मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ छापा की काटा… ☆ प्रस्तुती – सौ. गौरी गाडेकर ☆

सौ. गौरी गाडेकर

📖 वाचताना वेचलेले 📖

☆ छापा की काटा…? ☆ प्रस्तुती – सौ. गौरी गाडेकर

दोघांचीही निवृत्ती झाली होती,

साठी कधीच ओलांडली होती,

अजूनही परिस्थिती ठीक होती, 

हातात हात घालून ती चालत होती —

 

तो राजा ती राणी होती

जीवन गाणे गात होती

झुल्यावरती झुलत होती

कृतार्थ आयुष्य जगत होती —-

 

अचानक त्याची तब्बेत बिघडते,

मग मात्र पंचायत होते,

तिची खूपच धावपळ होते,

पण कशीबशी ती पार पडते,—-

 

आता तो सावध होतो,

लगेच इन्शुरन्स कंपनी गाठतो,

वारसाची पुन्हा खात्री करतो,

मृत्यूपत्राची तयारी करतो —- 

           

दुसर्‍या दिवशी बँकेत जातो,

पासबुक तिच्या हातात ठेवतो,

डेबीट कार्ड मशीनमध्ये घालतो,

तिलाच पैसे काढायला लावतो, —-           

 

पुन्हा तिला सोबत घेतो,

वीज-पाण्याच्या ऑफिसात जातो, 

तिलाच रांगेत उभं करतो,

बिल भरायचं समजाऊन सांगतो,—- 

 

अचानक तिला सरप्राईज देतो,

टचस्क्रीन मोबाईल हाती ठेवतो,

वाय-फाय नेटची गंमत सांगतो,

ऑन लाईन बॅकींग समजाऊन देतो,—-

 

तिलाच सर्व व्यवहार करायला लावतो,

नवा सोबती जोडून देतो

बाहेरच्या जगात ती वावरू लागते,

प्रत्येक व्यवहार पाहू लागते,—- 

 

कॉन्फीडन्स तिचा वाढू लागतो,

निश्चिंत होत तो हळूच हसतो,     

बदल त्याच्यातला ती पहात असते,

मनातलं त्याच्या ओळखतं असते,—-

 

थोडं थोडं समजतं असते,

काळजी त्याचीच करत राहते,

एक दिवस वेगळेचं घडते,

ती थोडी गंमत करते,—-

 

आजारपणाचा बहाणा करते,

अंथरूणाला खिळून राहते,

भल्या पहाटे ती चहा मागते,

अन् किचनमध्ये धांदल उडते,—-

 

चहात साखर कमी पडते,

तरीही त्याचे ती कौतुक करते,

नाष्ट्यासाठी उपमा होतो,

पण हळदीच्या रंगात खूपच रंगतो,—-

 

दिवसा मागून दिवस जातो,

अन् किचनमधला तो मास्टर होतो,

कोणीतरी आधी जाणार असतं,

कोणीतरी मागं रहाणार असतं,—-

 

पण …… 

पण मागच्याचं आता अडणार नसतं,

अन् काळजीच कारण उरणार नसतं,

सह-जीवनाचं नाणं उडत असतं,

जमीनीवर ते पडणार असतं,

 

आधी काटा बसतो की छापा दिसतो,

प्रश्न एकच छळत असतो……. 

                             प्रश्न एकच छळत असतो……. 

संग्राहिका : सौ. गौरी गाडेकर

संपर्क – 1/602, कैरव, जी. ई. लिंक्स, राम मंदिर रोड, गोरेगाव (पश्चिम), मुंबई 400104.

फोन नं. 9820206306

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ सगळ्यांना कशाला मिळायला हवा आहे शून्य? – ॲड. ऋचा मायी ☆ प्रस्तुती : सुश्री माधुरी परांजपे ☆

? वाचताना वेचलेले ?

सगळ्यांना कशाला मिळायला हवा आहे शून्य?ॲड. ऋचा मायी ☆ प्रस्तुती : सुश्री माधुरी परांजपे ☆

‘मुलांना एका विशिष्ट उंचीवरून सुरूवात करता आली तर आकाशाला हात लावणं सोपं होईल का? आपण दिलेल्या सोयींचा, वस्तूंचा देतानाच जर महत्त्व समजावून दिले तर मुलं त्याचा गैरवापर करत नाहीत असं माझं मत. नक्की सांगा तुमचे अनुभव, तुमची मतं.

प्रत्येकानेच शून्यापासून सुरूवात केली तरच ते यशस्वी होतात हे पटतं का तुम्हाला? की मुलांनाही पालकांच्या कष्टाची जाणीव असते ?

नक्की सांगा काय वाटतं?’ 

 – ॲड. ऋचा मायी

सगळ्यांना कशाला मिळायला हवा आहे शून्य?

