मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ प्रतिकृती… भाग-१ ☆ सौ. अंजली दिलीप गोखले ☆

सौ अंजली दिलीप गोखले

🌸 जीवनरंग 🌸

☆ प्रतिकृती… भाग-१ ☆ सौ. अंजली दिलीप गोखले ☆

नेहमीच्या उत्साहात सुखदा कार ड्रायव्हिंग करत होती. या इन्स्टिट्यूट मध्ये तब्बल तीस वर्षे ती जॉब करते आहे. रोज आपण जॉईन होतोय याच मूडमध्ये ती येत असे. आज तर काय, ती स्वतः आपल्या हाताखाली काम करण्यासाठी जूनियर सायंटिस्ट या पोस्टसाठी मुलाखती घेणार होती,

आपल्या करिअरचा सतत वर धावणारा आलेख तिच्या डोळ्यापुढे आला. शाळा-कॉलेज- पोस्ट ग्रॅज्युएशन – रिसर्च – जॉब अन मग लग्न – दोन सुंदर मुली- प्रमोशन…

आणखी काय हवं माणसाला आयुष्यात?

सुहास सारखा तिला, तिच्या बुद्धीला, व्यक्तिमत्वाला समजून घेणारा साथीदार मिळाला म्हणून तर एवढे शक्य झाले. नाहीतर आपली मैत्रीण माधवी, आपल्यापेक्षा हुशार असून घरी स्वयंपाक पाणी एवढेच करत बसली आहे इतकी वर्ष —- पुअर माधवी. जाऊ दे! बॉब कटचे केस उडवत सुखदाने तो विचार बाजूला टाकला.

आपल्या हाताखाली, आपल्याबरोबर काम करायला कोणाला बरे निवडावे? मुलगा की मुलगी? कोणी का असेना — असिस्टंट हुशार, चटपटीत, आणि आवडीने काम करणारा पाहिजे. नुसत्या फेलोशिपच्या पैशात इंटरेस्ट घेणारा नको. काय काय प्रश्न विचारायचे, कशाला महत्त्व द्यायचे हा विचार करतच इंस्टिट्यूटच्या सुरेख वळणावरून आपली कार वळवून पार्क केली आपली पर्स घेऊन आपल्या केबिनमध्ये आली.

रोजच्या प्रमाणे तिने आपला ड्रॉवर उघडला गणपतीच्या छोट्याशा फोटोला – आई बाबांच्या फोटोला मनोभावे नमस्कार केला. लहानपणापासून गणपती तिचे आवडते दैवत! चांगली बुद्धी देणारा म्हणून तिची त्याच्यावर खूप श्रद्धा! आणि त्यांनी दिलेल्या चांगल्या बुद्धीला खत पाणी घालणारे, आपल्या सगळ्या धडपडीला प्रोत्साहन देणारे, खंबीरपणे पाठीशी उभे राहणारे आई-बाबा म्हणून न चुकता सुखदा आपल्या या दैवतांना वंदन करी.

“मॅडम, आत येऊ? आज आपण मुलाखती घेणार ना? दहा उमेदवार बाहेर आले आहेत. पाठवू का त्यांना एक एक करून? ” तिची सेक्रेटरी विचारत होती. ” हो, जरूर. सुरू करूया ना. जेवढे हे काम लवकर होईल तेवढे बरे ना. दुपारच्या आत हेड ऑफिसला कळवता येईल आपल्याला. “” ओके मॅडम — मॅडम ही या दहा जणांच्या नावांची, त्यांच्या क्वा लिफिकेशन ची लिस्ट! मी पाठवते त्यांना “.

आपल्या पर्सच्या छोट्या आरशात सुखदाने आपला चेहरा पाहिला. नाहीतर उमेदवार पॉश, आणि इंटरव्यू घेणारी बावळट असे नको व्हायला. ग्लासमधले थंडगार पाणी पिऊन आपले पेन आणि पेपर पॅड घेऊन मुलाखत घ्यायला सरसावून बसली.

तासामध्ये सहा उमेदवार झाले. पण तिच्या मनासारखा काही येईना. कुणाला फर्स्ट क्लास आहे पण आपल्याच विषयातले नॉलेज नाही. ज्यांना नॉलेज आहे इंग्रजीमध्ये एक्सप्लेन करू शकत नाही. एक बोलली छान, पण तिला क्लास नाही. आपल्याला एकही चांगला असिस्टंट मिळू नये का? सुखदा मनात थोडी खट्टू झाली. हा नेक्स्ट? सुखदाने नाव वाचले. जॉन राईट. अरे, एखाद्या क्रिकेटर सारखे नाव आहे, आपल्या भारतात? जॉन राईट? सुखदाने मान वर केली आश्चर्याचा जबरदस्त धक्का बसून हातातले पेन खाली पडले तिच्या.

अगदी वीस वर्षांपूर्वीचा सुहास! सुखदा त्याच्याकडे पहातच राहिली. एवढे सेम टू सेम पर्सनॅलिटी असू शकते? कसं शक्य आहे हे? की सुहासने आपल्याला फसवलं? छे छे! ते तर अशक्यच! मग काय पाहतोय आपण हे?

“मॅडम, मे आ्य कम इन प्लीज? ” या प्रश्नाने सुखदा भानावर आली…… ओ यस,….. कम इन… सीट डाउन! ” थँक्यू मॅडम “.

