डॉ अभिजीत सोनवणे
© doctorforbeggars
-☆ डॉक्टर फॉर बेगर्स ☆ “बड्डे… बिड्डे…. अन् रिटर्न गिफ्ट…!” – भाग – २ ☆ डॉ अभिजीत सोनवणे ☆
(ती मला स्वतःच्या तराजूत तोलते… स्वतः ज्या पायरीवर उभी आहे त्याच पायरीवर ती मला पाहते…
ती मला सुद्धा भिक्षेकरी समजते… स्वतःला जी दुःख आहेत तीच दुसऱ्याला असतील हे ती समजते…
दुसऱ्याशी ती एकरूप होऊन जाते… अद्वैत म्हणजे आणखी काय असतं ???) इथून पुढे —
स्वतःला ठेच लागली की, आपल्या डोळ्यातून पाणी येतं, हि असते ती वेदना….
दुसऱ्याला ठेच लागल्यावर मात्र आपल्या डोळ्यातून पाणी येतं, तेव्हा होते ती संवेदना… !
आपण स्वतःच्या वेदना कुरवाळतो…
ती दुसऱ्याच्या संवेदना जपते…
गरीब कोण …. श्रीमंत कोण.. ?
इथे माझे डोळे दगा देतात…
भर उन्हाळ्यात डोळ्यातून मग पाऊस कोसळतो… ?
तिच्याच पदराला मग मी डोळे पुसायला खाली वाकतो…
‘का रडतो रं…?’ ती माऊली विचारते
‘कुठे काय ? मी कुठे रडतोय ? घाम पुसत होतो…’ हुंदका आवरून मी तिला स्पष्टीकरण देतो.
‘डोळ्याला कुठे घाम येतो बाळा…?’ कातरलेल्या आवाजात ती बोलते…
तीच्या पदराला डोळे पुसायला वाकलेला मी….
आता माझ्या पाठीवर अश्रूंच्या धारा बरसतात…
‘मावशी आता तु का रडते ?’ मी मान वर करून विचारतो
‘तुज्यागत माज्या बी डोळ्यांना घाम आला बाळा ….’ ती पदराने डोळे पुसत हसत बोलते.
फसवा फसवीच्या या खेळात आम्ही रोज फसतो…. रोज रोज फसतो… आणि आपण फसलोच नाही असं दाखवत पुन्हा हसतो पुन्हा पुन्हा हसतो !
तर, इतक्या महागाचा हार आणला, पेढे आणले…
अच्छा, मघाची गहन चर्चा वर्गणीसाठी चालू होती, या वर्गणी मधून हार पेढे आणि इतर साहित्य आणले गेले …
मी माझ्या लोकांना म्हणालो, ‘हा खर्च करायची काय गरज होती ? ऋण काढून सण करणे मला पसंत नाही… ‘ मी माझी नाराजी मोठ्या आवाजात बोलून दाखवली.
ए आव्वाज खाली…
शांत बसायचं गप गुमान…
सांगटले तेवडंच करायचं…
आज लय शान पना करायचा नाय…
माझ्या वेगवेगळ्या माणसांकडून, वेगवेगळ्या धमकी वजा प्रेमळ सूचना येत राहिल्या…
भिजलेल्या मांजरागत, भेदरून मी सर्व ऐकत राहिलो… ते सांगतील ते करत राहिलो.
यानंतर माझ्या लोकांनी रस्त्यावर माझं औक्षण केलं…
एकाच वेळी उसाचा रस, लस्सी, पाणी, ताक, नीरा , लिंबू सरबत, गुलाबजाम (पाकातले आणि कोरडे), पेढे (खव्याचे/ कंदी /साखरेचे /कमी साखरेचे) केक, वडापाव, समोसा, प्रसादाची खिचडी, शिरा (पायनॅपल/ साधा शिरा /कमी साखरेचा शिरा) या सर्व बाबी पोटात घेऊन मी दिवसभर गर्भार बाईसारखा कमरेवर हात ठेवून मिरवत आहे.
माझ्यासाठी जे पार्ले बिस्कीट, गुड डे बिस्कीट, शिरा, केळी गिफ्ट म्हणून मिळाली होती, ती सर्व एका बॅगेमध्ये माहेरी आलेल्या मुलीला, सासरी जाताना आई पिशवीत घालून देईल तशा पद्धतीने भरून दिलं.
आज खूप लोकांनी विचारलं डॉक्टर आज काय विशेष ?
हो… आज एक हात आणि पाय निसर्गात विलीन झालेली नवरा बायकोची मूर्ती भेटली.
