English Literature – Weekly Column ☆ Witful Warmth # 31 – The Electoral Cow: From Sacred Symbol to Forgotten Promise… ☆ Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’ ☆

Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’

Dr. Suresh Kumar Mishra, known for his wit and wisdom, is a prolific writer, renowned satirist, children’s literature author, and poet. He has undertaken the monumental task of writing, editing, and coordinating a total of 55 books for the Telangana government at the primary school, college, and university levels. His editorial endeavors also include online editions of works by Acharya Ramchandra Shukla.

As a celebrated satirist, Dr. Suresh Kumar Mishra has carved a niche for himself, with over eight million viewers, readers, and listeners tuning in to his literary musings on the demise of a teacher on the Sahitya AajTak channel. His contributions have earned him prestigious accolades such as the Telangana Hindi Academy’s Shreshtha Navyuva Rachnakaar Samman in 2021, presented by the honorable Chief Minister of Telangana, Mr. Chandrashekhar Rao. He has also been honored with the Vyangya Yatra Ravindranath Tyagi Stairway Award and the Sahitya Srijan Samman, alongside recognition from Prime Minister Narendra Modi and various other esteemed institutions.

Dr. Suresh Kumar Mishra’s journey is not merely one of literary accomplishments but also a testament to his unwavering dedication, creativity, and profound impact on society. His story inspires us to strive for excellence, to use our talents for the betterment of others, and to leave an indelible mark on the world. Today we present his Satire The Electoral Cow: From Sacred Symbol to Forgotten Promise...

☆ Witful Warmth# 31 ☆

☆ Satire ☆ The Electoral Cow: From Sacred Symbol to Forgotten Promise…  ☆ Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’ ☆

In the grand spectacle of Indian democracy, where the colors of campaigns paint every wall, street, and heart, one figure stands apart as a timeless icon: the cow. Yes, the revered bovine, the embodiment of purity and sustenance, finds herself thrust into the limelight every five years, her significance growing in direct proportion to the urgency of the elections. But, alas, once the ballots are counted and the promises have evaporated, our beloved cow retreats into the shadows, forgotten until the next democratic carnival.

During the election season, cows become the unofficial mascots of manifestos. From posters plastered with slogans glorifying their sanctity to candidates offering garlands to actual cows on camera, the nation seems to unite under the banner of bovine adoration. “Protect the cow!” they cry, equating its welfare with the prosperity of the land. Committees are formed, sanctuaries are promised, and speeches are delivered with dramatic flair, often featuring a candidate stroking a bewildered cow as if they’ve just unlocked the secret to national harmony.

But the real drama begins after the elections. Once the ink has dried on the voters’ fingers and the victors take their oath, the cows are quietly ushered offstage. The sanctuaries become mirages, the committees dissolve into bureaucratic oblivion, and the promises evaporate faster than milk left out in the summer sun. The cows, having served their electoral purpose, are left to wander aimlessly—both literally and metaphorically—as the political machinery moves on to more “pressing” matters.

This cyclical amnesia isn’t new, of course. The cow has been a silent participant in India’s political theater for decades, a mute witness to the ebb and flow of rhetoric. During elections, she’s elevated to divine status, her image adorning banners, her name invoked in fiery debates. Political parties compete to outdo each other in their devotion, promising everything from free fodder to state-of-the-art shelters. The sheer creativity of these pledges would be admirable if it weren’t so blatantly opportunistic.

However, come post-election reality, the cows find themselves back in the mundane world of potholed streets and neglected fields. The promised shelters remain blueprints; the free fodder is nowhere to be seen. Stray cows wander urban jungles, dodging traffic and scavenging for scraps, their plight a stark contrast to the reverence showered upon them just weeks earlier. It’s as if the electoral cow and the real cow exist in parallel universes, one revered and the other ignored.

One might ask: why does the cow occupy such a peculiar position in our politics? The answer lies in her symbolic power. In a country as diverse and complex as India, the cow represents a unifying ideal—a symbol of cultural identity and traditional values. By aligning themselves with this symbol, politicians tap into a reservoir of emotional resonance, crafting an image of themselves as protectors of heritage. It’s a strategy that works remarkably well, as evidenced by the fervor it generates among voters.

But this strategy also reveals the hollowness of much of our political discourse. The cow becomes a convenient prop, a tool to distract from substantive issues like unemployment, education, and healthcare. While leaders wax poetic about cow protection, the real problems facing farmers—including those who rear these very cows—are conveniently sidelined. The irony is as thick as the butter churned from her milk: the very creature they claim to cherish becomes a pawn in a game that cares little for her actual well-being.

And what of the voters? Are we not complicit in this charade? We cheer for the promises, applaud the symbolism, and cast our votes, only to lament the broken pledges later. Perhaps it’s time we held our leaders accountable, demanding not just words but actions. After all, if the cow truly is a symbol of our values, shouldn’t her welfare reflect our collective conscience?

Imagine a world where post-election reality matches pre-election rhetoric. Sanctuaries would thrive, stray cows would find homes, and farmers would receive genuine support. The cow would no longer be a fleeting mascot but a true beneficiary of the promises made in her name. Such a world might seem idealistic, but isn’t it worth striving for?

Until then, the cow will continue to play her dual role: a sacred symbol during election season and a forgotten figure in its aftermath. She will graze on the empty promises of manifestos, her plight a silent reminder of the gap between words and deeds. And as the political circus moves on, we, too, will move on—until the next election, when the cow will once again take center stage, her significance rediscovered, her symbolism renewed.

In the end, the story of the electoral cow is a satire not just of politics but of us as a society. It’s a tale of misplaced priorities and selective memory, of sacred symbols turned into political tools. The question is: will we continue to fall for the same old tricks, or will we demand better? The answer, like the cow’s next appearance, is just a vote away.

*

© Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’

Contact : Mo. +91 73 8657 8657, Email : [email protected]

≈ Blog Editor – Shri Hemant Bawankar/Editor (English) – Captain Pravin Raghuvanshi, NM ≈

Please share your Post !