त्याच्या चेहऱ्यावरून सुखदाची नजर हटतच नव्हती. जॉन राईट – आपल्या सुहास सारखा कसा? सुखदा ना काही समजेना. ” मॅडम ही माझी सर्टिफिकेट्स ” आपल्या हातातील प्लास्टिक कव्हर ची फाईल पुढे करून जॉन बोलला. सुखदा आणखीनच दचकली. हा किती सहज मराठी बोलतोय! कसं शक्य आहे हे?

“मॅडम एनी प्रॉब्लेम? माझा बायोडाटा पाहताय ना ” जॉन सुखदाला विचारत होता. पाठोपाठ आश्चर्याचे जबरदस्त धक्के बसल्याने तिला काही सुचेना.

ठीक आहे. याची माहिती तर काढू. असा विचार करून त्याचे निरीक्षण करत करत त्याचा बायोडाटा पाहू लागली. नाव- जॉन. एस. राईट. मधले एस अक्षर सुखदाच्या नजरेत चांगलंच झोंबलं! आईचे नाव डॉक्टर सुझी राईट. वडिलांचे नाव —- (डॅश? ), जन्मस्थळ पॉंडिचेरी. ओ…. पांडिचेरी? सुहास त्याच्या डॉक्टरेटच्या पेपर प्रेझेंटेशनसाठी पॉंडिचेरीलाच गेला होता ना? ती वर्ष नेमकी कशी काय जुळत आहेत? काय प्रकार आहे?

जॉनचं शिक्षण, त्याचं बोलणं इतकं इम्प्रेसिव्ह होतं की त्यांना सिलेक्ट न करण्याचं काही कारणच नव्हतं. त्याच्या तंतोतंत दिसण्याचा काय प्रकार आहे? बोलतो ही किती सुहाससारखं? याच्या जन्माचा रहस्य कसं शोधून काढायचं?

“मिस्टर जॉन, तुम्ही पॉंडिचेरीचे ना? मग इतक्या लांब महाराष्ट्रात कसं काय येणार? मराठी कसं काय बोलता?

“मॅडम मला लहानपणापासून महाराष्ट्राची खूप ओढ आहे. माझी आवड बघून मॉमलाच मला कॉम्प्युटर वरून मराठी शिकण्याची संधी दिली. शिकताना मला विशेष प्रॉब्लेम आहे आला नाही. माझी मॉम तिथल्या हॉस्पिटलमध्ये डॉक्टर आहे. “

“ओ रियली? ” तुझ्या मॉमला भेटायलाच पाहिजे. तिचा एड्रेस, फोन नंबर, ईमेल ऍड्रेस देणार? ” सुखदाने लगेचच धागा पकडला त्याच्याकडून लिहूनही घेतला.

पुढच्या मुलाखतीत तिने गुंडाळल्याच. पटकन आपल्या लॅपटॉप पुढे येऊन इंटरनेट वरून तो ऍड्रेस शोधून काढला. पटकन पत्र टाईप केलं. ” जॉनला जॉब मिळत आहे. पण त्याच्या वडिलांचे नाव, पत्ता, काय करतात एवढेच कळल्यास बरे होईल. “

पण छे! एवढा अवघड प्रश्न इतक्या चुटकीसरशी कुठे सुटलाय? तिकडून उत्तर आले, ” सॉरी ते नाव अतिशय गुप्त ठेवायचे आहे. सांगू शकत नाही. “

काय बरे करावे? सुखदाला काही म्हणजे काही सुचेनासे झाले. आज तिचे कशातच लक्ष लागत नव्हते. दुपार झाली तरी स्वतःचा टिफिन तिने खाल्ला नाही. रोजच्या प्रमाणे घरी फोन केला नाही.

डायरेक्ट सुहासला विचारावे का? पण काय विचारणार? मनाला तरी पटते का ते? इतक्या वर्षाच्या सहवास इतका तकलादू का आहे? मग कसे जमणार हे? हा जॉन एवढा कसा सुहास सारखा? नेमका इथेच कसा आला? याचा ट्रेस कसा काढायचा? सुखदा ला काही सुचेना.

सरळ अर्ध्या दिवसाची रजा काढून घरी जावे का? पण घरी जाऊन तरी चैन पडणार का? उगाच सुहास बद्दल मनामध्ये संशय मात्र वाढत राहील. त्याच्याबद्दल का शंका घ्यायची? डोळे मिटून सुखदा विचार करू लागली. शांतपणेच हा प्रॉब्लेम हाताळायला पाहिजे. त्यालाच अपॉइंट करायचे असेल तर त्याच्या जन्माचा छडा लावायलाच पाहिजे. जरी त्याला घेतले नाही तरी डोक्यातले विचार तिला स्वस्थ बसू देईनात.

शांतपणे विचार करायला लागल्यावर तिला हळूहळू एक मार्ग दिसायला लागला. तो विचार अतिशय शांतपणे, संयमाने आणि आपल्या ऑफिसच्या वजनाचा वापर करून, ऑफिसची मदत घेऊन कसा सोडवायचा हे तिला सुचायला लागले. आणि त्याच प्रोसिजरने तिने जायचे ठरवले.

भलते सलते विचार करून हा प्रश्न निश्चितच सुटणार नव्हता. मनाशी ठाम निर्णय करूनच सुखदा उठली. गार पाण्याने डोळे, आणि ती फाईल घेऊन आपल्या सीनियर ऑफिसरांच्या केबिनकडे गेली.

 – क्रमश: भाग पहिला 

© सौ. अंजली दिलीप गोखले 

मोबाईल नंबर 8482939011

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