में आज प्रस्तुत है एक अतिसुन्दर रचना “नजरअंदाज नजर से”। इस सार्थक रचना के लिए  श्रीमती छाया सक्सेना जी की लेखनी को सादर नमन ।

आप प्रत्येक गुरुवार को श्रीमती छाया सक्सेना जी की रचना को आत्मसात कर सकेंगे।)

एक ही ढर्रे पर चलते रहने से बात नहीं बनती। जब तक कुछ नया न हो मन ऊब जाता है। ये दुनिया का सबसे बड़ा सत्य है। इस सबसे शुरू होता है। किसी को भी नजरअंदाज करने का दौर। अब नजर का क्या करें। नजरबट्टू काला टीका लगाकर तो जीवन गुजारा नहीं जा सकता। सो हम सबको अपनी सोच  बदलनी ही पड़ती है। इसके साथ ही साथ हम अपना व्यवहार भी बदल लेते हैं। जो उपयोगी हुआ उसी के साथ चल दिये। इस जगत में यदि कुछ स्थायी है, तो वो स्वार्थ सिद्धि है। चाहें इसके लिए जो भी कीमत चुकानी पड़े, इसे पूरा करना ही अंतिम लक्ष्य होता है। ऐसा अनोखे लाल जी का मानना है।

बात जब नारी से सम्बंधित हो, तो ये किसी का भी जीवन बदलने के लिए काफी होती है। सोचिए, जब श्रद्धा,नम्रता, योग्यता ये तीनों मिल बैठीं तो क्या होगा … ?

तब तो गाड़ी सरपट दौड़ पड़ेगी, कभी झगड़ा, कभी प्यार, कभी मान- मनुहार। बस धैर्य रूपी अस्त्र- शस्त्र का प्रयोग भी हो जाय तो सोने पे सुहागा हो जायेगा।

सुखीराम जी के जीवन का यही मूलमंत्र था, वे तो आनन्द के साथ रंगरेलियाँ मानते हुए, इंसानियत के साथ जीवन बिता रहे थे, कि तभी अहम अपनी कार लेकर आ धमका और उन्हें उनके अधिकारों की याद दिलाने लगा कि उनको योग्यता के साथ ही निर्वाह करना चाहिए। दौलतरानी भी उनकी बातें सुनकर एक सच्चे सलाहकार की तरह समझाने लगी,  कि आपको अपने रुतबे का ध्यान रखना चाहिए , ये क्या आप तीन लोगों के सामने हार गए ?

मुस्कुराते हुए अनोखेलाल जी ने कहा, अरे जिसके पास विद्या का धन है, वो तो कुछ भी हासिल कर सकता है। विधा, विवेक , धीरज ये सब तो अपने  सखा हैं, बस कैसे  समझदारी दिखाएँ, ये तो विश्वास ही बता सकता है।

विश्वास ने मुस्कुराते हुए कहा, आप लोग दिमाग़ लगाना बंद करें, मेरी तरह श्रद्धा,नम्रता व योग्यता की शरण में जाएँ सुखी रहेंगे।

©  श्रीमती छाया सक्सेना ‘प्रभु’

डॉ राकेश ‘ चक्र’

(हिंदी साहित्य के सशक्त हस्ताक्षर डॉ. राकेश ‘चक्र’ जी  की अब तक शताधिक पुस्तकें प्रकाशित हो चुकी हैं।  जिनमें 70 के आसपास बाल साहित्य की पुस्तकें हैं। कई कृतियां पंजाबी, उड़िया, तेलुगु, अंग्रेजी आदि भाषाओँ में अनूदित । कई सम्मान/पुरस्कारों  से  सम्मानित/अलंकृत।  इनमें प्रमुख हैं ‘बाल साहित्य श्री सम्मान 2018′ (भारत सरकार के दिल्ली पब्लिक लाइब्रेरी बोर्ड, संस्कृति मंत्रालय द्वारा  डेढ़ लाख के पुरस्कार सहित ) एवं उत्तर प्रदेश हिन्दी संस्थान द्वारा ‘अमृतलाल नागर बालकथा सम्मान 2019’। आप  “साप्ताहिक स्तम्भ – समय चक्र” के माध्यम से  उनका साहित्य आत्मसात कर सकेंगे । इस कड़ी में आज प्रस्तुत हैं    “परमपिता से चाह”.)

☆ साप्ताहिक स्तम्भ – समय चक्र – # 51 ☆

☆ परमपिता से चाह ☆ 

निष्काम भक्त

कहाँ है माँगता

धन-दौलत

यश-ऐश्वर्य

देह से देह को

भोगने के लिए

कंचन-कानन मृगनयनियाँ

परमपिता से

 

वह है माँगता

आत्मा की पावनता

निश्छलता

दयालुता

सन्मार्ग दिखाने की चाह

उठते-बैठते

खाते-पीते उसका सुमिरन

प्रदीप्त ज्योतित किरणें

जो मिटा सकें

अज्ञान अँधेरा सदियों का

 

न भटक जाए वह

कहीं अंधकार में

झूठे प्यार में

भौतिक संसार में

 

लेकिन मैं उससे

रहा माँगता

एक प्रबल कामना

हो अंतिम विदाई

सुखद

लोग करें आश्चर्य

अभी तो हँस-बोल रहा था

बिना कष्ट दिए

 

© डॉ राकेश चक्र

(एमडी,एक्यूप्रेशर एवं योग विशेषज्ञ)

90 बी, शिवपुरी, मुरादाबाद 244001 उ.प्र.  मो.  9456201857

Rakeshchakra00@gmail.com

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडल (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’/श्री जय प्रकाश पाण्डेय  ≈