Shares

हिन्दी साहित्य – आलेख ☆ अभी अभी # 558 ⇒ इतिहास गवाह है ☆ श्री प्रदीप शर्मा ☆

श्री प्रदीप शर्मा

(वरिष्ठ साहित्यकार श्री प्रदीप शर्मा जी द्वारा हमारे प्रबुद्ध पाठकों के लिए साप्ताहिक स्तम्भ “अभी अभी” के लिए आभार।आप प्रतिदिन इस स्तम्भ के अंतर्गत श्री प्रदीप शर्मा जी के चर्चित आलेख पढ़ सकेंगे। आज प्रस्तुत है आपका आलेख – “इतिहास गवाह है।)

?अभी अभी # 558 ⇒ इतिहास गवाह है ? श्री प्रदीप शर्मा  ?

काल का पहिया हमेशा घूमता ही रहता है, सुबह, दोपहर, शाम, अतीत, वर्तमान, और भविष्य काल। आपने पुराना रोड रोलर देखा होगा, सड़क बनाने वाला, जिसके लोहे के तीन पहिये होते थे। हम शिव की तरह त्रिकालदर्शी तो नहीं, शायद इसीलिए अज्ञेय को यह कठोर सच स्वीकारना पड़ा ;

हम सब

काल के दांतों तले

चबते चले जाते हैं,

च्यूइंग गम की तरह

कच, कच, कच,

बड़ा कठोर सच।।

अतीत में क्या हुआ, इतिहास गवाह है, वर्तमान हमारी आज की दुनिया है और हम ही इसके गवाह हैं और कल क्या होगा, यह केवल ईश्वर ही जानता है। अतीत के लिए हम भले ही इतिहास को कटघरे में नहीं बुला सकते, लेकिन इतिहास के पन्ने तो माय लॉर्ड, हकीकत बयां कर ही सकते हैं, इसीलिए हम कहते हैं, इतिहास गवाह है।।

अगर इतिहास केवल किसी किताब के कुछ पन्ने हैं, तो किताब के पन्ने फाड़े भी जा सकते हैं, संविधान की तरह उसमें संशोधन भी किया जा सकता है। और अगर गवाह होस्टाइल हो जाए, तो इतिहास गवाह की तरह बदला भी जा सकता है।

बी.आर. चोपड़ा एक क्रांतिकारी फिल्म लेकर आए थे, समाज को बदल डालो, कल आदित्य अथवा उदय चोपड़ा इतिहास को बदल डालो और संविधान को बदल डालो, जैसी फिल्में भी बना सकते है। इतिहास गवाह है, हमें कितना गलत इतिहास पढ़ाया गया है।।

जिस तरह दर्पण झूठ नहीं बोलता, इतिहास भी झूठ नहीं बोलता। लेकिन हमें इतिहास पर तो भरोसा है, गवाह पर नहीं। हम तो आईने से भी हमारी पहली सी सूरत मांगते हैं। कम से कम हमारा इतिहास तो खूबसूरत हो, जिस पर हम नाज़ कर सकें, इतरा सकें।

हम जानते हैं एक गवाह की तरह हमारे इतिहास को भी तोड़ मरोड़कर, विकृत तरीके से पेश किया गया है। हमने बी.आर.चोपड़ा की महाभारत भी देखी है, जिसमें हरीश भिमानी कहते हैं, मैं समय हूं। हम समय के साथ खिलवाड़ बर्दाश्त नहीं कर सकते। आज समय हमारी मुट्ठी में है। हम अगर समय को बदल सकते हैं तो इतिहास को भी बदल सकते हैं।।

नया इतिहास लिखने के दिन आ गए। एक नया स्वर्णिम इतिहास, जिसमें हमारा अतीत भी सुंदर था, वर्तमान भी श्रेष्ठ ही है और भविष्य तो सर्वश्रेष्ठ होगा ही। हिम्मते केवल मर्द ही नहीं, हर महिला और बच्चा बच्चा भी।

क्या आपको पूत के पांव पालने में नजर नहीं आ रहे। अच्छे दिन ही तो वह सिल्वर स्पून है, जो आज की पीढ़ी अपने मुंह में लेकर पैदा हुई है। हमारा देश सोने की चिड़िया था, सोने की चिड़िया है, और सोने की चिड़िया ही बना रहेगा, ईश्वर गवाह है। कोई शक ? जय हिन्द ..!!

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

© श्री प्रदीप शर्मा

संपर्क – १०१, साहिल रिजेंसी, रोबोट स्क्वायर, MR 9, इंदौर

मो 8319180002

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडल (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’/श्री जय प्रकाश पाण्डेय ≈

Please share your Post !

Shares

हिन्दी साहित्य – साप्ताहिक स्तम्भ ☆ सलिल प्रवाह # 216 कविता – राष्ट्रीय गणित दिवस पर गणितीय सॉनेट ☆ आचार्य संजीव वर्मा ‘सलिल’ ☆

आचार्य संजीव वर्मा ‘सलिल’

(आचार्य संजीव वर्मा ‘सलिल’ जी संस्कारधानी जबलपुर के सुप्रसिद्ध साहित्यकार हैं। आपको आपकी बुआ श्री महीयसी महादेवी वर्मा जी से साहित्यिक विधा विरासत में प्राप्त हुई है । आपके द्वारा रचित साहित्य में प्रमुख हैं पुस्तकें- कलम के देव, लोकतंत्र का मकबरा, मीत मेरे, भूकंप के साथ जीना सीखें, समय्जयी साहित्यकार भगवत प्रसाद मिश्रा ‘नियाज़’, काल है संक्रांति का, सड़क पर आदि।  संपादन -८ पुस्तकें ६ पत्रिकाएँ अनेक संकलन। आप प्रत्येक सप्ताह रविवार को  “साप्ताहिक स्तम्भ – सलिल प्रवाह” के अंतर्गत आपकी रचनाएँ आत्मसात कर सकेंगे। आज प्रस्तुत है आपकी एक कविता राष्ट्रीय गणित दिवस पर गणितीय सॉनेट)

☆ साप्ताहिक स्तम्भ – सलिल प्रवाह # 216 ☆

☆ कविता -राष्ट्रीय गणित दिवस पर गणितीय सॉनेट ☆ आचार्य संजीव वर्मा ‘सलिल’ ☆

तीन-पाँच कर कर हम हारे,

नौ दो ग्यारह हुए न संकट,

एक-एक ग्यारह हों प्यारे।

हों छत्तीस तभी हम-कंटक।

आँखें चार न करे सफलता,

पाँचों उँगली हुई न घी में,

चार सौ बीसी कर जग छलता। 

उन्नीस बीस न चाहे जी में। 

चार बुलाए चौदह आए

एक आँख से देखें कैसे?