“बाबा मला बाईक हवी आहे. आजूबाजूला जायला बरी पडते, ऑटोमधे उगाच सारखे पैसे फार लागतात. ” कार्तिक बाबांना म्हणाला.

“अरे मग चाल की जरा, जवळपास जायला बाईक कशाला हवी? तुझे आजोबा दहा दहा मैल चालायचे रोज आणि तुझ्या बाबाला पण आम्ही बाईक दिली नव्हती, बसने जायचं किंवा सरळ चालत.

हे आजकाल नुसती चावी फिरवायची की निघायचं, ह्यामुळेच आजार वाढत चालले आहेत. तुम्ही आजकालची पिढी म्हणजे कठीण आहे. कॉलेजात पाय ठेवत नाही तर मागण्या सुरू. ” जुन्या काळात काटकसरीने, निगुतीने संसार केलेली आजी नातवाची कानउघाडणी करत होती.

“अगं आजी माझं कॉलेज बघ किती मोठं आहे! नुसतं हॉस्टेलपासून क्लासमधे जायचं तर भरपूर चाललं जातं. परत सुट्टीच्या दिवशी कुठे जायचं ठरतं मित्रांचं, मग सगळ्यांकडे वाहन असतं, फक्त माझ्याकडे नाही. मग ह्याला गळ घाल, त्याला गळ घाल करावं लागतं उगाच. बाबाला घेणं शक्य आहे म्हणूनच मागितली बाईक. ”

कार्तिक जरा वैतागला होता पण आजीशी आवाज वाढवून बोलायचा रिवाज नव्हता देशपांडेंकडे, थोडं ठसक्यात तो आपला मुद्दा सोडत नव्हता इतकंच.

“तुम्ही ते हायफाय कॉलेज निवडलं ना तेव्हाच खरं तर मला पटलं नव्हतं, मी बोलले पण होते बाबाला. आता सगळे चोचले पुरवावे लागतील देखादेखीमधे. आज बाईक, उद्या ब्रँडेड कपडे, परवा अजून काही, अभ्यास करायला गेला आहात एवढं ध्यानात ठेवा म्हणजे झालं. ” 

आजीच्या बोलण्यात नातवाबद्दल धाकधूक दिसत होती. आपण खर्चाला मोकळीक दिली म्हणजे मुलं बिघडतात, हा एक साधा हिशोब पिढ्यानुपिढ्या ऐकत आली होती ती.

नातवावर प्रचंड जीव होता, त्यामुळेच त्याचं पाऊल कुठेच घसरता कामा नये ह्यासाठी तिला काहीही विचारलेलं नसताना तिचे सल्ले सुरूच होते.

“मुलांना जितकं आपण तावून सुलाखून वाढवतो तितके ते तयार होतात, जितके जास्त त्यांचे नखरे पुरवाल तितके अंगाशी येईल महेश, अनुभवाचे बोल आहेत हे. नका त्यांच्या सवयी बिघडवू.

आजोबा जर करू शकतात मेहनत, बाप जर करू शकतो तर मुलगाही करूच शकतो ना?”

आजी जरा आता ताणते आहे हे दिसल्यावर कार्तिक ने तिथून मी क्रिकेट खेळायला जात आहे सांगून पळ काढला.

“आई, अगं हे सगळं त्याच्यासमोर बोलायची काय आवश्यकता होती? मी काही लगेच बाईक देणार नव्हतोच पण जरा त्याच्या कलाने घेऊन समजावलं असतं ना. सगळ्या मित्रांकडे आहे तर वाटतं मुलांना. ” बाबांनी कार्तिकची बाजू घेत म्हणलं.

“पालकांना आपलं मूल बरोबर माहित असतं, कार्तिक अत्यंत विचारी मुलगा आहे आणि त्याला मिळालेल्या प्रत्येक संधीच, सुखसोयींचं तो सोनंच करेल ह्या आजोबाचे पण अनुभवाचे बोल आहेत.

हजारो मुलं गेली आहेत डोळ्याखालून इतके वर्षाच्या शिक्षकी पेशात नजर तयार आहे माझी. वाहीयात मुलं एका नजरेत ओळखू येतात. “

“आजोबा थॅन्क यू” म्हणत क्रिकेट खेळून घरात शिरणाऱ्या कार्तिकने पळत येऊन आजोबांना मिठी मारली.

आजोबांनी दाखवलेल्या विश्वासामुळे बळ तर मिळालं होतं पण एक जबाबदारी पडली होती खांद्यावर, मेहनत करून शून्यापासून पन्नास पर्यंत पोहोचलेली देशपांड्यांची गादी लवकरात लवकर शंभरी पार न्यायची.

लाखाचे बारा हजार करणारी आमची पिढी नाही हे आता सिद्ध करायचं ठरवलं होतं त्याने.

