सौ.अंजली दिलिप गोखले
☆ जीवनरंग ☆ गंमत ब्लड डोनेशनची – भाग – 2 ☆ सौ.अंजली दिलिप गोखले ☆
पाठीमागून येणाऱ्या मुली, सर आणि काही विद्यार्थी येईपर्यंत या जखमी मुलाला चांगली तरतरी आली होती. मित्रांनी त्याला चहा बिस्किटे दिली होती. आपणही वडा पाव वर ताव मारला होता.त्यांनाही बरोबरीने दमणूक झाली होती.
पेशंट आता खूप सावरला होता.अपघाताच्या धक्या मधून पूर्णपणे बाहेर आला होता. आपण अचानक दरीत कसे कोसळलो? हेच अजूनही त्याला एक कोडेच होते. “पाय खरेच घसरला की कुणी आपल्याला ढकलले? पण ढकलले असते, तरी तो सावध झाला असता. कोणाशी दुश्मनी नव्हतीच मुळी. त्यामुळे तो विचारच चुकीचा होता. वर्गातल्या मैत्रिणी सुद्धा ठीक आहेत. सर्वांशी मैत्रीचा धागा चांगला विणला होता. शिवाय या सगळ्यांनीच आपल्याला दरीतून वर काढायला मदत केली. म्हणजे खरच तो अपघातच. पण त्याला समजेना असले बायकी विचार का यायला लागलेत? मित्रांपेक्षा मैत्रिणीशी बोलावे, गप्पा माराव्या, गुजगोष्टी कराव्या असे का वाटते?
त्याला चांगलेच बरे वाटत होते. पांघरलेली चादर त्याने मुली ओढणी घेतात, तशी घेतली. मुलींसारखं पालथी मांडी घालून आपल्या नखा चे पॉलिश निरखत बसला. छान गुलाबी नेल पॉलिश लावायला पाहिजे. त्याच्या मनात आले. चेहऱ्याला पावडर लावली तर फ्रेश वाटेल, म्हणून तो मैत्रिणींची वाट पाहायला लागला.
तेवढ्यात एक मित्र आला आणि अरे वा! उठून बसलास का? बरं वाटतंय ना आता? असे म्हणून पाठीवर त्याने थाप मारली. हा लाजून सरकत कॉटच्या कडेला जाऊन बसला.
क्रमशः….
© सौ.अंजली दिलिप गोखले
मो 8482939011
≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित ≈