दो नावों पर पैर जमाए। 

चारों खाने चित हों ऐसे।

दो दिन का मेहमान नहीं गम

सुनों बात दो टूक कहें हम।

©  आचार्य संजीव वर्मा ‘सलिल’

२२.१२.२०१४

संपर्क: विश्ववाणी हिंदी संस्थान, ४०१ विजय अपार्टमेंट, नेपियर टाउन, जबलपुर ४८२००१,

चलभाष: ९४२५१८३२४४  ईमेल: [email protected]

 संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडल (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’/श्री जय प्रकाश पाण्डेय ≈

Please share your Post !

Shares

हिन्दी साहित्य – साप्ताहिक स्तम्भ ☆ क्या बात है श्याम जी # 202 ☆ # “विदाई समारोह में…” # ☆ श्री श्याम खापर्डे ☆

श्री श्याम खापर्डे

(श्री श्याम खापर्डे जी भारतीय स्टेट बैंक से सेवानिवृत्त वरिष्ठ अधिकारी हैं। आप प्रत्येक सोमवार पढ़ सकते हैं साप्ताहिक स्तम्भ – क्या बात है श्याम जी । आज प्रस्तुत है आपकी भावप्रवण कविता विदाई समारोह में…”।

☆ साप्ताहिक स्तम्भ ☆ क्या बात है श्याम जी # 201 ☆

☆ # “विदाई समारोह में…” # ☆

(कई बार विदाई समारोहों में भी इस प्रकार का संवेदनशील साहित्य हृदय से निकल कर पंक्तिबद्ध हो जाता है।)

मैडम, आपको भुलाने की

हर कोशिश व्यर्थ जायेगी

हम सबको आपकी

बहुत बहुत याद आयेगी

 

आप कितनी सहज सरल हैं 

आपमें नहीं कोई छल है

आपका स्नेह, आपका दुलार

जैसे हिमालय से निकला गंगाजल है

 

आपने हमको चलना सिखाया

एक दूसरे से मिलना सिखाया

ठोकर लगेंतो संभलना सिखाया

मनमुटाव छोड़कर पिघलना सिखाया

 

आपने अपनी हमें ममता दी है

कठिनाइयों से लड़ने की क्षमता दी है

सहेली बनकर सहज राह दिखाई

लक्ष्य हासिल करने की निपुणता दी है

 

आपने स्त्री शक्ति का पाठ पढ़ाया

हममें योग्यता है यह समझाया

कुछ भी असम्भव नहीं है जग में

हम सब पर विश्वास जताया

 

परिवार है तो सम्मान है

मां-बाप, सास-ससुर

एक समान है

जो करते हैं इनकी सेवा

जग में होता उनका गुणगान है

 

आपसे विदाई बहुत कठिन  है

रोती यह आंखें रात-दिन है

आप तो मां से भी बढ़कर है

ममता अधूरी आपके बिन है

 

आप सदा मुस्कुराते रहिए

अपना प्यार लुटाते रहिए

हम सब तो है आपकी बेटीयां

हमसे मिलने आते रहिए /

© श्याम खापर्डे 

फ्लेट न – 402, मैत्री अपार्टमेंट, फेज – बी, रिसाली, दुर्ग ( छत्तीसगढ़) मो  9425592588

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडल (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’/श्री जय प्रकाश पाण्डेय  ≈

Please share your Post !

Shares

सूचना/Information ☆ सम्पादकीय निवेदन – अभिनंदन – सुश्री दीप्ती कुलकर्णी – आणि त्यांची एक कविता ☆ सम्पादक मंडळ ई-अभिव्यक्ति (मराठी) ☆

सूचना/Information 

(साहित्यिक एवं सांस्कृतिक समाचार)

 

सुश्री दीप्ती कुलकर्णी

☆ 💐 अभिनंदन 💐 सुश्री दीप्ती कोदंड कुलकर्णी – आणि त्यांची एक कविता. ☆

दिल्ली येथे होणाऱ्या ९८ व्या अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलनातील “कवी-कट्टा” साठी आपल्या समूहातील ज्येष्ठ लेखिका व कवयित्री सुश्री दीप्ती कुलकर्णी यांच्या कवितेची निवड झाली असून, २२ फेब्रुवारी २०२५ रोजी संध्याकाळी या ‘ कवि-कट्टा ‘ मध्ये कविता-सादरीकरणासाठी त्यांना आमंत्रित करण्यात आले आहे.

माझी माय मराठी“ ही त्यांची कविता त्यासाठी निवडली गेली आहे. विशेष सांगायचे म्हणजे  कविता – सादरीकरणाच्या या खास कार्यक्रमासाठी एकूण १३४६ कविता प्राप्त झाल्या होत्या व त्यापैकी फक्त ३०० कवितांची निवड करण्यात आली आहे, आणि त्यात दीप्तीताईंची ही कविता आहे.  ही त्यांच्यासाठी आणि आपल्या समूहासाठीही अतिशय आनंदाची आणि अभिमानास्पद गोष्ट आहे. 

 आपल्या सर्वांतर्फे दीप्तीताईंचे मनःपूर्वक अभिनंदन आणि या विशेष सादरीकरणासाठी असंख्य शुभेच्छा. आणखी एक विशेष बाब म्हणजे अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलनात कविता सादर करण्याची अशी संधी त्यांना तिसऱ्यांदा मिळते आहे… या ‘हॅटट्रिक’ साठीही त्यांचे खूप अभिनंदन. 

 आजच्या अंकात वाचू या त्यांची ही विशेष कविता… 

संपादक मंडळ

ई अभिव्यक्ती मराठी

☆ माझी माय मराठी ☆

माझी माय मराठी 

अभिमाने येते ओठी ||धृ ||

 *

कवितेसह हर्षे येते

भारुड,गवळण गाते

पोवाड्यांतुनी ही रमते

ओव्यामधुनी ती सजते ||१||

 *

विश्वात कथेच्या फुलते

शब्दालंकारे खुलते

तेजोन्मेषे नि पांडित्ये

मोहिनी जणू घालिते ||२||

 *

कधी कादंबरी ही बनते

अन शब्दांसह डोलते

भेदक ,वेधक ती ठरते

सकलांना काबिज करते ||३||

 *

लालित्ये ही मांडते

संवादानी उलगडते

नाट्यातुनी ही प्रगटते

नवरसातुनी दर्शविते ||४||

 *

सारस्वतांसी जी स्फुरते

विश्वाला स्पर्शही करते ||

 कवयित्री : दीप्ती कोदंड कुलकर्णी, हैदराबाद. 