त्यांची नऊ वर्षांची मुलगी धडधाकट आहे, सुदृढ आहे, गोड बाळ आहे, शिकायची इच्छा आहे.
मी या दिव्यांग मूर्तीला विचारलं मी काय करू शकतो ?
ते म्हणाले आमचे आयुष्य संपले आहे, मुलीला शिकवा…
आज वाढदिवसाच्या निमित्ताने मी या दिव्यांग मूर्तींना वचन दिले आहे, ‘आज पासून ही पोरगी माझी, जोपर्यंत तिची इच्छा आहे तोपर्यंत मी तिला शिकवेन. मी जर जिवंत असेन, तर बाप म्हणून कन्यादान करून, तिचे लग्न सुद्धा लावून देईन.’
या वेळी आई बापाच्या चेहऱ्यावरचे समाधान पाहिले….
माझ्यासारख्या पन्नास वर्षाच्या माणसाच्या पदरात, निसर्गाने वाढदिवसाच्या निमित्ताने एक पोरगी घातली….
यार, वाढदिवस वाढदिवस…. सेलिब्रेशन सेलिब्रेशन म्हणजे अजून दुसरं काय असतं ?
आपल्या वाढदिवशी आपलं अपत्य जन्माला यावं….
आपला आणि तिचा बड्डे सेम टु सेम दिवशी असावा, याहून भाग्य ते काय… ??
एका मुलीचा बाप होऊन आज माझा वाढदिवस साजरा झाला !!!
साला आज मैं तो बाप बन गया…. !
मी आता निघालो.
पारले, गुड डे, खिचडी, शिरा वगैरे वगैरे सगळ्या गोष्टींची माझी बॅग तयार होती.
बॅगेचे वजन असेल अर्धा ते एक किलो… !
एक आजी मध्येच आली आणि म्हणाली, हे पैसे ठेव आणि जीवाला वाटेल ते घेऊन खा…
ती वीस रुपयांची नोट होती… !
नाईलाजाने उचलला जातो तो बोजा… .
दुसरे डोक्यावर टाकतात तो भार…
आपणहून आपल्या माणसांचं उचलतो ते वजन… !
रोज शंभर ते सव्वाशे किलो वजनाचं साहित्य घेऊन या कडक उन्हाळ्यात मी रस्त्यावर फिरतोय…
मला दिलेल्या गिफ्ट ने ही भरलेली बॅग मात्र उचलताना, आज ती मला अनेक पटींनी वजनदार जाणवली… !
या बॅगेचे वजन तरी कसं करावं ?
फुलांचं वजन होतं माऊली, सुगंधाचं वजन कसं करायचं ???
गिफ्टच्या बॅगेचं वजन होईल सुद्धा, पण प्रेमाच्या या भावनांचं वजन करण्यासाठी मी कुठला वजन काटा आणू ?
आंतरराष्ट्रीय संस्थेत काम करताना दरमहा पाच लाख रुपये पगार घेत होतो, बँकेतून पैसे काढून, पाच लाख रुपये एका खिशात सहज मावायचे….
“जीवाला वाटेल ते घेऊन खा”… म्हणणारी वीस रुपयांची नोट मात्र आता खिशात बसेल, एवढा मोठा खिसाच आता माझ्याकडे नाही, माऊली… !!!
काय करावं ? कसं करावं ? माझ्याकडे उत्तर नाही… !
आज ती किलोभर बॅग आणि ती वीस रुपयांची नोट खूप खूप वजनदार भासली… !
रिटर्न गिफ्ट द्यायची हल्ली प्रथा सुरू झाली आहे…
मला जे माझ्या माणसांकडून गिफ्ट मिळाले त्या बदल्यात मी त्यांना रिटर्न गिफ्ट काय देऊ ?
काय देऊ… काय देऊ….
अं… काय देऊ… ???
Ok…
ठरलं….
17 एप्रिल 2025 नंतर माझं जे काही आयुष्य उर्वरित आहे, ते माझ्या भीक मागणाऱ्या लोकांना माणसात आणण्यासाठी, जे काही मला करावे लागेल, ते करण्यासाठी माझं संपूर्ण आयुष्य त्यांना समर्पित…!!!
यापेक्षा वेगळं माझ्याकडे रिटर्न गिफ्ट नाही…!!!
आपले स्नेहांकित,
डॉ अभिजीत आणि डॉ मनीषा सोनवणे
— समाप्त —
© डॉ अभिजित सोनवणे
डाॕक्टर फाॕर बेगर्स, सोहम ट्रस्ट, पुणे
मो : 9822267357 ईमेल : [email protected],
वेबसाइट : www.sohamtrust.com
Facebook : SOHAM TRUST
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
मनमंजुषेतून 