बाबा म्हणाले, ”आई ऑफिसहून आली की जाऊ बाईक बघायला, मग पुण्याला पोहोचलास की तिथेच डिलीवरी मागवू. ”

आजीने बटव्यातून पैसे काढून नातवाच्या हातात ठेवत म्हणलं, ”बाईकच्या आधी हेलमेट घ्यायचं कार्तिक, त्याच्याशिवाय चालवली ना तर आजीशी गाठ आहे. ”

कार्तिकला आजीचा विरोध मावळलेला बघून मनापासून आनंद झाला होता. आता एक डगर आई आल्यावर लढावी लागणार होतीच. कारण बाईक म्हणलं की आईचा विरोध असणार होता. लाड म्हणून नसला तरी सुरक्षिततेसाठी नक्कीच असणार होता. पण आई घरी यायच्या आधी आजी तयार झाली असल्याने आईला मनवणे सोपे जाणार होतं आणि नाहीतर आजोबा होतेच, हुकमी एक्का!

लेखिका – सुश्री ऋचा मायी

दिल्ली

संग्राहिका – सुश्री माधुरी परांजपे

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ जीवन… ☆ प्रस्तुती – सौ. विद्या पराडकर ☆

सौ. विद्या पराडकर

📖 वाचताना वेचलेले  📖

☆ जीवन… ☆ प्रस्तुती – सौ. विद्या पराडकर ☆

झाडावरून गळून पडलेलं एक कोमेजलेलं, सुगंध मालवलेलं निस्तेज फूल हळुवार मातीवर पहुडलं. 

मातीने त्याच्या नाजूक पाकळयांना जोजवत विचारलं, ” काही त्रास नाही ना झाला ?”

सुकून गेलेल्या फुलाने देठापासून देह हलवण्याचा यत्न केला आणि पाकळयांनीच नाही म्हणून खुणावलं. 

… काही क्षण असेच गेले…

… आपल्या कुशीत घेण्यास आतुर झालेल्या मातीने पुन्हा कातर आवाजात विचारलं, ” झाडावरून गळून पडल्याचं खूप दुःख होतंय का ? फार वाईट असतं का हे सर्व ? “

म्लान पाकळ्यांवर मंद स्मित झळकलं. 

… फुल म्हणालं, ” निमिषार्धासाठी वाईट वाटलं.. कारण झाडाशी, पानांशी, गुच्छातल्या सोबती फुलांशी, उमलत्या कळ्यांशी, ओबड धोबड फांद्यांशी आता ताटातूट होणार म्हणून वाईट वाटलं….  

… पण पुढच्याच क्षणाला आनंदही वाटला. जितका काळ झाडावर होतो तेव्हा वारा येऊन कानात गुंजन करायचा, पाकळयांशी झटायचा, झोंबायचा…. कधी त्याचा राग यायचा तर कधी त्याच्यासोबत अल्लड होऊन उडत जावं असं वाटायचं. 

… पण तेंव्हा मी झाडाचा एक भाग होतो, त्यामुळे माझा एकट्याचा निर्णय घेण्यास मी स्वतंत्र नव्हतो… “

” तू आता स्वतंत्र झालास खरा. पण आता तू क्षणाक्षणाला कोमेजत चाललायस …. आता काय करणार ?” – मातीचा प्रश्न.

दीर्घ उसासा टाकत फूल म्हणालं, ” आता हवा जिकडे नेईल तिकडे मी जाईन… वाऱ्यावर स्वार होऊन जीवात जीव असेतोवर जमेल तितके जग पाहून घेईन….. मग एकेक पाकळ्या झडतील, देठापासून तुटून पडेन…. पण जिथं अखेरचे श्वास घेईन तिथल्या मातीशी एकरूप होईन. त्या मातीचं एक अंग होऊन जाईन आणि तिच्या कुशीत येऊन पडणाऱ्या नव्या बीजासाठी खत होऊन जाईन. त्या बीजातून अंकुरलेल्या झाडावर कोवळ्या फुलांचा एक टवटवीत गुच्छ असेल, माझं कर्म चांगलं असेल तर मीही त्या गुच्छात असेनच !”

फुलाचं उत्तर ऐकून सदगदीत झालेल्या मातीने त्याच्या सुरकुतल्या पाकळयांचे हलकेच चुंबन घेतले. 

काही वेळ निशब्द शांतता राहिली आणि पुढच्याच क्षणी मंद वाऱ्याची एक झुळूक आली आणि फुलाला त्याच्या अंतिम सफरीवर घेऊन गेली… 

आपलं आयुष्यही असंच आहे.

… संसार, कुटुंब, आप्तेष्ट, मित्र, ही सगळी त्या झाडाची भिन्न अंगे. आपल्या सर्व जबाबदाऱ्या पार पाडल्या की कुणी स्वखुशीने त्यातून बाहेर पडतो तर कुणा कमनशिबींना परागंदा व्हावं लागतं… 

… मग सुरु होते एका जीवाची एकाकी सफर, जी आपल्याला आयुष्यातलं अंतिम सत्य दाखवून देते. 