 Mobile No-9552448461.

💐 ई-अभिव्यक्ती परिवारातर्फे सुश्री दीप्ती कुलकर्णी यांचे मनःपूर्वक अभिनंदन आणि पुढील वाटचालीसाठी हार्दिक शुभेच्छा. 💐

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

 

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – कवितेचा उत्सव ☆ स्मरण… ☆ प्रा तुकाराम दादा पाटील ☆

श्री तुकाराम दादा पाटील

? कवितेचा उत्सव ?

☆ स्मरण ☆ प्रा तुकाराम दादा पाटील ☆

प्रेमात गुंतलेले मन भावनेत न्हाले

तेव्हाच लेखणीच्या ओठात शब्द आले

अलवार चिंतनाचे हळवे विचार सारे

सांगून टाकताना तन मोहरून गेले

*

हव्यास फक्त होता नव्हती कुठेच सत्ता

भलत्याच आठवानी जगणेच व्यापलेले

गुंत्यात गुंतताना जडल्या अनेक चिंता

उरलेत भास हाती स्वप्नात पाहिलेले

*

आशाळभूत जगणे शिणले कधीच नाही

तारूण्य सर्व अंती झगडून शांत झाले

लटके भविष्य होते फसवून खूप गेले

दिसले कधीच नाही आयुष्य चिंतलेले

*

निर्भिड वागण्याचा उतरून नूर गेला

चुकले अनेक रस्ते चकव्यात गुंतलेले

छळले गती मतीने फाजील धाडसाला

घेरून संकटांनी बेजार खूप केले

*

भोगून भोग सारे जगणे सुरूच आहे

आहे भविष्य त्यांचे काळास बांधलेले

झाले भले बुरे ते आहे घडून गेले

उरले तसेच आहे स्मरणात गोठलेले

© प्रा. तुकाराम दादा पाटील

मुळचा पत्ता  –  मु.पो. भोसे  ता.मिरज  जि.सांगली

सध्या राॅयल रोहाना, जुना जकातनाका वाल्हेकरवाडी रोड चिंचवड पुणे ३३

दुरध्वनी – ९०७५६३४८२४, ९८२२०१८५२६

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – कवितेचा उत्सव ☆ प्रारब्ध… ☆ श्री राजकुमार कवठेकर ☆

श्री राजकुमार दत्तात्रय कवठेकर

? कवितेचा उत्सव ?

☆ प्रारब्ध… ☆ श्री राजकुमार कवठेकर ☆

वैशाखाच्या फांदीवर

तुझे विषण्ण पाखरु

आतुरले मन माझे

आले वादळांनी भरु

*

वैशाखाच्या फांदीवर

मी ही, जशी तू नि: शब्द

अबोधच राहिलेले

दुःख.. दुर्दैव.. प्रारब्ध*

*

वैशाखाच्या फांदीवर

तुझी भेट अनाहूत

चैत्र ओसरुन माझा

झाली ग्रीष्मा सुरवात

© श्री राजकुमार दत्तात्रय कवठेकर

कवी / गझलकार

संपर्क : ओंकार अपार्टमेंट, डी बिल्डिंग, शनिवार पेठ, आशा  टाकिज जवळ, मिरज मो ९४२११०५८१३

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – विविधा ☆ एका ‘ जोकर ‘ च्या जन्मशताब्दी निमित्त… ☆ सौ कल्याणी केळकर बापट ☆

सौ कल्याणी केळकर बापट

? विविधा ?

☆ एका ‘ जोकर ‘ च्या जन्मशताब्दी निमित्त ☆ सौ कल्याणी केळकर बापट

चित्रपट बघायला वेळ,पैसा ह्यापेक्षाही जास्त त्याची आवड असावी लागते. आणि काही विशिष्ट चित्रपटप्रेमी चोखंदळ प्रेक्षक वर्ग हा तर अतिशय बारकाईने, आवडीने दर्जेदार चित्रपट हे हुडकून काढून बघतो. दर्जेदार चित्रपट हुडकतांना त्या चित्रपटाचे कथानक, दिग्दर्शन, काम करणारे कलाकार ह्यांचा प्रामुख्याने ह्या निवडीत विचार केला जातो.

अशाच एका ह्या क्षेत्रात सर्वगुणसंपन्न असलेल्या अवलियाचा १४ डिसेंबर  हा जन्मदिवस . निळ्या डोळ्यांचा,भावूक,निरागस चेहऱ्याचा, सहजसुंदर अभिनय करणाऱ्या कलावंताचा, व ह्या सर्वांवर कडी करणाऱ्या दिग्दर्शकाचा ठसा हा एकाच व्यक्ती बघायला मिळणं म्हणजे खरोखरच दुर्गम्य बाब. परंतु ह्या सगळ्या बाबी “राजकपूर” ह्यांच्यात सामावलेल्या होत्या.

चित्रपटनगरी म्हणजे एक अफलातून वेगळीच दुनिया. उगाचच नाही तिला मायानगरी म्हणतं. चित्रपट म्हणजे एक अख्ख भलमोठं कुटूंबच असत जणू. कुटूंबाप्रमाणेच सगळी कामं ही वेगवेगळ्या लोकांनी वाटून घेतलेली असतात. ह्या क्षेत्राचे कायम आपल्या सामान्य जनतेला आकर्षण, उत्सुकता वाटत असते.

ह्या नगरीने आपल्याला खूप वेगवेगळे दिग्गज कलाकार, दिग्दर्शक, निर्माते दिलेत .पण ह्या सगळ्या गोष्टी एकाच व्यक्तीत आढळतील. अगदी आपल्या भाषेत बोलायचं तर ह्या क्षेत्रातील आँलराउंडर असलेली व्यक्ती म्हंटलं की चटकन प्रतिभावंत राजकपूर ह्यांच नाव नजरेसमोर येतं. १४ डिसेंबर,  राजकपूर ह्यांचा जन्मदिन.त्या निमित्ताने….

