जीवनरंग
☆ “पारूबाई…” ☆ श्री कौस्तुभ केळकर नगरवाला ☆
सकाळी सव्वासहा.
घड्याळाचे काटे, काटा लगाऽऽ म्हणत सुसाट पळत सुटलेत.
मी मात्र ,सकाळ इतक्या लवकर कशी झाली ? म्हणत डोळे चोळतोय.
मागे स्वयंपाकघरातून ,कढईत पोहे ढवळल्याचा ‘वास’ येतोय.
डोळे ऊघडताच मला पारूबाई दिसते.
मला हात धरून ऊठवणं..
ब्रश करून आणणं..
आंघोळ घालणं.
ब्रेकफास्ट भरवणं.
दप्तर भरून , युनिफाॅर्म चढवणं..
हाताला धरून शाळेत पोचवणं.
दुपारी शाळेतून घरी आणणं.
भरवणं..
झोपवणं…
ऊठल्यावर चहा करून पाजणं.
ठिय्या मारून शेजारी बसणं.
मी अभ्यास करतोय की नाही ?..
शिकली नसल्यामुळे असेल कदाचित , शिक्षणाचं महत्व तिला खूप कळायचं.
त्यामुळे अभ्यासाच्या बाबतीत नो काॅम्प्रमाईज.
अभ्यास आवरला की मला ग्राऊंडवर घेवून जाणं.
ग्राऊंडवरनं घरी परत आणणं.
होता होता संध्याकाळचे सहा वाजायचे.
तोवर आई बाबा यायचे.
मग पारूबाईची सुटका व्हायची.
सकाळी सहा ते संध्याकाळी सहा.
पारूबाईशिवाय आमचं घर, घर वाटायचंच नाही.
आई बाबा दोघंही नोकरी करणारे.
आई सकाळचा ब्रेकफास्ट करून आॅफिसला पळायची.
बाबा पण लगेचच.
मग स्वयंपाकघर पारूबाईच्या ताब्यात.
मला शाळेत सोडल्यावर, पारूबाई स्वयंपाक करायची.
डबेवाला यायचा.
आईबाबांच्या आॅफिसला डबा जायचा.
माझी शाळा कोपर्यावर.
मधल्या सुट्टीत पारूबाई, शाळेत डबा घेवून यायची.
संध्याकाळी आई आली की, चहाचा कप तयार .
आई सेटल झाल्याशिवाय पारूबाई कधीच गेली नाही.
पारूबाईच्या हाताला चव होती.
आईचीच…
नर्सरी ते बारावी .
पारूबाईनी माझे जगात सगळ्यात जास्त लाड केले.
मग काॅलेज.
नोकरी आणि लग्न.
माझी बायको पहिल्यांदा घरी आली, तेव्हा आईच्या बरोबरीने पारूबाईनेही ओवाळली तिला.
हळूहळू पारूबाई थकली.
मी किती सेल्फीश असेन बघा , इतक्या वर्षात पारूबाईच्या घरी कोण कोण आहे? याची कधी चौकशीही केली नाही.
पारूबाईला एकुलती एक मुलगी.
माझ्याहून लहान .
माझ्यापाठोपाठ तिचंही लग्न झालं.
आम्ही सगळे गेलो होतो
मी खरंच तिचा अपराधी आहे.
आईची सगळी माया पारूबाईने ,आमच्या घरावरच उधळलेली.
ती पोर बिचारी आजीच्याच खांद्यावर वाढली.
नवरात्रीला पारूबाईच आमच्या घरची सवाष्ण.
नाकात भलीमोठी नथ.
प्रसन्न चेहरा.
भलंमोठं कुंकू..
मला तर साक्षात देवीच वाटायची.
माझ्या लेकीचा जन्म झाला अन् पारूबाई रिटायर्ड.
दर एक तारखेला मी पारूबाईच्या घरी जायचो.
दोन हजार रूपये द्यायचो.
पारूबाईचं पेन्शन…
खरं, तिनं जे माझ्यासाठी केलं ,त्याचं मोल करताच येणार नाही…
तरीही..
या वेळी माझ्या लेकीला घेवून गेलो.
पारूबाई खूष.
लेक शहाण्यासारखी पाया पडली.
पारूबाईने तिच्या हातात दहा रूपयांची नोट ठेवली.
तीही खूष.
वाटेत , लेकीनं सहज प्रश्न विचारला .
बाबा , पारूबाईची जात कोणती ?
असे प्रश्न आठ वर्षाच्या मुलांच्या डोक्यात येतातच कसे ?
मला विलक्षण अपराधी वाटलं.
मी जाम हादरलो.
उत्तर मला माहित नव्हतं.
अन् त्याची गरजही नव्हती कधी.
मला कळेना , काय उत्तर द्यावं.
विचार करून म्हणलं..
“पारूबाईची जात ‘आई’ची..”
तिला पटलं.
नवीन आजी तिला आवडली.
ती मनापासून हसली.
अन् मीही…
* माझी पोस्ट नावासकट शेअर करायला माझी ना नाही *
© कौस्तुभ केळकर नगरवाला
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