… आयुष्यातली सत्कर्माची शिदोरी मजबूत असली की हा प्रवास सुसह्य असतो, कारण इथं आपल्याला मदत करायला कुणी येत नसतं.

… नियतीच्या वाऱ्यावर आपल्याला उडावं लागतं. आपणही असेच पंचतत्वात विलीन होतो आणि प्रारब्धात असलं तर जीवनाच्या पुष्पगुच्छात पुन्हा अवतीर्ण होतो ! 

संग्राहिका –  सौ. विद्या पराडकर

वारजे  पुणे.

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचतांना वेचलेले ☆ ‘दिव्यत्वाची जेथ प्रचिती …’ ☆ सुश्री सुनीला वैशंपायन ☆

सुश्री सुनीला वैशंपायन 

? वाचतांना वेचलेले ?

☆ ‘दिव्यत्वाची जेथ प्रचिती…’ ☆ सुश्री सुनीला वैशंपायन 

“दिव्यत्वाची जेथ प्रचिती, तेथे कर माझे जुळती”….

… कोथरूड पुणे येथे घडलेली ही एक सत्यघटना ! 

कोथरूडच्या रोटरी क्लब मध्ये ‘ब्लड डोनर्स’ ची लिस्ट तयार केलेली आहे. काही दिवसांपूर्वी त्यांना एक फोन येतो, ” एका मुलाचा accident झालाय. खूप bleeding झालंय. O- blood group असलेले कुणी डोनर असतील तर त्यांचे नाव व पत्ता मिळेल का? ” … लिस्ट चेक केली जाते व त्या व्यक्तिचे नाव व पत्ता त्या फोन करणाऱ्या व्यक्तिला दिला जातो. ते कार्यकर्ते गाडी घेऊन त्या पत्त्यावर जायला निघतात. 

घराच्या जवळ गाडी येते. बघतात तर काय, एक गृहस्थ रस्त्यावर येऊन कुणाची तरी वाट बघत असल्यासारखे उभे असतात. ते गाडीला हात करून थांबवतात. “… हाँस्पिटल मधून आलात ना ? 

मीच आहे डोनर. हे माझे कार्ड “. कार्यकर्ते झटकन गाडीचे दार उघडून त्यांना गाडीत घेतात. त्यांच्या चेहऱ्यावर अजूनही प्रश्नचिन्ह असतं. काका खुलासा करतात..” मलाही फोन आला होता, काही कार्यकर्ते तुम्हाला न्यायला येतील म्हणून. तुम्हाला घर शोधायला अडचण येऊ नये म्हणून बाहेर रस्त्यावर येऊन थांबलो.”…

हाँस्पिटल येते. काका ब्लड डोनेट करतात. त्या जखमी मुलाला ते रक्त दिले जाते. त्याचा जीव वाचतो. कार्यकर्ते परत काकांना घरी सोडायला निघतात. त्यांच्या घराच्या गल्लीत गाडी वळते. लांबूनच काका म्हणतात,  “ इथेच सोडा मला. जातो मी पुढे माझा माझा “.  ती मुले गाडीतून बघत असतात काकांच्या घराकडे. ती म्हणतात,” काका, तुमच्या घरापुढे एव्हढी गर्दी कसली दिसतीये? काय झालंय? Anything serious? आम्ही येऊ का आत? “…… 

काका शांत होते. मग उत्तरले, ” आता सांगायला हरकत नाही. सकाळी तुम्ही आलात तेव्हा माझ्या एकुलत्या एक मुलाचे निधन झालेले होते. त्याचे पार्थिव घरात आणलेले होते. इतक्यात क्लबमधून रक्ताची गरज असल्याचा फोन आला. माझा रेअर ग्रूप आहे. मी एक क्षण विचार केला, माझा मुलगा आता काही केले तरी परत येणार नाही. पण कुणाच्या तरी मुलाचे प्राण मी वाचवू शकतो. मी निर्णय घेतला. पहिले ब्लड डोनेशन करून यायचे. मग अंत्यसंस्कार !. पण तुम्हाला हे समजलं असतं तर तुम्ही मला घेऊन गेला नसता. म्हणून मी घरापर्यंत तुम्हाला येऊच दिलं नाही व मी बाहेर रस्त्यावर येऊन थांबलो. पण आता शेवटी ते तुम्हाला समजलंच “….. 

कार्यकर्ते सुन्न झाले. डोळे फाडून ते काकांच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे बघत राहिले. गाडी वळवायचे भान ही त्यांना राहिले नाही. नकळत त्यांचे हात जोडले गेले..