हाडाचा कलाकार, दर्जेदार, पट्टीचा अभिनेता  असलेल्या पृथ्वीराज कपूर ह्यांचे राजकपूर हे सुपुत्र. जणू जन्माला येतांनाच ह्या चित्रपट क्षेत्रातील बाळकडू घेऊनच आले होते. त्यांच्या सौंदर्याला एक वेगळीच निरागसतेची झालर होती. ते एक उत्कृष्ट, यशस्वी, अभिनेता, दिग्दर्शक, निर्माता होते.

त्यांनी अनेक उत्कृष्ट, तिकीटबारीवर धूम करणारे,लोकप्रिय चित्रपट दिलेतं.त्यापैकी संगम,श्री 420,मेरा नाम जोकर, बाँबी,आवारा, हे सुपरडुपर हीट सिनेमे. संगम हा त्यांचा खूप गाजलेला, दिग्गज कलाकारांच प्रेमाचं त्रिकुट असलेला एक लोकप्रिय चित्रपट म्हणून गाजला “मेरा नाम जोकर  हा एक कारुण्यमय छान दर्जेदार चित्रपट.हा चित्रपट बघून माणसाला सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे प्रेम मिळणं,आपलं माणूस मिळणं हे किती आवश्यक असतं ह्याची प्रकर्षाने जाणीव होते. प्रेमात अयशस्वी झालेल्या व्यक्तीच्या स्वभावाला आपोआपच एक कारुण्याची झालर असते, हे ह्यातून ठळकपणे जाणवतं.ती व्यक्ती वरकरणी कितीही हसतं असली तरी आत किती दुःख, वेदना खोलवर दाबून ठेवलेली असते हे लक्षात येतं. राजकपूर ह्यांच्या बहुतेक सगळ्या चित्रपटांचा आत्मा म्हणजे उत्कृष्ट संगीत, गाणी,कसलेले कलाकार, आणि आशयपूर्ण पटकथा.

संगम चित्रपट लक्षात राहतो तो एक से एक अफलातून मस्त गाण्यांमुळे. राजकपूर ह्यांच्या निरागस,भाबड्या उत्कट प्रेमाच्या अभिनयामुळे अतिशय प्रेमरसानं ओथंबलेलं, भावपूर्ण गाणं “ये मेरा प्रेमपत्र पढकर”आणि अतिशय मिस्कील पणे गायलेलं”क्या करुँ राम मुझे बुढ्ढा मिल गया” ही गाणी म्हणजे ‘संगम’ च्या जमेच्या बाजू. संगम चित्रपटात वैजयंतीमाला,राजेंद्रकुमार आणि राजकपूर ह्या तिघांचही प्रेम अतिशय उत्कट. पण ते प्रेम दर्शविण्याच्या त-हा,पद्धती मात्र निरनिराळ्या. राजकपूर चे अतिशय मनापासून केलेले जगजाहीर उत्कट प्रेम, राजेंद्रकुमार चे अलवार, नाजूक, मनातल्या मनात केलेले प्रेम, आणि वैजयंतीमालाचे त्यागमय प्रेम खरचं अगदी लक्षात राहण्या सारखे. राजकपूर ह्यांच्या चित्रपटाबद्दल लिहायचं तर खरं पुस्तकही कमी पडेल.

राज कपूर हे हिंदी चित्रपट अभिनेते, निर्माते व दिग्दर्शक होते.  त्यांना बॉलीवूडमधील शोमॅन म्हणून ओळखले जाते.  राज कपूर ह्यांच्या चित्रपटाच्या मनोरंजना आड काहीतरी संदेश असायचा.   आजही त्यांचे चित्रपट देशविदेशातील विविध चित्रपट महोत्सवांत दाखविले जातात, याचे कारण हेच आहे. राज यांच्या चित्रपटातील नायक हा सामान्य माणूस असायचा. फुटपाथ वर राहणारे, फेरीवाले, चहा विकणारे त्यांच्या चित्रपटात सर्रास आढळायचे.

राज कपूर यांना इ.स.१९८७ मेध्ये दादा साहेब फाळके पुरस्कार प्रदान केला गेला.

फिल्मफेअर सर्वश्रेष्ठ दिग्दर्शक पुरस्कार प्रेम रोग,  मेरा नाम जोकर ,संगम, तसेच सर्वोत्कृष्ट अभिनयाचा पुरस्कार जिस देश मे गंगा बहती है,अनाडी ह्या चित्रपटांसाठी मिळाला.

राजकपूर ह्यांच्या अभिनयात डोळ्यांची भाषा बोलली जायची.  तो रूपेरी पडद्यावर आला की सगळा पडदा आपल्या असण्याने व्यापून टाकायचा.

राज कपूर यांनी 1948 मध्ये आग या सिनेमातून  त्यांचं दिग्दर्शीय पदार्पण केलं. तर त्याआधी 1947 ला आलेला नील कमल हा नायक म्हणून त्यांचा पहिला सिनेमा होता. ते हयात असेपर्यंत हिंदी सिनेसृष्टीचं बॉलिवूड असं नामकरण झालेलं नव्हतं. त्या काळात नंबर वन, नंबर टू अशा स्पर्धाही नव्हत्या. दिलीप कुमार, देवआनंद, राज कपूर ही त्रयी 50, 60 आणि 70 चं दशक गाजवणारी ठरली. बाकी त्यांच्यावेळी जॉय मुखर्जी, प्रेमनाथ, राजेंद्र कुमार असे हिरोही होतेच. पण सगळ्यांना भुरळ पडली होती ती या त्रयीची. राज कपूर यांनी अभिनय करत असतानाच दिग्दर्शक म्हणूनही ते काम करत होते.1947 ला आपला देश स्वतंत्र झाला. त्यावेळी राज कपूर यांनी देशाच्या सिनेसृष्टीत योगदान देण्यास सुरूवात केली होती. सामाजिक आशय जपणारे अनेक सिनेमा त्यांनी दिग्दर्शित केले त्यात कामही केलं. आवारा, आह, बूट पॉलिश, श्री 420, जागते रहो या सगळ्या सिनेमांची जादू आजही कायम आहे.

राज कपूर यांच्या अभिनयावर काही प्रमाणात चार्ली चॅप्लिनचा प्रभाव होता. त्यांचा पेहराव, त्यांची टोपी, त्यांची हसण्याची पद्धत. निरागस चेहरा, फास्ट फॉर्वर्डमध्ये सिनेमातले काही सीन चित्रित करण्याची पद्धत हे सगळं काही चार्ली चॅप्लिनच्या शैलीशी मिळतंजुळतं होतं. मात्र ते सगळं आपण हसत हसत स्वीकारलं. कारण अभिनय, दिग्दर्शन आणि सिनेमा हे सगळं हा माणूस जगतो आहे हे आपल्याला ठाऊक होतं.

