मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ तिचे वांझपण… – भाग-१ ☆ श्रीमती अनिता जयंत खाडीलकर ☆

श्रीमती अनिता जयंत खाडीलकर

🌸 जीवनरंग 🌸

 ☆ तिचे वांझपण… – भाग-१ ☆ श्रीमती अनिता जयंत खाडीलकर ☆

आज रुही खूप आनंदात होती. छानपैकी आवरुन कॉलनीतल्या कर्वे काकूंकडे हळदीकुंकवाच्या कार्यक्रमाला गेली.

पण तिथेही तिला बायकांच्या नजरा, टामणेटुमणे यांचा सामना करावा लागला. खूप राग आला तिला बायकांचा. एकांतात जाऊन खूप रडली ती एकटी. व नशिबाला दोष देत राहिली.

आज ती खूपच अपसेट झाली होती. तशीच जरा रागातच घरी आली.

रुहीने रागात दरवाजा उघडला. रडून लाल झालेले डोळे. दरवाजा जोरात आपटला, हातातील पर्स सोफ्यावर फेकली… बेडरूममध्ये जावून बेडवर पडून परत रडू लागली. माझीच चूक. सगळ खापर माझ्यावरच फोडतात. मागच्या जन्मी काय पाप केलेलं? मीच का? मीच का? स्वत:शीच बडबडत तिथेच रडत रडत झोपून गेली.

बऱ्याच वेळाने खडबडून जागी झाली. सगळीकडे अंधार पडला होता. गडबडीत उठून लाईट लावले. संध्याकाळचे सात वाजले होते….. इतका वेळ कसे झोपलो, किती बेजबाबदार वागलो!!!!!

सासुबाई!!!!!

त्यांनी हाक नाही मारली…. ती पळत त्यांच्या रुमकडे गेली. लाईट लावली. Sorry आई!!! खरचं sorry.. थोडं पडले बेडवर आणि तिथेच डोळा लागला. तुम्हाला खूप वेळ अंधारात बसावं लागलं. सहाचा चहा…. मी चहा घेऊन येते. ती पटकन किचनमध्ये आली. चहा बनवून घेऊन आली.

आई!!! चहा…. एक मिनिट हं… मी उठवून बसवते. तिने सासूबाईंच्या मानेखाली एक हात घालून दुसऱ्या हाताने पाठीमागे उशी लावून त्यांना बेडला टेकून बसवलं. त्यांच्या अंगातला गाऊन सरळ केला. बशीत चहा ओतून फुंकर घालून थंड झाल्यावर त्यांच्या ओठाला बशी लावली.

आई रागावलात का हो??

सासूबाई – गोड हसून.. रुही!!! नाही गं, होतं असं कधी कधी. मुद्दाम नाहीस करणार माहीत आहे मला!!! रुहीने चहा झाल्यावर पाण्याचा हात तोंडावरून फिरवून रुमालाने त्यांचे तोंड पुसले.

तितक्यात दारावरची बेल वाजली. आई मी बघते हं! आलेच..

रुही – आई, अत्रे काकू आहेत.

काकू, बसा मी पाणी घेऊन आले.

अत्रे काकू – सासूबाईंना… वहिनी तुम्हालाच भेटायला आले!!!

कशा आहात?

सासूबाई – मी मस्त मजेत. तुम्ही बोला!! कशा आहात?

अत्रे काकू – एकदम छान तिन्ही पोरांची लग्नं झाली. तिघांनाही मुलंबाळं आहेत. खूप आनंदात.

अत्रे काकू अडखळत….

वहिनी!!! एक विचारू? रागावणार तर नाही ना?

सासूबाई – संकोच कसला, विचारा! अगदी नि:संकोच पणे विचारा…

अत्रे काकू – ते…. रुहीला काही औषध पाणी कुठं घेतलं का नाही?

सासूबाई – कशासाठी? ती तर एकदम ठणठणीत आहे.

अत्रे काकू – अहो, असं काय करता. लग्नाला तेरा चौदा वर्षे तरी झाली असतील अजून ते…. मुलंबाळं…… रुही पाणी घेऊन येत होती. शेवटचा शब्द ऐकून पावलं तिथंच थबकली. आत जायची हिंमतच नाही झाली. तिचे डोळे पाण्याने डबडबले. दुपारी पूजेसाठी गेले तिथंही साऱ्यांचा हाच प्रश्न, त्या बायकांच्या नजरा, ती कुजबूज, असंख्य प्रश्न…… शिक्का…

वांझपणाचा…..