 वंद्य वंदे मातरम्

 राष्ट्रहित सर्वोपरी 

संग्रहिका : सुश्री सुनीला वैशंपायन

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ गाणं आणि कविता… ☆ प्रस्तुती – श्री सुहास रघुनाथ पंडित ☆

श्री सुहास रघुनाथ पंडित

? वाचताना वेचलेले ?

☆ गाणं आणि कविता… ☆ प्रस्तुती – श्री सुहास रघुनाथ पंडित 

मित्राने आज विचारलं..

असा काय फरक आहे रे गाणं आणि कवितेमधला ??

 

मी म्हणालो…

मित्रा..

शब्दांचे अर्थ कळले.. तर गाणं

आणि दोन शब्दांच्या मधल्या जागांचे अर्थ कळले.. तर कविता

 

‘कर्म’ म्हणून यमक जुळवलंस.. तर गाणं

आणि ‘मर्म’ म्हणून यमक जुळवलंस.. तर कविता 

 

‘पान’ भरण्यासाठी लिहिलंस.. तर गाणं 

आणि ‘मन’ भरण्यासाठी लिहिलंस.. तर कविता

 

पुरस्कार मिळावा म्हणून लिहिलंस.. तर गाणं

आणि लिहिल्यावर पुरस्कार मिळाला असं वाटलं.. तर कविता

 

काहीतरी ‘सुचलं’ म्हणून लिहिलंस.. तर गाणं

आणि काहीतरी ‘साचलं’ म्हणून लिहिलंस.. तर कविता

 

थोडक्यात ‘जगण्यासाठी’ लिहिलंस.. तर गाणं 

आणि ‘मरण्यासाठी’ लिहिलंस.. तर कविता 

 

आता.. 

तळहातावर घे सप्तरंग.. मग डोळे मिट आणि उधळून टाक दाही दिशांना.. मग डोळे उघड..

 

तळहाताच्या रेषांवर ‘उरलेल्या’ रंगांची नक्षी.. म्हणजे गाणं

आणि.. दिशांवर उधळलेल्या रंगांची ‘बदलत जाणारी’ नक्षी.. म्हणजे कविता

 

पण.. याही पलीकडे.. एखाद्या क्षितिजाच्या पार..

‘सहज’ म्हणून एखादं ‘गाणं’ लिहिता लिहिताच ‘अचानक’ डोळ्यात पाणी आलं.. तर समज.. झालं आहे एका अस्सल ‘कवितेचं’ गाणं…

संग्राहक : सुहास रघुनाथ पंडित

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ स्त्री आणि पर्स… ☆ सुश्री सुनीता जोशी ☆

सुश्री सुनीता जोशी 

📖 वाचताना वेचलेले 📖

☆ स्त्री आणि पर्स… ☆ सुश्री सुनीता जोशी ☆

स्त्रीच्या आयुष्यात “पर्स” म्हणजे एक अविभाज्य घटक आहे !

कुठेही जायचे तर “पर्स” हवीच !!

.

काहीही विकत घ्यायचे नसेल तरी पर्स हवीच !!

.

ह्या मागची कारणमीमांसा थोडक्यात —-.

#सखी …. स्त्रीची एक जिवाभावाची सखीे….. तिच्याशिवाय ती अजिबात राहू शकत नाही,… जिथे ती तिथे पर्स आणि … ही सखी म्हणजे तिची पर्स

.

इतर सगळ्या बायकांच्यासारखं तिची पर्स म्हणजे एक अखंड जग आहे….

.

नको त्या वस्तू लगेच सापडणार आणि

हवी ती वस्तू नको झाल्यावरच सापडणार .

.

मोबाईल ची रिंग पूर्ण वाजून गेल्यावर ,

मिस कॉल पडल्यावर फोन सापडणार

.

गाडीवरून उतरल्यावर विस्कटलेले केस सारखे करावेत म्हणून कंगवा शोधताना मात्र हाच फोन दर दोन सेकंदला हातात येणार*.

.

*अचानक येणारी शिंक लपवायला रुमाल शोधावा

तर कंगवा न चुकता हातात येणार……

.

सुटे पैसे हवे असतील तेव्हा नोटा आणि नोटा शोधताना लाज निघण्याइतकी चिल्लर सापडणार….

.

… या गोंधळातून वाचण्यासाठी प्रत्येक स्त्री बरेच उपाय करते,अनेक कप्पे असलेली पर्स आणते.

आणल्या आणल्या प्रत्येक कप्प्यात काय आणि कसे व्यवस्थित ठेवायचं हे ठरवते.

.

पण हा असला व्यवस्थितपणा तिच्या पर्सला फार दिवस मानवत नाही….आईच्या मायेने सगळ्या चित्रविचित्र वस्तू पोटात घेऊन ती पुन्हा गोंधळ घालायचा तो घालतेच…….

.