त्यांच्या काळातले ते सर्वात तरूण दिग्दर्शक होते.  संगम या सिनेमात राजेंद्र कुमार, वैजयंती माला आणि राज कपूर यांच्या प्रमुख भूमिका होत्या. रूंजी घालणारं संगीत, मोहून टाकणारी गाणी आणि लोकेशन्स हे या सिनेमाचं वैशिष्ट्य. हर दिल जो प्यार करेगा वो गाना गाएगा, बोल राधा बोल संगम होगा के नहीं, मै क्या करूँ राम मुझे बुढ्ढा मिल गया, ये मेरा प्रेम पत्र पढकर, दोस्त दोस्त ना रहा अशी सगळी गाणी हिट ठरली. दोन मध्यंतर असलेला हा सिनेमा होता. 1964 मध्ये आलेल्या या सिनेमाने रेकॉर्ड मोडले होतं असं म्हणतात.

त्यांच्या यशस्वी सिनेमामध्ये बाँबी ह्याचा उल्लेख प्रामुख्याने होतो.बॉबीच्या यशानंतर राज कपूर यांनी सत्यम शिवम सुंदरम, प्रेम रोग, राम तेरी गंगा मैली हो गयी हे एका पाठ़ोपाठचे यशस्वी चित्रपट. बोल्डनेस हा त्यांच्या चित्रपटां मधला महत्त्वाचा भाग होता.

..

एकापेक्षा एक सरस चित्रपट, एकाहून एक सुमधुर गाणी आणि मनोरंजनाचा अखंड तेवत राहणारा वारसा ठेवून हा शोमन अनंताच्या प्रवासाला केव्हाच निघून गेला आहे. मात्र तो आपल्या मनात अजूनही जिवंत आहे त्याच्या नटखट, अवखळ डोळ्यांनी आपल्याला आपलंसं करत, मुकेशचा आवाज आपल्या हृदयात स्वतःचा म्हणून भिनवत..किमया करणारा… एखाद्या परीकथेतल्या राजकुमारासारखा! त्यामुळेच त्याच्या गाण्याच्या ओळी आठवतात.. त्याच्या मनात असण्याची साक्ष पटवतात…

कल खेल में हम हों न हों

गर्दिश में तारे रहेंगे सदा भूलोगे तुम,

भूलेंगे वो पर हम तुम्हारे रहेंगे सदा!

राजकपूर ह्यांच्या यशस्वी चित्रपटांची, सुमधुर गाण्यांची प्रकर्षाने आठवण होते हे खरे.

©  सौ.कल्याणी केळकर बापट

9604947256

बडनेरा, अमरावती

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ.उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ.मंजुषा मुळे/सौ.गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ दोन आणि दोन बावीस… – भाग २ – डॉ हंसा दीप ☆ भावानुवाद – सुश्री सुजाता पाटील ☆

सुश्री सुजाता पाटील

? जीवनरंग ?

☆ दोन आणि दोन बावीस… – भाग २ – डॉ हंसा दीप ☆ भावानुवाद – सुश्री सुजाता पाटील 

डॉ हंसा दीप

(अचानक मला जाणीव झाली की हे घर कोणा दुसऱ्याचं आहे, अशा अवस्थेत पाहून मला कोणीतरी ठार वेडी समजतील. माझ्या  वजनदार कपड्यांना पाहून कोणीतरी मला चोर किंवा डाकू  समजलं तर नवल नाही. मी  जरा भानावर आले.) – इथून पुढे —- 

जरा बुद्धीने  काम केले पाहिजे.  नेमकं काय करू, कागदावर फोन नंबर लिहून इथे तो ठेवून जाते.  पण माझ्याजवळ ना कागद होता ना पेन.  अशा बेचैनीच्या अवस्थेत पाय लटपटत होते.  काही हरकत नाही, घरी परत जाऊन कागद आणि पेन घेऊन यायचा  होता.  कित्येक वेळा बर्फात  पडता- पडता, वाचता – वाचता  कशीबशी मी घरी परत आले.   कागद पेन आणला त्यावर मेसेज लिहिला, कुरिअर कंपनीची चूक सांगितली  आणि माझा फोन नंबर दिला.  त्यांच्या दरवाजाच्या  कडीवर तो कागद फोल्ड करून ठेवून दिला आणि आपल्या घरी परत आले. 

घरी आल्यानंतर  दर दहा मिनिटांनी फोन चेक करत राहिले,  दरवाजा टक जरी वाजला तरी कान टवकारून ऐकत राहिले. संपूर्ण दिवस हयाच गोंधळात  गेला. माझ्या त्या चिट्ठीचं उत्तर संध्याकाळपर्यंत देखील मिळालं नाही.  ना माझा फोन वाजला ना कोणी दरवाजा वाजवला.  डोळे आणि कान  पुरते व्याकुळ झाले होते. माहित नाही काय झालं  होतं. साधारणतः  पाच वाजेपर्यंत  प्रत्येकजण कामावरून घरी येतो.  त्या घरातील लोकं पण आली असतील. कदाचित जेवण जेवत असतील,  जेवण जेवू  देत त्यानंतर जाते. 

वेळेच मोजमाप करता त्यांच्या जेवणाचा  व मेल चेक करण्यापर्यंतचा  वेळ जोडल्यानंतर  २ एवेन्यू रोडवरची माझी तिसरी चक्कर मारण्यासाठी मी ‌साडेसात  वाजता घरातून  निघाले.  ह्या वेळेस खूप आशेने बेल वाजवली परंतु आता पण काही उत्तर आलं नाही!  निराश होऊन परत निघणारच होते तेवढ्यात वरच्या खिडकीत ‌लाईट दिसून आली.  ह्याचा अर्थ घरात कोणीतरी आहे. आशेच्या ह्या किरणांनी माझ्या चेहऱ्यावर  एक वेगळीच चमक पसरली.. आता मला माझी पुस्तके मिळूनच जाणार. 

पुन्हा बेल वाजवली. काहीच उत्तर नाही.  इकडून तिकडून  फिरून यायचे.. बेल वाजवायचे आणि जोरात दरवाजा  ठोठवायचे.  साहजिकच आता माझा धीर सुटत चालला होता.  सभ्यपणाचा बुरखा फेकून माझ्या ज्या हरकती चालल्या होत्या त्या आजूबाजूचे दोन शेजारी खिडकीतून पहात होते. 

