श्री मंगेश मधुकर
जीवनरंग
☆ “ऐक ना…” ☆ श्री मंगेश मधुकर ☆
“हॅलो.. मी बोलतेय. ”
“डार्लिंग, नंबर सेव आहे”
‘ऐक ना”
“बोल”
“बिझी नाहीस ना. तुला सांगायचं होतं. ”बोलण्यावरून ती अपसेट असल्याचं लगेच त्याच्या लक्षात आलं.
“काय झालं. आर यु ओके”
“काल ऑफिस आणि घरी दोन्हीकडं भांडणं झाली. कुणालाच सोडलं नाही. फुल वादावादी… ”पुढची दहा मिनिटं ती बोलत होती आणि ‘हं, ओके, ’ एवढ्याच प्रतिक्रिया देत तो ऐकत होता.
—
तो आणि ती दोन वर्षापूर्वी भेटले.
आधी ओळख नंतर मैत्री मग प्रेम.
‘नातं’ एकेक पायऱ्या चढत गेलं.
दोन महिन्यांपूर्वीच साखरपुडा झाला.
दोघांचाही स्वभाव बोलका,
आपसात बोलताना मात्र नेहमीच तो श्रोता.
रोज फोनवर बोलणं व्हायचं.
‘बिझी नाहीस ना’ विचारून नळ सुरू केल्यासारखी बोलत रहायची.
त्याच्याकडं मन मोकळं करायला आवडायचं.
सगळं शेअर करायची. चिडायची, रडायची.
तो सांभाळून घ्यायचा. समजावून सांगायचा.
गरजेनुसार सल्लासुद्धा द्यायचा.
मात्र स्वतःविषयी फार बोलायचा नाही.
तिला हे कधी जाणवलं नाही.
तो कायम आनंदात असं तिनं गृहीत धरलेलं.
—
रोजच्याप्रमाणे कॉल आला.
“ऐक ना”म्हणत तिनं बोलायला सुरवात केली.
प्रमोशन मिळालं म्हणून जाम खुशीत होती.
तो ऐकत होता पण चित्त थाऱ्यावर नव्हतं.
कारण कंपनीकडून ब्रेक मिळालेला.
अचानक नोकरी गेल्यानं तो प्रचंड टेंशनमध्ये.
कॉल कट करावा असं वाटलं पण जमलं नाही.
ती प्रमोशनच्या उत्साहात तर तो बेकारीच्या वैफल्यात.
पण त्यानं जाणवू दिलं नाही.
मनापासून अभिनंदन केलं.
सेलिब्रेशनसाठी ती आग्रही पण तो तयार नव्हता.
आनंदी मूड बघून नोकरी गेल्याचं तिला सांगितलं नाही.
त्याला वाटलं,
जसं आपण समजून घेतो. आधार देतो
तसंच तीसुद्धा करेल.
पण असं काहीही घडलं नाही.
राग आला नाही पण खूप वाईट वाटलं.
एकटेपणाची जाणीव तीव्रतेनं झाली.
आपल्या माणसाकडून झालेला ‘अपेक्षाभंग’ जास्त त्रासदायक असतो.
दाटून आलेल्या भावना आवरताना आवाज कातर झाला.
त्याचा बदललेला सूर तिच्या लक्षात आला नाही.
ती बोलत राहिली अन तो ऐकत राहिला.
—
दोन दिवसांनी त्याच्या नोकरीविषयी समजल्यावर ती जाम भडकली.
फोनवर झापायला सुरवात केलीतो मात्र नेहमीप्रमाणे शांत.
“आता का गप्प. बोल ना. एवढी मोठी गोष्ट माझ्यापासून लपवलीस”
“खूप खुष होतीस त्यावेळी माझं रडगाणं कशाला?? म्हणून सांगितलं नाही. ”
“खरंतर सगळयात आधी मला सांगायला पाहिजे होतं. तू चुकलास. असं वागायला नको होतं. ”
“काय केलं असतसं” कधी नव्हे ते त्याचा आवाज चढला.
“असं का बोलतोस. नीट बोल.”
“नीटचं बोलतोय. मी कसा आहे असं एकदाही विचारलं नाहीस. तुला माझी कंडिशन समजतच नाहीये. नोकरी गेली यापेक्षा सांगितलं नाही याचाच तुला राग आलाय” त्याचा आवेश बघून ती गप्प झाली. काय बोलावं हे न सुचल्यानं फोन कट केला. फोनकडं पाहत तो खिन्नपणे हसला.
तिनं आपली मनस्थिती समजून घ्यावी एवढी माफक अपेक्षा परंतु,…
एक गोष्ट पक्की कळली की स्वतःच स्वतःला सावरायला हवं.
जे तो नेहमीच करत आलाय. काहीवेळ डोळे मिटून बसला.
भावनावेग ओसरल्यावर तिला फोन केला पण कॉल कट. पुन्हा पुन्हा फोन करत राहिला.
शेवटी तिनं फोन घेतला. “माझ्यावर विनाकारण चिडलास. वाट्टेल ते बोललास. तुझ्याकडुन ही अपेक्षा नव्हती.”
“सॉरी!! ते जरा टेंशन मध्ये होतो म्हणून.. ”
“काहीही बोलशील. टेंशन्स मलाही आहेत पण मी बोलून मोकळी होते.”
“तुझ्यासाठी मी आहे पण माझ्यासाठी??”
“म्हणजे.. ”
“जाऊ दे. प्रमोशनची पार्टी कधी देतेस ते सांग. ”त्यानं चतुराईनं विषय बदलला. एक्साईट होऊन ती बोलायला लागली तो ऐकत होता पण डोळ्यात पाणी होतं.
© श्री मंगेश मधुकर
मो. 98228 50034
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