त्यानंतर मग स्त्री एक कप्पा असलेली मोठी ,सुटसुटीत पर्स आणते,मग काय विचारता..

पर्समधे ठेवलेल्या वस्तू “तुझ्या गळा,माझ्या गळा” गाणं गात अगदी गळ्यात गळे, पायात पाय घालून एकजीव होतात…. आणि त्यांना वेगळं करण्याचं महापातक करताना स्त्रीचा जीव निघतो..

.

महत्वाच्या वस्तू, कार्ड्स ठेवायला स्त्री चोरकप्पे असलेली पर्स आणते. पण हा कप्पा कार्डांना आपल्यात कधीच सामावून घेत नाही. ती बिचारी अशीच इकडे तिकडे पडून राहतात, आणि ह्या चोरकप्प्याला रबर, पीन्स, टिकल्या, टुथपिक्स असल्या गोष्टीच आवडून जातात.

.

*एखादं पुस्तक नेहमी बॅग मध्ये ठेवत असते स्त्री, पण ते वाचायला वेळ असा मिळत नाहीच. म्हणून वैतागून ज्या दिवशी ती पर्स हलकी करण्यासाठी पुस्तक काढून ठेवते, नेमकं कुठंतरी वाट बघत बसायची वेळ येते.*

.

.नेहमी लागणारी औषध, वेलदोडा, चणे फुटाणे, चॉकलेट्स, पेन्सिल, लाल आणि निळ्या रंगाची पेन्स,

लिपस्टिक, पावडर कॉम्पॅक्ट, घरच्या किल्या, अशी न संपणारी वस्तूची यादी असते तिच्या पर्समध्ये ..

.

.त्या शिवाय हिशेब लिहायला एक छोटी वही (जिच्यात नंतर हिशोब लिहू असं ठरवून काही हिशोब लिहिलेला नसतो). .

.

अनेक लोकांची कार्डस (जी कधीच उपयोगी पडत नाहीत,आणि नेमक्या वेळेस सापडत नाहीत),अशा चिक्कार गोष्टी असतात.

.

.तिच्या पर्स मध्ये पैसे किती मिळतील याची मात्र फार गॅरेंटी नसते.

.

…… पण पर्स प्रत्येक स्त्रीच्या आयुष्यातील एक अविभाज्य भाग आहे हे नक्की…तिच्या शिवाय ती घर सोडू शकत नाही, कारण तिला फार एकट आणि असुरक्षित वाटतं.

.

*जुनी पर्स बदलणे म्हणजे तिच्यासाठी एक दिव्य असते, “जा मुली जा”अशी भावूक अवस्था असते तिची..*.

नवीन पर्स रूळे पर्यंत जुनी पर्स किती छान होती, हिच्यात काही अर्थ नाही असं म्हणून नव्या पर्सला नावं  ठेवता ठेवता तिच्यावर अवलंबून राहायला सुरु होणे ….. या सगळ्या चक्रात ना स्त्री व्यवस्थित पर्स लावते ना ती व्यवस्थित राहते.

.

….. अशीच स्त्रीची व पर्सची जोडगोळी भटकत राहते, मजा करत, मजा लुटत……

© सुश्री सुनीता जोशी

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ वास्तुशास्त्र… ☆ प्रस्तुती – सौ. गौरी गाडेकर ☆

सौ. गौरी गाडेकर

📖 वाचताना वेचलेले 📖

☆ वास्तुशास्त्र… ☆ प्रस्तुती – सौ. गौरी गाडेकर

” हे घ्या आई तीन हजार , ठेवा तुमच्याकडे .”… नवीन सुनबाई ऑफिसला जाताजाता अगदी सहज 

म्हणाली . आणि सासुबाईंचे डोळे भरून आले .

” मला कशाला ग एवढे लागतात ? “

” अहो , दिवस भर किती गोष्टींना पैसे लागतात बघतेय न मी एक महिन्यापासून . दारावर भाजी , फळवाले येतात . कधी कामवाली जास्तीचे पैसे मागते . शिवाय तुमची भिशी असते. राहू द्या तुमच्याजवळ .”

” अग , पेन्शन मिळते तुझ्या सासऱ्यांची .ते असतांना त्यांच्याकडे मागत असे , आता न मागता महिन्याच्या महिन्याला सरकार देते .” .. सासू हसून म्हणाली .

” तुम्ही भिशीच्या ग्रुपबरोबर सिनेमा , भेळ पार्टी , एखादं नाटक, असे कार्यक्रम ठरवत जा . जरा मोकळं व्हा आई . ह्यांनी सांगितलंय मला तुम्ही किती त्रासातून कुटुंब वर आणलंय ते . मोठे दादा तर वेगळे 

झालेत , ताई सासरी खूष आहेत . मग तुम्ही पण आता आपलं जग निर्माण करा .मला माहितेय तुम्ही तुमच्या अनेक इच्छा दाबून टाकल्यात … आता जगा स्वतःसाठी . “

” इतक्या लहान वयात हे शहाणपण कुठून आलं ग तुझ्यात ?”