मोठालं  जॅकेट आणि कानटोपीमधून कोणीच ओळखू शकत नव्हते की ह्या पेहरावात स्त्री आहे की पुरुष,  एक चोर आहे की एक कादंबरीकार (लेखक)! आता मी उड्या मारून मारून वरती  घरात  कोणी  माणूस  किंवा माणसाची  सावली तरी दिसते  का ते पहाण्याचा प्रयत्न करत होते.  तीन मिनिटे पण झाली नसतील… पी.. पी… पी.. असा सायरन वाजत पोलिसांची गाडी येऊन थांबली. तेच झालं  ज्याची शंका होती.  त्या  घरातील  लोकांनी मला चोर-डाकू समजून पोलिसांना फोन केला होता. ह्या आकस्मिक घडणाऱ्या बदलामुळे मी अजिबात घाबरले नाही, उलट ह्या गोष्टीचा आनंद झाला की आता तरी हे लोक दरवाजा उघडतील आणि मला माझे पॅकेज देतील.  हा माझा हक्क होता.  त्या पॅकेजमध्ये जी पुस्तके  आहेत , त्यांची मी मालकीण आहे, तोच आत्मविश्वास माझ्या चेहऱ्यावर झळकत होता. 

पोलिस आॅफीसर माझ्या जवळ आला….” “काय प्रॉब्लेम आहे मॅडम,  मी असं ऐकलं आहे की, तुम्ही इथे वारंवार आला आहात. मला सांगाल कशासाठी?”

मी एकदम आरामात…”हॅलो सर ”  म्हणून त्यांना घटित घटना सांगू लागले….” सर, मी ह्याच गल्लीत २२ नंबरच्या घरात राहते.  माझं एक पॅकेज चुकून यांच्या घरी डिलीवर केलं गेलं आहे.  मला फक्त माझं पॅकेज घ्यायच आहे. हे लोक घरात आहेत तरीही दरवाजा उघडत नाहीत.  जर यांच्या घरी माझं  पॅकेज आलं नसेल तर तसं त्यांनी मला सांगावं. मी लगेच निघून जाईन. “

मी एका दमात माझी दयनीय अवस्था पोलिसांना सांगितली. पोलिस हसायला लागला.  त्याचं  हास्य खूप बालिश होतं..  जसं की बाॅम्ब फुटण्याची बातमी मिळावी ‌आणि  माहित पडावं की  छोट्या मोठ्या फटाकड्या पेटवून लोक आपला सण साजरा करत आहेत.

त्याचवेळी आतून एक सभ्य गृहस्थ आले. मी त्याला अशी टवकारून  बघू लागले जणू कोणत्या तरी भित्र्या माणसाला चांगलाच धडा शिकवण्याचा प्रयत्न  मी  केला आहे.  एवढा धडधाकट माणूस आतमध्ये होता आणि माझ्याशी बोलायची हिम्मत नाही केली ! घाबरट कुठचा ! विनाकारण पोलिसांना बोलावलं. ह्याच्यापेक्षा तर मी चांगली आहे जी  धाडसाने इथे उभी आहे. अचानक माझ्या पायामध्ये स्थिरतेचा आभास होत होता आणि अनायास चेहऱ्यावरचा रुबाब वाढला होता. 

पोलिसांनी त्याला विचारलं…” मॅडमचं एखादे पॅकेज तुमच्या घरी आले आहे का जरा बघाल.? “

तो लगेचच आत गेला आणि पाच -सात मिनिटांनी एक पॅकेज घेऊन आला आणि पोलिसांना दिलं. पोलिसाने पॅकेजला मागून -पुढून, खाली – वर पाहून मला विचारलं…” काय ह्या तुम्ही आहात”  त्यावर माझ नाव लिहिलं होतं. मी म्हटलं….” हो सर, ही माझी पुस्तके आहेत. हे बघा माझं ड्राईव्हिंग लायन्सेस.”

पोलिसाने ड्राईव्हिंग लायन्सेस आणि पॅकेजवरील नाव चेक केलं आणि माझ्या हाती सोपवलं. 

“खुप खुप धन्यवाद सर”  असं म्हणत मी त्या पॅकेजला छातीशी कवटाळलं व पोलिसांचे असे काही आभार मानले जसंकाही  कुठल्या तरी आईचं हरवलेलं  मूल मिळवण्यासाठी  त्यांनी मदत करावी.  हे असे अचानक पोलिसांच्या येण्याने आजूबाजूच्या घरातील खिडक्यामध्ये हालचाली दिसू लागल्या होत्या. 

पोलिस आपली गाडी स्टार्ट करून निघून गेले.  मी पण माझी पावलं तेजगतीने चालवत तिथून निघाले.  घरात येऊन मी पुस्तके उघडली, त्यांना आलटून पालटून पाहिलं आणि कपाटात रीतसर ठेवून दिली.  एक संपूर्ण दिवस एका वेगळ्याच त्रासात निघून गेला होता. तणाव, बेचैनी – घालमेल आणि  अविश्वासात. 

ह्या घटनेला पूर्ण एक वर्ष झालं. कपाटात ठेवलेल्या त्या दोन्ही पुस्तकांना उघडून पाहण्याची  पण वेळ आली नाही. पण ज्या दिवशी ह्या पुस्तकांना प्राप्त करण्यासाठी एवढी प्रयत्नांची शिकस्त केली होती की त्याची आठवण आजही तेवढीच डोळ्यासमोर जिवंत  होती. आज पुन्हा त्या दोन्ही पुस्तकांवर सहजच नजर पडली तेव्हा चेहऱ्यावर आपोआप हास्य झळकलं….तेच  परिचित  हास्य जे त्या दिवशी पोलिसाच्या व माझ्या चेहऱ्यावर आणि आठवणीत कैद होतं. 

दोन आणि दोन बावीसच्या मध्ये  माझ्या घरापासून ते त्या घरापर्यंत  चक्कर मारणं म्हणजे कोणा मोठ्या यात्रेपेक्षा कमी नव्हतं. बावीसच दोन मध्ये रूपांतरित होणं किती सोप्पं होतं..  परंतु दोनाचे  बावीस होणं किती कठीण !  साधं – सोप्प गणित,  आयुष्यभराचं ज्ञान किंवा एक नवीन कोडं. 