तेवढ्यात तिला सासूबाईंचे शब्द कानावर पडले. पण तिला तर मुलं आहे की, ती आई आहे एका मुलीची आठ वर्षाच्या…. काकू गोंधळल्या. आणि म्हणाल्या,

काहीही काय बोलता वहिनी? आम्हाला कसं माहित नाही.

रुहीही बाहेर दचकली, हडबडली. स्वतःशीच – आई अशा का बडबडतायत. वयोमानानुसार मनावर काही परिणाम…. रुहीला भीतीच वाटली…

तेवढ्यात परत सासूबाईंचा आवाज आला… ही काय तुमच्या समोर ठणठणीत बसलेय… तिची मुलगी!!!

अत्रे काकू आश्चर्यानं… मला काही कळलं नाही!

रुहीही आई काय बोलताहेत ते काळजीने पण लक्षपूर्वक ऐकू लागली.

सासूबाई – अत्रेकाकू, रुही माझी सून नाहीच. आठ वर्ष झाली ह्या मुलीचा जन्म झाला! त्यावेळी ती आई झाली. जेव्हा मोठ्या अपघातातून मी वाचले पण दोन्ही पाय गमावून…. साडे सात महिने कोमात होते. फक्त जिवंत…. आय सी यू त पडलेली. लेकानं कसलाच विचार न करता हॉस्पिटल मध्ये पाण्यासारखा पैसा खर्च केला. जीव वाचला पण पाय गमावले कायमचे. त्या डोळे मिटून क्षणभर मागे पडल्या. तुम्हाला सांगू काकू, मृत्यूची वाट बघत होते. पण माझी आई – रुही, जिने साडे सात महिने वाट बघितली डोळ्यात प्राण आणून आणि जेव्हा मी शुद्धीत आले तेव्हा तिच्या चेहऱ्यावरचा आनंद आई झाल्यावर पहिल्यांदा बाळाला बघितल्यावर होतो ना तितकाच अवर्णनीय होता, ओसंडून वाहत होता अगदी. हे बाळ तिनं स्विकारले जसं आहे तसं.

अत्रे काकूंचे डोळे भरून आले. सासूबाई पुढे सांगू लागल्या, ही आई गेली आठ वर्ष सकाळी लवकर उठून आपल्या बाळाला स्वतःच्या हातानं न्हावू माखू घालून छान स्वच्छ कपडे घालून सगळ्या अंगाला सुगंधी पावडर लावते, छान तेल लावून वेणी फणी करते. ओला झालेला बिछाना दिवसातून तीन तीन वेळा बदलते आणि कधी शरीरात वेदना झाल्या तर मी रात्र रात्रभर झोपत नाही तेव्हा ती जागी राहते. उशाशी बसून असते न कंटाळता आणि आठवणीने वेळेवर सगळी औषधं-गोळ्या देते.

खायला दर दोन तीन तासांनी गरम गरम हवं ते तांदळाची खीर, पेज, नाचणीची खीर, कधी फळांचा ज्यूस चमच्याने थोडं थोडं तासभर भरवत बसते. इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारत. कधी अंगावर सांडल तर त्रागा न करता कपडे बदलते. रुमालाने तोंड पुसते.

कोण करतं हे सगळं फक्त एक आईच…. एवढा संयम, सहनशीलता कोणात असते….. फक्त एका आईत…. लहानग्यानं कितीही दमवावं…. आईनं प्रेमानं सारं सहन करावं.

सारे नखरे रूसवे फुगवे झेलावेत. गुणाचं ते बाळ माझं म्हणत मन जपावं, लाड करावेत. बघा हं खुट्ट आवाज जरी झाला तरी आई जागी होते. रात्रीची कितीदा तरी उठून बाळाला बघते शांत झोपलंय का… तशी ही माझी आई. रात्रीची चारदा मला बघून जाते. अंगावरच पांघरून नीट करते……. आईला नाही शिकवावं लागत बाळाला कस सांभाळायचं!

– क्रमशः भाग पहिला 

लेखिका :  सौ. तिलोत्तमा ललित गुगळे

प्रस्तुती –  श्रीमती अनिता जयंत खाडीलकर

सह्याद्री अपार्टमेंट, खाडीलकर गल्ली, बालगंधर्व नाट्यमंदिर समोर, ब्राह्मणपुरी, मिरज,जि. सांगली

मो 9689896341

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