” मी दहा बारा वर्षांची असेन. आजी आत्याकडे निघाली होती. आईने पटकन सहाशे रुपये काढून 

हातावर ठेवले . म्हणाली , ‘ तिथे नातवंडांना बाहेर घेऊन जा , ‘आजी कडून’ म्हणून काही खाऊ पिऊ घाला , खेळणी घेऊन द्या ….’ आजी आईच्या गळ्यात पडून गदगदून रडली होती . ‘ एवढे पैसे कधी 

मोकळेपणाने खर्चच केले नाहीत ग ‘  असे म्हणाली होती … तेव्हापासून आजी आणि आई जश्या जिवलग मैत्रिणीच झाल्या . ……आई , मला माहितेय , घरचे खटले सांभाळायला तुम्हाला तुमची नोकरी सोडावी लागली न ? किती वाईट वाटलं असेल . किती मन मारावं लागलं असेल ….शिवाय प्रत्येक लहान मोठ्या घरच्याच खर्चासाठी नवऱ्यापुढे हात पसरावे लागले असतील … तेव्हा नवरे देखील उपकार केल्यासारखे बायकोच्या हातात पैसे ठेवत ……….तुमची पेन्शन राहू द्या आई .मला कधी कमी पडले तर मी तुमच्याचजवळ मागेन . ” 

” अग , सगळं आजच बोलणार आहेस का ? जा आता तुला उशीर होईल. “

“मला बोलू द्या आई .हे मी माझ्या समाधानासाठी करतेय  . आई म्हणते , की अठरा तास घरात राबणारी बाई कुणाला कधी समजतच नाही. तू मात्र तुझ्या सासूच्या कष्टाची कायम जाणीव ठेव . प्रेम पेर , प्रेमच उगवेल . “

…. सासूने भरल्या मनाने सुनेच्या गालावर थोपटले . ती दिसेनाशी होईपर्यंत दारात उभी असतांना 

तिच्या मनात आले … 

‘ सून आल्यावर मी आणखीनच घरात अडकेल असे वाटले होते. तू उलट  कवाडं उघडून मला बाहेरचे मोकळे आकाश दाखवलेस ….. ‘ 

…… ज्या घरात लेकी सुना सासूचा खळखळून हसण्याचा आवाज येतो त्या घरात वास्तुदोष नसतोच मुळी. 

जेथे असेल आपुलकी .. प्रेम .. जिव्हाळ्याचे अस्र … 

….. तेथे फिके पडते वास्तुशास्त्र. 

खरंच ,,,,,,, सासू अन सुनेमधे असा बदल झाला तर …. 

संग्राहिका : सौ. गौरी गाडेकर

संपर्क – 1/602, कैरव, जी. ई. लिंक्स, राम मंदिर रोड, गोरेगाव (पश्चिम), मुंबई 400104.

फोन नं. 9820206306

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ “परवा अचानक…” – लेखक : अज्ञात ☆ श्री मोहन निमोणकर ☆

श्री मोहन निमोणकर 

📖 वाचताना वेचलेले 📖

☆ “परवा अचानक…” – लेखक : अज्ञात ☆ श्री मोहन निमोणकर

परवा अचानक….  

शाळेतला जुना बाक भेटला..

शरीर तुटकं पाय बारीक,

थोडा म्हाताराच वाटला…

 

“ओळखलसं का मला?”,

विचारलं त्याने हसून…

वेळ असेल तुला तर,

बोलू या थोडं बसुन…

 

गाडी पाहताच आनंदला,

हलवली तुटकी मान…

” खुप मोठा झालासं रे,

पैसा कमावलास छान “.. 

 

“ओळखल्यास का बघ ह्या,

माझ्यावरच्या रेघा…

भांडण करुन मिळवलेली,

दोन बोट जागा…

 

अजूनही भेटतात का रे, 

पक्या, मन्या, बंटी…?

टाळ्या देत करत असाल,

मनमोकळ्या गोष्टी…

 

डबा रोज खाता का रे,

एकमेकांचा चोरुन?

निसरड्या वाटा चालता का,

हाती हात धरुन..?… 

 

टचकन् डोळ्यात पाणी आलं,

कंठ आला भरुन…

मित्र सुटले, भेटी सरल्या,

सोबत गेली सरुन…

 

धावता धावता सुखामागे,

वळून जेव्हा पाह्यलं…

एकटाच पुढे आलो मी,

आयुष्य मागे राह्यलं…

 

त्राण गेलं, आवेश संपला,

करावं तरी काय..?