पुस्तकांना  स्पर्श  करताना  निरंतर  मोजमाप करत ; भाषा आणि अंकामध्ये  समाविष्ट  असलेल्या जीवनातील  एका टोकापासून ते दुसऱ्या टोकापर्यंतचं अंतर, जे मृगजळाप्रमाणे  आयुष्यभर  पळवत राहतं आणि प्रथमा पासून अंतापर्यंताच्या  मध्यावर  झुलवत  ठेवतं. 

– समाप्त – 

मूळ हिंदी कथा : दो और दो बाईस

मूळ हिंदी लेखिका : डॉ  हंसा दीप, कॅनडा

मराठी अनुवाद : सुश्री सुजाता पाटील

अणुशक्ती नगर मुंबई

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – मनमंजुषेतून ☆ “दिसामाजी काहीतरी ते करावे …” ☆ सुश्री नीता चंद्रकांत कुलकर्णी ☆

सुश्री नीता कुलकर्णी

??

☆ “दिसामाजी काहीतरी ते करावे …” ☆ सुश्री नीता चंद्रकांत कुलकर्णी

मध्ये काही दिवस गंमत म्हणून एक प्रयोग केला.  माझ्याच  रोजच्या रोज  वागण्याचा पेपर रात्री तपासून पाहिला…… बोलण्याच्या स्तराला  सगळ्यात जास्त मार्ग ठरवले. कुणाशी ,काय, कसं बोलले, किती वेळ, याचा नीट अभ्यास केला… कुठे कशा चुका होतात हे हळुहळु  समजते आहे…

एका  वाक्यातली उत्तरं   वरवर सोपी पण कस बघणारी होती. कारण अगदी कमी शब्दात एका वाक्यात उत्तर देणं काही प्रश्नांना फार अवघड गेलं…. मोठी प्रश्नोत्तरे सविस्तर लिहायची होती .कधी कधी त्यांची उत्तरे बरी आली, कधी  थोडक्यात चुकली. तरी तिथे चांगले मार्क देता आले.

उघड न बोलता मनातल्या मनात बोललेल्या…. गाळलेल्या जागा भरा  हा पण पेपरातला भाग होता .त्याचेही गुण तपासले…… मौन राहण्याचा प्रश्न सगळ्यात कठीण गेला. हळूहळू अभ्यासाने ते पण साध्य होईल… काही प्रश्नांची उत्तरं ऐनवेळी न आठवता नंतर आठवली.

कोण कोणास म्हणाले ….हे उमगायला बराच वेळ गेला. त्यांची उत्तरे नंतर कळल्याने त्याचा उपयोग  होत  नाही.

संदर्भासहित स्पष्टीकरण …तर ऑप्शनलाच टाकायचे ठरवले.  त्यासाठी दुसरा अभ्यास फार करावा लागतो हे  समजले .आणि इतकं  करूनही उत्तर समाधानकारक देता येत नाही हे समजले.

गणिताचा पेपर फारच अवघड… हातचे धरले ते  धरायला नको होते… त्यामुळे गणित चुकले हे नंतर समजले…. बेरीज कशाची करायची आणि वजा काय करायचे हळूहळू आता कळते आहे .त्यातही बरीच गडबड होते आहे. गुणाकार कशाचा करायचा हा संभ्रम आहेच…..

 

अध्यात्माचा अभ्यास करण्यात  “समाधान “आहे… हे उमगले आहे.

 तिथे मार्कांची भानगडच नाही. आत्मानंद मात्र अपार आहे. त्यामुळे त्यात आनंद वाटतो आहे. नुसते  पाठांतर  न करता अर्थ  समजून…उमजून… ते कशाचे करायचे हे आता समजले आहे.

त्यामुळे ते आता जरा जरा जमायला लागले आहे.

 

हल्लीच नवीन सुरू झालेला विषय  ‘ मूल्य शिक्षण ‘ …  तो  पेपर संस्कारांमुळे त्यामानाने सोपा गेला .

 

मोबाईलचे आधुनिक तंत्रज्ञान यासाठी जाणत्यांची ..  म्हणजे नातवंडांची शिकवणी लावली आहे. वेळ त्यांच्या सोयीनुसार ..त्यामुळे त्या विषयाचा आनंद आहे .भीती नाही.

 

असं सगळं चालू असताना….. 

….  कधी जेमतेम पस्तीस  मार्कांनी काठावर पास झाले.

….  कधी फर्स्ट क्लास तर कधी डिस्टिंक्शन  पण मिळाली ….

… बरं ही कायमची नाहीत  हे लक्षात आलं  आहे. अभ्यास कमी पडला तर परत आपण मागे पडणार हे पण समजले आहे.

…. गुणवत्ता यादीत यायचं तर अजून अभ्यास हवा आहे हे उमगले आहे.

 

ही जगण्याची गुणवत्ता आपली आपण काढून त्याला मार्क द्यायचे.

… इथे कॉपी करता येत नाही हे लक्षात आले .

आपला पेपर आपणच तपासायचा… प्रत्येकाने मनाने सिलॅबस ठरवायचे.. आपला पेपर आणि आपणच परीक्षक…..कठोरपणे पेपर तपासायचा हे ठरवले आहे …. तरच चुका सुधारून प्रगती होईल हे आता नीट समजले  आहे .

 

नुसती प्रगती नको तर त्याबरोबर अंतरिम मनःशांती हवी आहे .. आणि त्याच्या अभ्यासासाठी संत साहित्याची पुस्तकं हातात आहेत.

 

एक मजा मात्र झाली आहे…..  रात्री रिझल्ट चांगला येण्यासाठी दिवसभर सतर्क राहावं लागत आहे.

 

अजून एक म्हणजे…काही दिवस परीक्षांचेच असतात.तेव्हा अभ्यास कसून करावा लागतो.

 

वय वाढत जाईल तसे …पुढे पुढे पेपर अजून अवघड असणार आहेत हे पण माहित आहे…

आता कसून  सराव चालू आहे…बघू काय होते…

 

तुम्ही पण बघा ना हा प्रयोग करून….

फार अवघड नाहीये ते…

 … आता लेख पूर्ण करते … आजचा माझा होमवर्क संपला.

© सुश्री नीता चंद्रकांत कुलकर्णी

मो 9763631255

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares