मराठी साहित्य – कवितेचा उत्सव ☆ तो अवचित आला तेव्हा…☆ प्रा. सौ. सुमती पवार ☆

☆ तो अवचित आला तेव्हा… ☆ प्रा. सौ. सुमती पवार ☆

☆

तो अवचित आला तेव्हा, मी उन्हात होते बसले

सडसडला अंगावरती, अन् उन्हात चांदणे हसले..

 *

शिरशिरी ती थरार आली, मी सर्वांगे मोहरले

वाटले मला जर्रा…. से, कल्पनेत मी थरथरले…

 *

तो मोती पेरत आला, मी भाळी माळत होते,

अन् जन्मोजन्मीचे होते…अहो, त्याचे माझे नाते…

 *

भांगावर पेरत मोती, मी कुंतल झटकत होते

चांदण्या जणू अवतरल्या, मज खरेच वाटत नव्हते…

 *

नक्षत्रे घेऊन आला, मी तशीच झेलत गेले

खदखदा ऊन्हात तो हसला, सर्वांग भिजवले ओले…

 *

किती वेचू माणिकमोती, का वेड लावले मजला

वाऱ्यावर विहरत होता, तो ऊनचांदणं झुला…

 *

भिजवून तो मजला गेला, गेला विरहार्त ठेवूनी

अजूनही मनात का पेटे, अवचित तयाची धुनी…

☆

© प्रा.सौ.सुमती पवार