डॉ. ज्योती गोडबोले
जीवनरंग 
☆ वैरी… — भाग – २ ☆ डॉ. ज्योती गोडबोले ☆
(आता निदान तीन आठवडे तिला फक्त काठी घेऊन घरातल्या घरात चालायचं होतं. केतकी दुपारी पुस्तक वाचायला लागली की तिचं मन लागत नसे वाचनात.) – इथून पुढे —
चार दिवसांनी अचानक केतकीला डॉ निखिलचा फोन आला. ”हॅलो, कशा आहात तुम्ही? बरं वाटतंय ना आता? ”
“हो डॉ. मी उत्तम आहे. थँक्स. पण प्लीज केतकीच म्हणा मला. ” डॉ हसले आणि फोन बंद झाला.
केतकीला फार गंमत वाटली. आपल्यालाही या डॉक्टरची आठवण का यावी तिला समजेना. कुठे ते इतके शिकलेले नावाजलेले डॉक्टर आणि कुठे आपण.
तीन आठवड्यानी केतकीला घेऊन आई परत हॉस्पिटल मध्ये आली. आज तिचं प्लास्टर काढणार होते. केतकीचं प्लास्टर डॉक्टर निखिलने हळुवारपणे काढलं. एक्सरे मध्ये हाडे जुळलेली दिसत होती.
“ वावा छान. आता तुम्ही हळूहळू चालू शकता आणि इथे निदान दोन आठवडे तुम्हाला फिजिओ थेरपी साठी यावं लागेल. तुम्ही हॉस्टेल वर खुशाल राहू शकता आता.”, डॉ निखिल म्हणाले.
केतकीची आई डॉक्टरांना विचारून गावी गेली. केतकी आता काठी घेऊन कॉलेजला जाऊ शकत होती. परीक्षा जवळ आली होती.
रोज सकाळी केतकी हॉस्पिटलमध्ये फिजिओला जाऊ लागली. तिचं पाय दुखणं खूप कमी झालं आणि लंगडणं सुद्धा. त्यादिवशी रविवारी ती खरेदी करायला जवळच्या मॉलमध्ये गेली.
”हॅलो मिस केतकी. कशी आहेस तू? माईंड फॉर अ कप ऑफ कॉफी? ”डॉ निखिल हसत तिला विचारत होते. केतकी त्यांच्या बरोबर कॉफी कॉर्नरला गेली.
“बाय द वे, तू अंजनगावला रहातेस का? ” केतकी आश्चर्याने म्हणाली “ हो. तुम्हाला कसं माहीत? ”
“अगं तुझ्या केसपेपरवर पत्ता नव्हता का? मग मला नाही का समजणार? ”,
केतकीला हसू आलं. “ खरंच की. ” ती म्हणाली.
“ तुझा पत्ता वाचताक्षणीच माझ्या लक्षात आलं, तू केतकी कर्वे म्हणजे आमच्या शेजारच्या बंगल्यातली असणार. मन द्विधा झालं, की पिढ्या न पिढ्या वैर जपलेल्या शेजाऱ्यांच्या या मुलीला आपण ट्रीटमेंट द्यावी का नाही? पण तुझा वेदनेने व्याकुळ चेहरा बघितला आणि माझ्यातला डॉक्टर जागा झाला. मी लगेचच कोणताही विचार न करता तुझ्यावर उपचार केले. मी तुला त्याच क्षणी ओळखलं केतकी. आता माझी ओळख…मी डॉ निखिल पोतदार. तुमच्याशेजारचा, तुमच्या आजोबांचे वैरी असलेल्या पोतदारांचा मुलगा.”
केतकीच्या डोळ्यात अश्रू आले.
“असं म्हणू नका डॉ निखिल. अहो कसलं ते वैर आणि काय हो? किती अहम् या जुन्या लोकांना. मी आभारी आहे तुमची फार. तुम्ही देवासारखे धावून आलात आणि मला बरं केलंत. ” केतकी डोळे पुसून निघूनच गेली.
त्यानंतर नकळत केतकी निखिलची वाट बघू लागली. पुन्हा एकदा दोघे ठरवून भेटले.
“ निखिल, एक विचारू? तुम्ही अजून लग्न का नाही केलं? तुमच्याचसारखी एखादी डॉक्टरमुलगी तुम्हाला अजून सापडली नाही का? ” केतकीने थट्टेने विचारलं.
निखिल गंभीर झाला. ” नाही केतकी. मला डॉक्टर बायको नकोय. मला माझ्या आईसारखी कर्तबगार आणि तितकीच हुशार बायको हवीय. मी काही वर्षांनी अंजनगावला हॉस्पिटल काढणार आहे. मला शहरी मुलगी नकोच आहे… केतकी, लग्न करशील माझ्याशी? ”
“अरे, पण मग ते आपल्या लोकांचं वैर? ते कदापि परवानगी देणार नाहीत निखिल ” नकळत केतकीने एकेरी हाक मारली निखिलला.
“ हो ग. ते आहेच. बघतो मी. पण तुला आवडेल का लग्न करायला माझ्याशी? ”
मनापासून हसत केतकी म्हणाली, ” तुला नकार देणारी महामूर्खच म्हणायची. असं दारी आलेलं भाग्य कोणी दूर लोटेल का? एका पायावर तयार आहे मी निखिल.. पण साप भी मरे लाठी भी न टूटे असं काहीतरी करावं लागेल रे. कोणाची मनं न दुखवता ”.
“ ते माझ्यावर सोड. ”
नंतरच्या आठवड्यात निखिल आणि केतकी एकदम बरोबरच अंजनगावाला गेले.
निखिल आधी कर्व्यांच्या घरी गेला. या डॉक्टरला इथे बघून तर केतकीचे आईबाबा आश्चर्यचकितच झाले. निखिल त्यांना नमस्कार करून कर्वेआजोबांच्या पायाशीच बसला.
“ आजोबा मला तुमच्या नातीशी, केतकीशी लग्न करायचंय. पण अडचण अशी आहे की मी आहे निखिल पोतदार. तुमच्या शेजाऱ्याचा मुलगा… आजोबा, खरं सांगतो, मला तुमच्या त्या जमिनी नकोत, ते वाद नकोत. तुमची जमीन मी तुम्हाला परत करून टाकतो. काय करायची ती जमीन? मला तुम्ही सगळे हवे आहात. मी उद्याच ते कागद घेऊन येतो. मला कोणतेही कटुत्व मागे ठेवायचे नाहीये. I really don’t want to carry forward all these stupid feuds and quarrels. माझे आजोबा बाबा तयार आहेत जमीन परत द्यायला. बास झाली ही खुळ्यासारखी भांडणे आणि तुमचे इगो. आणि आमचा काय दोष आहे यात आजोबा? गुन्हा करतोय का मी आणि केतकी? प्रेमात पडणं गुन्हा झाला का सांगा? ”
निखिलच्या डोळयांत पाणी होतं. केतकी धावत येऊन त्याच्या शेजारी बसली. ”आजोबा, हो म्हणा ना. ”
आजोबा आईबाबा थक्क होऊन हे बघत होते. आजोबा गहिवरले. त्यांनी निखिल आणि केतकीला जवळ घेतले.
“ निखिल, किती शहाणा मुलगा आहेस रे तू.. आमचं खूप चुकलं रे बाबा. ”
आजोबांनी दाराकडे बघितलं… निखिलचे आईवडील आणि वृद्ध आजोबाही दारात उभे होते.
कर्वे आजोबा उठले आणि त्यांनी “ चिंत्या.. “ म्हणत पोतदार आजोबांना मिठी मारली.
दोघांच्या डोळ्यातून अश्रूंच्या धारा लागल्या. “ किती किती पिढ्यानंतर ही दरी दूर झाली रे चिंतू ” कर्वे आजोबा म्हणाले.
“हो रे बाळकृष्णा. पोरं शहाणी म्हणायची आपली रे. ” पोतदार आजोबा म्हणाले.
“ निखिल, खुशाल करा हो लग्न. आमच्या केतकीला तू शंभर टक्के नीट संभाळशील याची खात्रीच झाली माझी. ” केतकीचे आजोबा डोळे पुसत म्हणाले.
निखिलचे आईवडील आत आले. बाबांनी कर्वे आजोबांच्या हातात पेपर्स ठेवले.
“कर्वे आजोबा, पूर्वी झालं ते गंगार्पण. हे तुमचे जमिनीचे कागद. उद्या कचेरीत जाऊन तुमच्या नावावर ट्रान्सफर करून देतो. ” निखिलचे बाबा म्हणाले.
आता केतकीचे बाबा म्हणाले, ”अहो काय हे. असं करू नका. आमची केतकी तुमच्या घरात जाणार आहे ना.. तर ही जमीन तिला राहू दे आजोबांची आठवण. निखिल, त्या जमिनीचा उपयोग पुढे मागे तुला हॉस्पिटल काढायला होईल बरं. ”
.. सगळ्यांचे डोळे पाणावले.
चारच दिवसात सकाळी उठून बघतात तर इतके वर्ष असलेली मधली भिंत पोतदारांनी पाडून टाकली होती. कित्ती वर्षांनी दोन्ही घरांचे दर्शन एकमेकांना झाले.
दोन्ही ओसरीवर झुलणारे झोपाळे आणि त्यावर बसलेले कर्वे आजोबा आणि तिकडून पोतदार आजोबा गप्पा मारू लागले.
एका चांगल्या मुहूर्तावर केतकी आणि निखिलचं शुभमंगल झालं.. या शुभ कार्याला आशीर्वाद द्यायला सगळं गाव आनंदानं लोटलं होतं…
– समाप्त –
© डॉ. ज्योती गोडबोले
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