कोरड पडली घशाला,

थरथरले तरणे पाय…

 

तेव्हढ्यात आला शेजारी,

अन् घेतलं मला कुशीत…

बस म्हणाला क्षणभर जवळ,

नक्की येशील खुशीत…

 

“अरे वेड्या पैश्यापाठी,

फिरतोस वणवण…

कधी तरी थांबून बघ,

फिरव मागे मन…”

 

मित्र सगळे जमव पुन्हा,

जेव्हा येईल वीट…

वंगण लागतं रे चाकांना,

मग गाडी चालते नीट…

 

शाळेतल्या त्या सोबत्याचा,

खूप आधार वाटला…

परवा अचानक शाळेतला,

जुना बाक भेटला…

लेखक : अज्ञात

संग्राहक : श्री मोहन निमोणकर

संपर्क – सिंहगडरोड, पुणे-५१ मो.  ८४४६३९५७१३.

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ आईलाही द्यावं कधी माहेरपण… ☆ प्रस्तुती – सौ. विद्या पराडकर ☆

सौ. विद्या पराडकर

📖 वाचताना वेचलेले  📖

☆ आईलाही द्यावं कधी माहेरपण… ☆ प्रस्तुती – सौ. विद्या पराडकर ☆

कबूल आहे तिचंच असतं घर

पण आईलाही द्यावं कधी माहेरपण ..

 

उठू दे तिला कधी सर्वात शेवटी

पाण्याची वेळ असो वा बाईची सुट्टी 

नको तिला छोट्या छोट्या गोष्टींचं दडपण

आईलाही द्यावं कधी माहेरपण

 

कर म्हणावं आज तुझ्या आवडीची भाजी

फार नाही, पुरेल तिला मदत जराशी

लक्षात ठेवून तिची आवड आणि नावड पण

आईलाही द्यावं कधी माहेरपण

 

द्यावा कधी चहा तिला सकाळी उठून

सांगावं मनातलं काही जवळ बसून

ऐकावं तिचंही होऊन मोठं आपण

आईलाही द्यावं कधी माहेरपण

 

आई राहून सासरी लेकीला माहेर देते

पण लेकीच्या हे लक्ष्यात कधी येते?

जेव्हा ओसरतात तिचेही नवलाईचे क्षण

मग आईला कुठलं माहेरपण?

 

तिला ओळखणारं तिचंच अंगण

समजूतदारपणावर विश्वासलेलं मोकळेपण

शरीर मनाला विसाव्याचे क्षण

आईलाही हवं असेल का माहेरपण?

 

आईलाही हवा असेल कधी विसावा

वाटेल, समजुतीचा हात तिच्या हाती असावा

ज्या हातांना तिनेच लावलंय वळण

आईलाही द्यावं कधी माहेरपण…… 

 

 देवाने एका ‘आई’ ला प्रश्न विचारला.

… .’ तुमच्या आयुष्यातून सर्व सुख: काढून घेतले…आणि विचारलं दुसरं काही मागा….  तर तुम्ही काय मागणार..?? ‘ 

….त्या आई ने खूप सुंदर उत्तर दिले..;..

” माझ्या बाळाचं नशीब मी माझ्या हाताने लिहण्याचा आधिकार मागणार …. कारण, त्यांच्या चांगल्या आयुष्यापुढे माझे सुख काहीच नाही. “ 

संग्राहिका –  सौ. विद्या पराडकर

वारजे  पुणे.

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ “फक्त भेट…” ☆ प्रस्तुती – श्री सुनीत मुळे ☆

? वाचताना वेचलेले ?

🌺 “फक्त भेट…” 🌺 प्रस्तुती – श्री सुनीत मुळे  

पार्टी नकोय मित्रा तुझी 

येवून फक्त भेटत जा 

काय चाललंय मनात तुझ्या 

भेटून फक्त बोलत जा 

मोकळं सोड स्वतःला जरा 

कधीतरी मोकळं होत जा 

हलकं वाटेल तुझंच तुला 

मन रिकामं करत जा 

जुन्या आठवणी गप्पागोष्टी 

आमच्यात सुद्धा रमत जा 

आलेच कधी वाईट विचार 

बिनधास्त फोन करत जा 

काय आहे आयुष्य अजून 

निदान मनातले वाटत जा 

पहा किती फरक पडतो 

आनंद तेव्हढा लुटत जा 

पन्नाशीला आलोय आपण 

संपर्कात तेव्हढं रहात जा 

काय हवं काय नको तुला 

कुणाला तरी सांगत जा 

मित्र असतात कशासाठी 

मैत्री तेव्हढीच जपत जा 

आम्ही फक्त मस्त जगतो 

तसाच मस्त जगत जा 

पैसा नाही लागत त्याला 

मनातले मात्र सांगत जा 

पार्टी नकोय मित्रा तुझी 

येवून फक्त भेटत जा …… 

           येवून फक्त भेटत जा …… 

संग्राहक : श्री सुनीत मुळे

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares